నేనూ - నువ్వూ

నేనీ మద్య అదృశ్యం అయిపోయానని అనుమానంగా ఉంది. ఇది టెస్టింగ్ పోస్ట్ అన్న మాట !

మహిళలూ - పిల్లకాయలూ - ఉద్యోగాలూ !!

సిక్స్థ్ పే కమిషన్ రికమండేషన్స్ లో ఒక విషయం మీద నేనూ మా ఫ్రెండూ నిన్న రాత్రే వాదించుకున్నాం. వాదన అంటే పోట్లాట కాదు - ఒక విషయ విచారం అన్నమాట. అదేంటంటే మహిళా ఉద్యోగులకు ప్రభుత్వం 6 నెల్ల జీతంతో సహా ప్రసూతి సెలవు ఇవ్వడంతో పాటూ, పూర్తి సర్వీసులో ఒక రెండేళ్ళపాటూ - పిల్లల సంరక్షణ సెలవులు తీసుకోవచ్చు. ఈ రెండేళ్ళూ, జీతం ఇస్తారు. నేను వావ్ అనుకున్నాను కానీ మా ఫ్రెండ్ కి కొన్ని అనుమానాలున్నాయి. ఆ అనుమానాలు విని నేనూ ఆశ్చర్యం లో పడ్డాను.


మా బేచ్ లో ఒక సఖి కి మొన్నీమధ్యే హీరో పుట్టేడు. అప్పుడే ఈ పే కమిషన్ ఔట్ అయింది. అరే వా.. నీకింక 6 నెల్లు సెలవు.. ఎంజాయ్! అని చెప్పేసుకున్నాం.


ఇది పర్లేదు కానీ, నా తో వాదించిన సఖి కి మాత్రం ఆ రెండేళ్ళ పెయిడ్ లీవ్ మీద కాస్త గుర్రు గా ఉంది.. ఎందుకని..? పిల్లల్ని పెంచడం కేవలం ఆడవాళ్ళ టెర్రిటరీ నా ? మగ వాళ్ళకి బాధ్యత ఉండదా ? ఈ అమ్మాయి కి కెరీర్ అక్కర్లేదా ? ఫిల్లల్ని కనడం, పెంచడమూనేనా ఆడ వాళ్ళ జీవితం ? ఈ సెలవుల్లో ఆమె ప్రమోషనూ, ఇంక్రెమెంట్లూ, బోనస్ లూ, లాంటివి మిస్ అయిపోతాయి కదా ? రెండేళ్ళ సెలవంటే ప్రమోషన్ అవకాశాలు ఖచ్చితంగా దెబ్బ తింటాయి కదా !! మగ వాళ్ళకు కూడా ఆ సెలవేదో ఒక ఏడాది ఇవ్వచ్చు కదా.. వారు కూడా పిల్లల్ని పెంచాలి కదా.. ఇలా బోల్డంత వాదించేసింది.


ఏమో.. ఈ ప్రశ్నల్లో కొన్ని పట్టున్నవే - ఆడ వాళ్ళకు ఆడ వాళ్ళే శత్రువులంటారు. (మగ వాళ్ళకి మగ వాళ్ళూ శత్రువులు కానట్టు) అయితే, ఈ వాదన వల్ల నాలో కూడా కొన్ని ప్రశ్నలు పుట్టేయి. స్త్రీ వాదానికీ, స్త్రీత్వానికీ చాలా తేడా ఉంది. అతి వాదం, స్త్రీ నే ఎందుకు పిల్లల్ని కనాలి అని ఆలోచించలా చేస్తుంది. స్త్రీ వాదం - దాన్ని ఒక చాయిస్ లా చెయ్యాలని కోరుకుంటుంది. స్త్రీత్వం దాన్ని తన అస్థిత్వం లో భాగంగా వాదిస్తుంది. మన ఆలోచనల్లో అస్పష్టత ఎదురవుతున్నప్పుడు ఇలాంటి ప్రశ్నలు పుడతాయిగా..


