కలం - ప్రేమ

ఈ రోజు మా ఆయన షర్టు పాకెట్ లోంచీ తొంగి చూసిన ఒక పెన్ను నా దృష్టినీ, మనసునూ ఆకర్షించేసింది. పార్కర్ పెన్నులా ఉంది గానీ.. రాసినప్పుడు జెల్ పెన్ లా రాసింది. రాసింది చూస్తే... ఇంకుపెన్ను తో రాసినట్టు అనిపించింది. ఎప్పుడైనా పెన్ను కనిపించగానే టెస్టింగ్ చెయ్యడానికి నా పేరు రక రకాలుగా రాసి, మురిసిపోవడం నా అలవాటు.. ఈ పెన్ను తో రాస్తే.. నా హ్యాండ్ రైటింగ్ అదిరింది! 'ఇంక ఈ పెన్ను నాది'. అని డిక్లేర్ చేశా. పెన్ను కొట్టేసిన ఆనందం లో ఉండగా, నా పోయిన పెన్నులన్నీ గుర్తొచ్చి మనసు మూలిగింది. సరిగ్గా అప్పుడే పెన్నుల మీద నా అభిమానాన్ని... ఇంకోసారి.. నా బ్లాగ్ లో ప్రకటించాలని అయిడియా.. వచ్చింది. నా చేతి లోంచీ జారిపోయిన.. అసంఖ్యాకమైన పెన్నులను తలచుకుంటూ.. మొదలు పెడుతున్నా.

పెన్ను లంటే నాకు చాలా అభిమానం. పెన్ను నా బలహీనత! అయితే అన్ని పెన్నుల కన్న ఇంకు పెన్నులు మేలయా..! అనే ఓల్డ్ ఫేషన్ మనస్తత్వం నాది. చిన్నప్పుడు చేతి వేళ్ళ నిండా ఇంకు అలముకునేదని ఆ రోజుల్లో హేట్ చేసిన ఇంకుపెన్ను, ఇప్పుడు నా ఫస్ట్ లవ్ అయిపోయింది. చిన్నప్పుడు బాల్ పెన్ను కోసం పీకిన మనసు ఇప్పుడు ఇంకు పెన్ను కోసం పీకుతుంది. పెన్నులు పోవటం స్కూలు, కాలేజీ ల లో ఉన్నా.. ఆఫీసులో పోవటం అనేది ఒక విస్తృతమైన విషయం.

ఆఫీసులో ఎన్ని ఇంకుపెన్నులు (వాటితో పాటూ బాల్ పెన్నులు కూడా.. ) పోయాయో తలుచుకుంటే.. హృదయం గింజుకుపోతుంది. నాకు మతిమరుపు.. నిర్లక్షం.. లాంటివేమి లేవు. కానీ ఎలానో పెన్నులు మాయం అవుతుంటాయి. ఎవరికో అవసరం వస్తుంది.. నా డెస్క్ దగ్గర పెన్ను కనిపిస్తుంది.. పనయ్యాక, (మర్చిపోయి..ట!) జేబు లో పెట్టుకుని వెళ్ళిపోతారు. కొందరు ఆరోజు పెన్ను తీసుకుని రాకుండా.. (ఆఫీసుకి పెన్ను తేకుండా ఎలా వస్తారో..) వచ్చి.. ఎపుడైనా పెన్ను అవసరం పడుతుందేమో అని అప్పు / అరువు తీసుకుంటారు. మర్నాడు మనం 'మన పెన్ను' విషయం గుర్తుచేసేదాకా ఆ విషయం గుర్తుండదు. 'ఆ! అవునవును..! నీ పెన్ను తీసుకున్నాకదా ! అయ్యో ఎక్కడో పెట్టాను. ఉండుండు వెతికేసి ఇప్పుడే ఇచ్చేస్తాను..'.. అన్నారా.. ఇంక అంతే!! పెన్నుకి మనసులోనే నివాళులు అర్పించుకోవచ్చు.

ఒక్కో సారి సంతకం చెయ్యడానికి బాసు తీసుకుంటాడు. వాపసు చెయ్యకుండానే వెళిపోతాడు. అడగడానికి కొత్తలో మొహమాటపడేదాన్ని. ఇపుడు మాత్రం... ''నా పెన్ను.. నా పెన్ను..'' అని వెంటపడకపోతే, ఎంత గొప్ప ఆఫీసరైనా వాపసు చెయ్యడని తెలుసుకున్నాను. అసలు ఇలాంటి పెన్ను వాపసు చెయ్యకపోవడాలు - ఉద్దేశ్యపూర్వకంగా జరగకపోయినా, అలవాటుగా మాత్రం జరిగిపోతుంటాయి. అక్కడే నా లాంటి అమాయకులు దెబ్బ తినేస్తుంటారు.