నా అక్కయ్య ని చూస్తే పిల్లలూ - ఉద్యోగమూ అన్న సంగతి చాలా చికాకు కలిగించింది. ఈ ఉద్యోగం కోసం తను కనీసం 3 ఏళ్ళు రాత్రీ పగలూ కష్టపడి చదివింది. పెళ్ళి కి ముందు చాలా చాలెంజింగ్ గా ప్రిలిమినరీ, మెయిన్సూ రాసాక, పెళ్ళి అవ్వగానే ఇంటర్వ్యూ - ఉద్యోగం వచ్చాయి. కొడుకు పుట్టే సమయానికి రెస్పాన్సిబుల్ ఉద్యోగం లో ఇంకా ప్రొబేషనర్. అవతల ఆఫీసు నీ నిర్లక్షం చెయ్యకూడదు, ఇక్కడ కన్న కొడుకు ని కూడా జాగ్రత్త గా చూసుకోవాలి. ఉయ్యాల్లో పిల్లాడ్ని వొదిలి ఆఫీసుకి వెళ్ళడం, పాలు తాగాడో లేదో అని బెంగ పడటం, జ్వరం తొ ఉన్న కొడుకుని తలుచుకుని బాధ పడుతూ కేంపు కో, ట్రైయినింగ్ కో వెళ్ళడం.. హోం వర్క్ చేసాడో లేదో, తిన్నాడో, మట్టి లో ఆడు కుంటున్నాడో అని మధనపడుతూ ఉద్యోగం చెయ్యడం, అక్కడ కూడా ఈ ఏకాగ్రత దెబ్బ తిని చిక్కుల్లో పడటం, ఎప్పటికప్పుడు, పిల్లాడికి జ్వరమనో, విరేచనాలనో - సెలవు పెట్టడం వల్ల, సుపీరియర్ లకు చులకన కావడం, ఇవన్నిటినీ అధిగమిస్తూ.. పిల్లాడికి త్వరగా ఒక 10 - 12 ఏళ్ళ వయసు రావాలని కోరుకోవడం తప్ప ఇంకేమీ చెయ్యలేక, ప్రస్తుతానికి ఈ సంసార రధాన్నీ, ఉద్యోగాన్నీ నెట్టుకొస్తూ ఉండటం చూస్తూ ఉండటం వల్ల - అమ్మో పిల్లలు !! అనుకున్నాను.

తను ఒంటి చేత్తో పిల్లాడ్ని పెంచుతూంది అని అనట్లేదు. కానీ పిల్ల వాడే ఆమె కు మెయిన్ ప్రయారిటీ. అందరు స్త్రీ ల లాగే తను తన కోసం కన్నా పిల్లాడి కోసమే బ్రతుకుతుంది. ఉద్యోగం చేసే మహిళలకు పిల్లకాయలు పెద్ద తంటానే. తలలో అస్తమానూ మెదిలేది వాళ్ళే. కొంచెం పెద్దయ్యే దాకా కొంచెం బెంగ, కొంచెం కన్సర్న్ ఉండనే ఉంటాయి. ఇది ... మానవ సహజం!!


కాబట్టి - నాకు ఈ రెండేళ్ళ సెలవు భలే మంచి అవకాశం గా అనిపించింది. ఇలాంటి లా బ్రిటన్ లో అమల్లో ఉంది. ఖచ్చితంగా ఇలానే కాదు - కానీ ఉంది. సో.. ఇది మనమే కొత్తగా కనిపెట్టినదేమీ కాదు.

అయితే ఇది స్త్రీ ల పట్ల ప్రభుత్వం.. స్వీట్ గా అమలు పరుస్తున్న వివక్షా లేక స్త్రీ ల మాతృత్వానికి వ్యవస్థ ఇస్తున్న ప్రాధాన్యమా ? లేక ఏ యునెస్కో నో తెచ్చిన ఒత్తిడి ఫలితమా ? ఇలాంటి అవకాశాలు ఇతర రంగాల్లో పని చేసే మహిళలకు కూడా ఇవ్వొచ్చా ? మహిళలకే ఎందుకివ్వాలి - పిల్లల్ని పెంచడం లో పురుషుల పాత్ర లేదా ? అందరికీ పిల్లని పెంచడం కోసం సెలవులిస్తూ పోతే దేశం ఏమి కావాలి ?

అసలే మహిళా ఉద్యోగులు సరిగ్గా పని (సరిగ్గా డ్రైవ్ చెయ్యరనీ.. కూడా) చెయ్యరని చెడ్డ పేరు (అన్ని నిజాలూ ఖచ్చితమైన నిజాలు కావు కదా)!! ఈ పిల్ల కాయల వల్ల పెట్టే సెలవులు ఇలా మహిళల స్థానాన్ని బలహీనపరుస్తాయా లేవా ? ఏమో !! ఏది వితండ వాదమో, ఏది సరైన ఆలోచనో అర్ధం అయ్యి చావట్లేదు. ఎవరన్నా కాస్త సాయం చేస్తారా ?

చంద్రయాన్ - నా గ్లాస్ ఎలివేటర్ లో !

చంద్ర యాన్ కి అంతా సిద్ధపడుతూ ఉండగా.. నాకు కొంచెం నోస్టాల్జియా.. జూల్స్ వెర్న్ 'భూగర్భం లోకి ప్రయాణం ' గుర్తొచ్చింది. అందుకే ఇప్పుడు 'చార్లీ ఎండ్ ద గ్రేట్ గ్లాస్ ఎలివేటర్ తీసి చదువుతున్నాను. అబ్దుల్ కలాం రాష్ట్రపతి అయినపుడు పిల్లల్లో 'రాకెట్ సైంటిస్ట్ ' అయిపోదామని కొత్త కలలు పుట్టేయంట. మన చంద్ర యాన్ కూడా ఎంత మంది పిల్లల్ని ఇన్స్పైర్ చేస్తుందో తెలియదు గానీ.. నాలో పిల్ల మనస్తత్వాన్ని ని మాత్రం తట్టి లేపింది. ఈ పుస్తకం చదువుతూ నిద్రపొయానేమో రాత్రి - గ్లాస్ ఎలివేటర్ లో తేలుకుంటూ (మరి గురుత్వాకర్షణ శక్తి ఉందదు కదా..) చందురుడి పక్కనుంచీ క్రాస్ అయి స్పేస్ లోకి వెళిపోయినట్టు కల వచ్చింది. భలే భలే గా ఉందీ అనుభవం. రాకేష్ శర్మ ఎక్కడున్నారో గానీ మీకో పెద్ద వీర తాడు !


చార్లీ ఎండ్ చాక్లెట్ ఫేక్టరీ తర్వాత - ఈ గ్రేట్ గ్లాస్ ఎలివేటర్ నాకు ఇష్టం. ఇలాంటివి తెలుగులో వస్తే బావుణ్ణు. కొన్ని విషయాలు పంచతంత్రం తరహాలో చక్కగా కధల్లాగా, ముఖ్యంగా సైన్స్ సంగతులు పిల్లల భాష లో చెప్తే మన దేశం లో కూడా స్టూడెంట్స్ లో సైన్స్ మీద ఉత్సుకత పెరుగుతుంది. సో, ఇలాంటి సైన్స్ ఫిక్షన్లు పిట్ట కధల్లా.. అంతంత పెద్ద కళ్ళు చేసుకుని వినే పాపాయిల కోసం చెప్పాపంటే ఎంత బావుంటుందో చూడండి. ఈ గ్లాస్ ఎలివేటర్ గురించి తరవాత రాస్తాను.

చంద్ర యాన్ కి మాత్రం నా బోల్డన్ని శుభాకాంక్షలు. మన దేశం లేటు గా అయినా లేటెస్ట్ గా చందురుడి మీదికి వెళ్ళ బోతోంది. గుడ్ లక్.