వీటిల్లో ముఖ్యంగా ఇంకు పెన్ను పోయాకా.. నా మనసు నాలుగు రోజుల దాకా కీచు కీచు మని ఏడుస్తుంది. ఆ నాలుగు రోజుల సంతాపం అయిపోయాక.. స్టేషనరీ షాపుకి వెళ్లి ఇంకు పెన్ను అడుగుతాను. ఆ షాపు అబ్బాయి... ఎన్ని సార్లో.. 'ఇపుడు ఇంకు పెన్నులు రావట్లేదు మేడం..!' అంటాడు. నసిగి నసిగి ఆ కామ్లిన్ ఇంకు పెన్నే కొనుక్కుంటాను. ఆ పెన్ను నా చేతి కింద నలిగే దాకా.. ఆ పెన్ను మీద ఒక్కో సరి మనసు రాదు. ఒక్కో సారి చూడగానే..(రాయ గానే) నచ్చుతుంది. అదేంటో..వెంటనే... అందరికీ అదే పెన్ను నచ్చుతుంది. వారం తిరిగే సరికీ పెన్ను మాయం!

నా దృష్టి లో .. పెన్నులు రెండు రకాలు. కొన్ని పెన్నులతో రాస్తే.... నా చేతి రాత ముత్యాల్లా... పొందికగా.. అదిరిపోయేలా ఉంటుంది. కొన్ని పెన్నులు .. నా ఎల్ కే జీ రైటింగ్ ని కళ్ళ ముందు ఉంచి.. బాల్యాన్ని ఆవిష్కరిస్తాయి. ఈ మొదటి రకం పెన్నులను పోగొట్టుకోవటం నాకు ఇష్టం లేని పని. అవి పొతే.. కొన్ని క్షణాలు నా జీవితం నిలిచిపోతుంది. సముద్రం లో కెరటాలు బండలకు కొట్టుకొకుండా.. అలానే ఆగిపోతాయి. పక్షులు టేక్ఆఫ్ పోసిషన్ లో స్టిల్ అయిపోతాయి. హృదయం మూగగా రోదిస్తుంది.. ఇంకా రకరకాలు జరుగుతాయి. ఈ మొదటి రకం పెన్నులు.. నా జీవితం లో... అమూల్యమైనవి. అవి లేని జీవితం..ఊహించుకోలేను! కానీ నిర్దాక్షిణ్యం అయిన ఆ క్షణాలని దాటి వచ్చాక.. ఇంకో మంచి పెన్ను కొనుక్కున్నాక.. కాస్త శాంతి లభిస్తుంది.

డెస్క్ దగ్గర - ఒక పార్కర్ ఇంకు బాటిలు - నా ట్రేడ్ మార్కు. కానీ ఆ ఇంకు పెన్ను వంక అందరూ మ్యూజియం లో డైనోసార్ని చూసినట్టు చూడటం చూసి నా మనస్సు గాయపడుతూ ఉంటుంది. కాస్త క్లోజ్* (అనుకునే) అయిన కోలీగ్లు.. 'ఈ రోజుల్లో ఇంకు బాటిలు ఏమిటి మేడం..!' అని వెక్కిరిస్తారు. (* నాకు నిజంగా క్లోజ్ అయితె.. నా ఇంకాభిమానాన్ని అర్ధం చేసుకునే వారు..) అలాంటి సమయాల్లోనే మన నిజమైన స్నేహితులేవరో మనకు రూఢిగా తెలుస్తుంది. నిజమైన ఆప్యాయులైతే.. నా నల్లింకు బాటిలు లో ఇంకు ని వాళ్ల ఇంకు పెన్నుల్లోకి కాస్త వొంచుకుంటారు.

ఇప్పుడు కాస్త తెలివి మీరాను. ఇంకుపెన్నులయితే పోతున్నాయని, (అసలు ఇంకు పెన్నుల్ని అందరూ ముచ్చటపడి కొట్టేస్తుంటారు) బాల్ పెన్నులు తెచ్చి, వాటి కేప్ లు తీసి పారేసి, వాటితో ఆఫీసు డెస్క్ ని అలంకరించడం మొదలుపెట్టా. బాల్ పెన్ను అయినా, కేప్ ఉంటే తప్పకుండా పోతుంది. కేప్ లేని పెన్ను పోవడం అరుదు.