ఆదివారం

హాస్టల్ రోజుల్నుంచీ సండే అంటే ఏదో పర్వదినంలాగా గడపడం నాకు చాలా ఇష్టం. అన్నిపనులూ.. బట్టలుతకడం, ప్రెస్ చేసుకోవడం, బ్యూటీ పార్లర్ కు వెళ్ళడం, బండి సర్వీసింగ్, ఇలాంటి చెత్త పనులన్నీ శనివారమే ముగించుకుని, ఆదివారం మాత్రం నాకు, కేవలం నాకే కేటాయించుకోవడం, మెహెందీ పెట్టుకోవడం, గుడికి వెళ్ళడం, ఆ వారం న్యూస్ పేపర్లన్నీ ఒకే రోజు చదవడం, వీలయినంత సేపు నిద్ర పోవడం, రాత్రి మాత్రం ఫోన్లు చేసుకుని, కాసేపు ఆడుకుని, గుడ్ నైట్ కల్లా ఈ విశ్రాంతి తీస్కోవడంలో అలిసిపోయిన శరీరానికి ఆరాంగా మంచి మ్యూసిక్ వినిపిస్తూ నిద్రపోవడం అలవాటు.


ఇప్పుడు ఆదివారం అంటే ఏదో బెడద లా వుంది. అసలే ఇక్కడ 6 రోజుల వీక్ లో దొరికిపోయాను. శనివారం అసలు టైం వుండదు. ఆదివారం వంట, తంటా - ఇవన్నీ. అయినా వీలయినంత వరకూ ఆదివారం ఇంట్లోనే ఉండటానికి ప్రయత్నిస్తాను. మా ఆయన కి ఈ తినడం, పడుకోవడం స్కీం అస్సలు నచ్చదు. ఇదే నా పీకలమీదికొచ్చింది. పొద్దున్న లేట్ గా లేస్తానని, తీరిగ్గా బజారుకెళ్దామని, తీరిగ్గా వంట చేసుకుని, సినిమాకో, షికారుకో.. అంటే - నాకు గుండెలో రాయి పడేది. పొద్దున్న లేట్ అంటే నా ప్రోగ్రాం అంతా అప్సెట్ అయిపోతుంది. అస్సలే ఆదివారం అంటే నాకు పరమ పవిత్ర దినం. ఈ రోజు ఏదో కాస్త 'బ్రతకడానికి ' తిని పడుకోరాదా అని నా బాధ. అప్పటికీ ఆదివారం అసలు ఏ పనీ పెట్టుకోను. ఎందుకంటే ఆరోజు ఈయన వుంటే, ఎవర్నన్నా పిలవడం లేదా ఎవరింటికన్నా వెళ్ళడం ప్లాన్ చేస్తాం (నాకు ఇష్టం ఉండదు) ఆదివారం మాత్రం పొద్దున్నే చక చకా పనులు ముగించుకుని, ఇల్లు అద్దంలా సర్దేసుకుని, ఎండ ఫెళ ఫెళ లాడే వేళ అన్నం తినేసి, తలుపులూ, కర్టెన్లూ వేసేసి, కాసేపు పేపరూ చూసేసి నిద్ర పోదామని నా పిచ్చి కల !


కానీ పెళ్ళయ్యాకా.. అందరి కోరికలూ, నా సామాజిక భా ద్యతలూ తీర్చడానికి ఈ ఆదివారమే వచ్చేది. వంటా, వార్పూ, ఇల్లు సర్దుకోవడం, అతిధులూ, నవ్వులూ, కాపీలూ, టిపినీలూ, మళ్ళీ నవ్వులూ... కాసేపటికి 'బైటికి బైల్దేరడాలూ ' ! ఇవే నాకు చాలా చిరాకు. అదేంటో, ఆదివారం హైదరాబాద్ లో మాత్రం ఎక్కడికెళ్ళినా కిక్కిరిసిపోయి ఉంటుంది. అసలు Sunday రోడ్లమీద ట్రాఫిక్ ఉండకూడదు. కానీ ఆరోజే విపరీతమైన ఔటింగ్! బళ్ళూ, కార్లూ.. ఆటోలూ, పట్టుచీరలూ, చర్చికి పోయే వాళ్ళూ, రైతు బజార్ కి వెళ్ళేవాళ్ళూ, సంగీత్ జంక్షన్ లో లేదా క్లాక్ టవర్ దగ్గర చేపల దుకాణానికి వెళ్ళే వాళ్ళూ, గుడికి పోయే భక్తులూ.. వీళ్ళతో రోడ్లు హడావుడి గా వుంటాయి. పొద్దున్న 12ఇంటి దాకా ఇదే హడావుడి. ఆ తరవాత ఇంకో రకం హడావుడి. రెస్టారెంట్లూ, సినిమా హాళ్ళూ - సాయంత్రం అవుతుండగా ఊర్లో ఉన్న రెండే రెండు పార్కులూ, ఒక్కే ఒక్క ఐమాక్సూ - జనం తో గింజుకుపోతూ ఉంటాయి. హైదరాబాద్ లో రెస్టారెంట్ అనుభవాలు కూడా రక రకాలు. భోజన శాలలు కిక్కిరిసిపోవడం. యాత్రీ నివాస్ లో పార్కింగ్ ప్లేస్ దొరకకపోవడం.. ఇలాంటి సిత్రాలన్నీ ఆదివారమే.


నాకీ రోజు బిజీ గా గడిచినా బాధే, లేజీ గా గడిచినా బాధే - ఎందుకని ? లేజీ గా అంటే - అయ్యో ఈ రోజు ఎన్నో పనులు అయి ఉండేవి గా అనిపిస్తూ ఉండటం వల్ల. నాలాంటి కన్ ఫ్యూషన్ ఇంకెవరికైనా ఉంటుందా అని నా సందేహం ! ఇక్కడ శనివారాలు కూడా పనిదినాలు కావడం వల్ల, ఆదివారం బయటికి వెళ్ళాలంటే ఇల్లంతా ఏవో పనులు కనిపిస్తూనే ఉంటాయి. ఏదో ఇన్స్పెక్షన్ టీం వస్తున్నట్టూ, బోల్డంత పని పెండింగ్ ఉన్నట్టూ మనసు బెంబేలెత్తుతుంది. అయినా 'పని తరవాత చెయ్యొచ్చులే - పద బైల్దేరదాం !' అంటారు. ఈ రోజే ఎవరింటికో వెళ్ళాలి. కష్టపడి ఉతికి ఇస్త్రీ చేసిన బట్టలు తీసి కట్టుకోవాలి. వాళ్ళు బయటికెళ్దాం అంటే బయల్దేరాలి. వాళ్ళ పిల్లల అల్లరి భరించాలి. ఇలా పొద్దున్నుంచీ నటించీ నటించీ, అలిసిపోయి, ఆదివారం కూడా ఆఫీసు ఉండుంటే బావుణ్ణు అనేలా అయిపోతూ ఉంటాను.


ఆదివారం ఇల్లు కదల బుద్ది వెయ్యదు సరే ! కానీ సాయంత్రాలు వ్యాహ్యాళి కో ఆడుకోవడానికో వెళ్ళాలనుంటుంది. ఎక్కడా ? నేనేమన్నా ఆర్మీ వాళ్లలాగ అదృష్టవంతురాలినా ? నా వయసు కి ఇక్కడ ఆటలు అయితే కుదరదు. గోల్ఫ్, గిల్లీ డండా, క్రికెట్, బాస్కెట్ బాల్ లాంటి పెద్ద ఆటలు కాకపోయినా షటిల్ ఆడాలనుంటుంది. చుట్టుపక్కల ఎవరూ ఆడేవాళ్ళు లేరు. నేనస్సలు టీవీ చూడను. ఒక్కో సారి వారాల తరబడి అటు వైపు చూడను. ఎప్పుడో బుద్ధి పుడితే చూస్తాను. కానీ ఎక్కువసేపు కూర్చోలేను. పడుకుని చూడాలనుంటుంది. పెద్ద వాళ్ళ ముందు ఎలా ? అందుకే టీవీ బంద్ అయిపోయింది. ఆదివారం ఇంట్లో ఉండుంటే, అమ్మ, నాన్నగార్ల తో కలిసో, మా చెల్లి ఉంటే క్రికెట్ చానెల్ మార్చవే అని గొడవ పడుతూనో టీవీ చూడడంలో ఉన్న మజా ఇప్పుడు రాదు. అంతగా చిరాకేస్తే బీచ్ కి వెళిపోవడమే !