అయితె ఇంకో ప్రధాన సమస్య ఏంటంటే, చేత్తో (పెన్ను తో.. కాయితం మీద...) రాయడం నాకు ఎంతొ ఇష్టం. కాని ఈ రోజుల్లో ఆఫీసులో రాసే పని ఏముంది? గవర్నమెంట్ ఆఫీసు కాబట్టి, ఫైళ్ళలో.. డాకేటింగ్ ఉంటుంది. (ఎ ఫైలు లో ఎ కాగితం ఎక్కడుందో, రాసే ఫైల్ ఇండెక్స్) అవి కూడా ప్రింట్ ఔట్ లు తీస్తున్నారు. కానీ (మళ్ళీ మళ్ళీ చెప్తున్నట్టు ..) నాకు రాయటం ఇష్టం. అయితె, ఆ రాసే యోగం నాకు లేదు. అందుకే కసి గా - ఊరికే కూర్చున్నప్పుడూ, ఫోన్ ఆన్సర్ చేస్తున్నప్పుడు, ప్యాడ్ ల మీద పిచ్చి బొమ్మలూ.. వృత్తాలూ.. లతలూ.. తీగలూ.గట్రా.. ఇంకా. మా అప్పచెల్లెళ్ళ పేర్లు రకరకాల డిజైన్ ల లో.. పేటర్న్లలో. నా పెన్నుల తో, రాస్తూంటా! ''చీ! ఈ ఆడోల్లంతా అంతే.. ఆఫీసుల్లో కూడా డిజైన్లూ, ముగ్గులూ..'' అనుకుంటూ ఉంటారు జనం. నేను అప్పటికి ప్రశాంతత మూర్తీభవించేసి ఉంటాను కాబట్టి.. వాళ్ళని చూసి కేవలం జాలి పడతాను.

చిన్నప్పుడు పెన్ను రాయక.. ఇంకు దులిపి.. ఫ్లోర్ అంతా ఇంకు చేసి..చెత్త చేసేదాన్ని. ఇంకు పెన్ను కేప్ లేకుండా కింద పడి, పాళీ విరిగి, కొంచెం ఏడిచి... తరవాత కొత్త (బంగారం రంగు లో మెరిసిపోయే) పాళీ ని (స్టీలు పాళీ ఇష్టం లేదు) వేయించుకోవడం, అప్పుడప్పుడూ ముద్దగా రాసే పాళీలో బ్లేడ్ పెట్టి, గీకి, పీకి పాకం పెట్టి, రిపేర్ చేసుకోవడం, ఇంకు మార్చాలంటే.. ఇంకుపెన్ను మగ్గులో నీళ్ళలో నానపెట్టి, కడగటం.. షాపుకి వెళ్లి, బ్లూ, బ్లాకు, రెడ్, రంగుల ఇంకు బాటిల్లు కొనుక్కోవడం.. ఇలాంటి ఇంకు పెన్ను సేర్వీసింగ్లు నన్ను ఇంకు పెన్నుకు ఎంతగానో దగ్గర చేసాయి. చాల మంది స్కూల్లో బాల్ పెన్ను రీఫ్లిళ్ళు కూడా రిపేర్లు చేసేవాళ్ళు. ఐతే అవి ఇంకుపెన్నంత కష్టం కావు.

ఇప్పుడు ఇంకుపెన్ల హవా తగ్గి, జెల్లు పెన్నులు నడుస్తున్నాయి. రీఫిలు మార్చడం లో సౌలభ్యం.. వీటిలో మంచి ఫీచర్. కొత్త కొత్త పెన్నులూ.. వాటర్ ప్రూఫ్ రీఫిల్లూ... రాసీ రాసీ.. బొటన వేలు, చూపుడువేలూ వాచకుండా... రబ్బరు తొడుగులూ కుషన్లూ ఉన్నా బాల్ పెన్నులూ.. ఇంకా.. అవేవో ఒక సారి చదివాక మాయం అయిపోయే ఇంకులూ.. ఇలా పెన్ను ల లో సాంకేతిక పరిజ్ఞానం పెరిగుతుంది. అయినా.. తరచూ పోస్ట్ ఆఫీస్, రిజర్వేషన్ కౌంటర్.. ల దగ్గర 'పెన్ను మర్చిపోయే వాళ్ల కోసం' exclusive గా దొరికే పెన్నులు కూడా ఒక్కోసారి బ్రేమ్మాండంగా రాస్తాయి. (రాయటం అంతే మామూలు రాయడం కాడు. చక్కగా.. కొన్ని నెలల పాటూ..duracell batteries లా..!!!) కొన్ని పెద్ద పెద్ద కంపెనీల ఖరీదు పెన్నులు కూడా.. సరిగ్గా మనసు గెలుచుకోక ఇబ్బంది పెడతాయి.

పెన్ను గురించి ఏమని చెప్పను.. ఎన్నని చెప్పను..? ఈ అనుభవాలకు అంతు లేదు. అందుకే నా పెన్నోపాఖ్యనం ఇంతటి తో ఆపేస్తున్నా. నా అలౌకికమైన పెన్ను ప్రేమని సానుభూతి తో అర్ధం చేసుకోండి. ఈ టపా.. పోయిన నా బుజ్జితల్లులకూ.. బంగారు ఇంకు పెన్నులకూ.. వజ్రాల బాల్పాయింట్ మరియూ జెల్ పెన్నులకూ.. అంకితం.