సినిమా హాలు కెళ్ళి సినిమా చూసి ఏడాదిన్నర పైగా అయింది. సినిమా అంటే ఇష్టం లేక కాదు. నాకిష్టమైన / నేను చూడాలనుకునే సినిమాలు ఎక్కడో మాళ్ళ లో చూపిస్తుంటారు. మా నానమ్మ కి భలే ఇంటరెస్ట్ ఉండేది. తను ఒక్కత్తీ రిక్షా కట్టించుకుని సినిమాకి వెళిపోయేది. బన్ను ముడి వేసుకుని, జరీ చీర కట్టుకుని, మెరుస్తూ, చటుక్కున తెరుచుకునే చిల్లర పర్సూ,ఒక రుమాలూ పట్టుకుని, రిక్షా ఎక్కి మేటనీకి చెక్కేసేది. తను అపుడు ఒక్కర్తీ ఉండేది. అయినా కోలనీ అంతా స్నేహితులూ ఉన్న, ఒంటరినన్న బాధ లేకపోవడం - ఎవరో తీస్కెళ్తారని ఎదురు చూడకుండా, తన పని తానే చేసుకునే మనస్తత్వం వల్ల అలా వెళిపోయేది. కానీ నేను ఒక్కర్తినీ వెళ్ళలేను. ఆదివారం ఎవరన్నా తోడు దొరుకుతారు. కానీ ఆదివారం సినిమా చూడటం నా అంతరాత్మని ఖేదపరుస్తుంది. ఆదివారం సినిమా ఏమిటి, తిని బజ్జోకుండా ?! అయినా వైజాగ్ లా కాదు కదా. ఊళ్ళో సినిమా చూడ్డానికీ ఈ మహానగరంలో చూడ్డానికీ చాలా అంతరం ఉంది. ఇది అవస్థ. అది అనుభవం.


జీవితంలో మొనాటనీ విసుగు కలిగిస్తుంది. ఈ మధ్య ఇంట్లో నా సెలెబ్రేషన్స్ కూడా నచ్చట్లేదు. అప్పటికీ చెక్కేస్తూ ఉన్నా మా కజిన్ ఇంటికో, ఫ్రెండ్ ఇంటికో. కానీ వాళ్ళ 'ఆదివారాన్ని ' ఖరాబు చేస్తున్నానేమో అని భయం. వాళ్ళూ ఉద్యోగాలు చేస్తున్న వాళ్ళే. వాళ్ళకీ ఏవో ప్లేన్లు ఉంటాయిగా ! ఒంటరితనం నాకు చాలా ఇష్టం. నేనో ఇంట్రావర్ట్ ని. అందుకే నా ఆదివారాలు నా కోసం గడపడం నాకు చాలా ఇష్టం. డాబా మీదికెక్కి, రాత్రి వేళ వెనక రోడ్లో విరగబూచిన నాగమల్లి చెట్టును చూస్తూ, దీపాల కళకళల్తో మెరిసిపోతున్న నగరాన్ని చూడటం చాలా ఇష్టం. ఇంతకు ముందు విమానాలు వచ్చి వాలుతూండేవి. ఇపుడు ఒకటీ అరా మాత్రమే కనిపిస్తూంటాయి.


ఇన్ని ప్లాన్లూ, సిద్ధాంతాలూ ఉన్నా, ఆదివారం చక్కగా నిద్ర పోవడానికుండదు. ఏదో పని, ఎవరిదో పని. ఎందుకో ఒకందుకు ఏదో ఒక చెత్త పని తగుల్తుంది. సాయంత్రం ఆ ప్రమదావనం చాటింగ్ సమయానికే ఎక్కడికో వెళ్ళాల్సి వస్తుంది. లేదా ఎవరో అతిధులు వస్తారు. అన్నీ బావుంటే కరెంట్ పోతుంది. లేదా ఇంటర్నెట్ ఉండదు. సరే ! అనుకుంటే ఇంకోటి, ఇంకోటి. చూస్తూండగానే ఆదివారం గడిచిపోతుంది. రేపు ఆఫీసులో చెయ్యాల్సిన పనులు గుర్తొస్తాయి. ఎందుకోలే గానీ నాకు ఆఫీసంటే కొంచెం ఇష్టమే. అయినా ఆదివారం ఎంత తొందరగా ముగిసిపోతుంటే - కాస్త ఆశ్చర్యం కలుగుతుంది. అపుడే చీకటి పడింది - ఇదుగో అయిపోయింది.. అని! ఇంక నా జీవితం అంతా ఆదివారాలంటే ఇలానే ఉంటాయ్యేమో !

monsoon wedding

బిగ్ ఫేట్ పంజాబ్బీ వెడ్డింగ్ నేపధ్యంలో న్యూ ఢిల్లీ లో తీసిన సినిమా.. మీరా నాయర్ దర్శకురాలు ! వెడ్డింగ్ అన్న మాట పేరులో చూసి, ఇదేదో డాన్సూ, పాటలూ, సరదా, సంబరం లాంటి ఎలిమెంట్స్ మాత్రమే నింపకుండా, మంచి కధ లా తీసిన, చెక్కగా, సున్నితంగా సాగిపోయే సినిమా ఈ మోన్సూన్ వెడ్డింగ్ !


సాధారణంగా పెళ్ళిళ్ళను ఎంతో రొమాంటింక్ గా.. ఎంతో సంతోషంతో - అందరు పాత్రలూ, పాత్రధారులూ సంబరంగా జరుపుకునే ఈవెంట్ లాగా తీస్తారు సినిమాల్లో. అదే సందర్భంగా పెళ్ళింట్లో, పట్టుచీరల రెపరెపలు, ఫెళ్ళుమని ఖర్చయిపోయే రూపాయలూ, పందిళ్ళూ, బాజాలూ, బాజంత్రీలూ, పెట్టుపోతలూ, కృత్రిమమో, నిజమో గానీ బోల్డన్ని ఆప్యాయతలూ, అనురాగాలూ ఆర్భాటంగా ప్రదర్శితమయ్యే సందర్భం - పెళ్ళి. మోన్సూన్ వెడ్డింగ్ - అడావుడిగా ముప్ఫయి రోజుల్లోనే షూట్ చేసిన పకడ్బందీ సినిమా. మీరానాయర్ లాంటి దర్శకురాలూ, థియేటర్ నుంచీ వచ్చిన మెఱికల్లాంటి నటీనటులూ, మరీ ఆర్టు మూవీలాగా కాకుండా, భలే సరదాగా - గమ్మత్తయిన కధనం తో, జీవితపు అన్ని పార్శ్వాలనూ స్పృసిస్తూ తీసిన ఈ సినిమా ఒక తప్పకుండా చూసి తీరాల్సిన 'మేడ్ ఇన్ ఇండియా' సినిమా.

సినిమా.. ఒక ఎగువ మధ్యతరగతి కుటుంబానికి సంబంధించిన నేపధ్యంలో మొదలవుతుంది. తంబూ వాలా (పెళ్ళి పందిరి వేసే వాడు / కాంట్రాక్టరు), పనిమనిషీ కూడా మన ఈ చిత్రం లో ముఖ్య పాత్రలు! ఈ పాత్రలకి సినిమా ప్రధాన ప్లాట్ తో ఏ సంబంధం లేకపోయినా, మన జీవితాల్లో ఇతరుల జీవితాల కలబోత స్పష్టంగా, క్యూట్ గా చూపిస్తారు దర్శకురాలు. ఒక పారదర్శకత తో - కొత్త భారతీయ జీవితాన్ని చూడండి - ఆధునికత, ప్రాచీనత, విలువలూ, నాగరికతా, ఇవన్నీ, కలగలిసిపోయి, ఫేషనబుల్ యువత, సెక్స్ - దోపిడీ - ఇలా అన్నీ కలగైసిపోయి, నేటి మన జీవితాన్ని మన ముందు అందమయిన ప్లేటర్ లో చెక్కగా పేర్చి కొందరి కధల్ని కలగలిపి (ప్రతీ పాత్ర కీ ఒక కధ ఉంటుంది, ప్రతి ఫ్రేం చూడతగినది) అందంగా వొడ్డించిన వంటకం ఈ మోన్సూన్ వెడ్డింగ్.


లలిత్ వర్మ (నసీరుద్దీన్ షా) కూతురు అదితి (వసుంధరా దాస్) కు పెళ్ళి. హడావుడి గా పెళ్ళి కుదిరింది. పిల్లాడు హేమంత్ ఐ.ఐ.టీయన్. హూస్టన్ లో ఉంటాడు. పెళ్ళి వర్షాకాలంలో! అందుకే పిల్ల తండ్రి ఇంటి బయట వేసిన తంబూ (పందిరి) వాటర్ ప్రూఫ్ చేయించాలనుకుని కాంట్రాక్టర్ కు ఆర్డర్ ఇస్తాడు. అక్కడ సినిమా మొదలవుతుంది. తీరా కాంట్రాక్టర్ తెల్లని తంబూ (విషాదాలూ, చావులకు తెలుపు వాడతారు పంజాబీలు) వెయ్యడంతో కోపం నషాళానికంటుకుని, రంకెలు వేస్తూ ఉండగా సినిమా మొదలవుతుంది. పెళ్ళిళ్ళలో సప్లయర్ల దోపిడీ - చమత్కారంగా చూపిస్తూనే, సినిమా లోతుల్లోకి తీసుకెళ్తారు. తీరా ఈ పెళ్ళికూతురికి ఒక వివాహితునితో లవ్-అఫైర్ ఉంటుంది. పెళ్ళి కూతురి కసిన్ రియా (షెఫాలీ షెట్టి,) తల లో నాలుకగా పెళ్ళి పనుల్లో సహాయపడుతూ ఉంటుంది. రియా కు యూ.ఎస్ వెళ్ళి క్రియేటివ్ రైటింగ్ లో కోర్సు చెయ్యాలనుంది. పెళ్ళి కూతురి తల్లి (లిలిటీ దూబే), పనిమనిషి, చుట్ట పక్కాలూ, పెళ్ళి కుమారుని కుటుంబం.. ఇలా ఒక్కో పాత్రా అందంగా ప్రత్యక్షం అవుతున్నారు.

ఎంగేజ్మెంట్ అయ్యాకా, పెళ్ళి పనులు మొదలయ్యాయి. తండ్రి గోల్ఫ్ కోర్స్ ఒక స్నేహితుణ్ణి చాలా మొహమాటపడుతూ డబ్బు అడగడం, అతను అందరిముందూ ఈ విషయాన్ని డిక్లేర్ చేసి, అతన్ని కొంచెం అవమానపరచడం.. నుంచీ, పనిమనిషి ఏలిస్, తంబూ ల కాంట్రాక్టరు దూబే ల మధ్య చివురించిన ప్రేమ.. ఇవన్నీ సినిమాని చూడదగ్గవి గా తయారుచేస్తాయి. అ కానీ పెళ్ళి కూతురి ఎఫైర్ - అతనితో ఆమె వ్యవహారం నడుస్తూండగా ఒక సారిఅర్ధ రాత్రి ప్రియుడ్ని కలిసేందుకు వెళ్ళిన అదితికి చేదు అనుభవం ఎదురవుతుంది. ఈ అనుభవం ఈమెను ఎంతగా ఎడ్యుకేట్ చేస్తుందంటే, హేమంత్ కు తన విషయం మొత్తం చెప్పడం కూడా చూడాలి. ఈ పెళ్ళి కి లలిత్ వర్మ కుటుంబ సభ్యులు అమెరికా, ఆస్ట్రేలియా .. ఇలా అన్ని ప్రదేశాల్నుంచీ వస్తూన్నారు. ఈలోగా తంబూ వాలా డూబే ఇంకా పనిమనిషి ఏలిస్ లు నెమ్మదిగా ప్రేమ లో పడతారు.

ఈ వచ్చే బంధుగణం తో సంబరంగా ఇల్లు కళకళలాడుతూండగ - రియా కధ తెలుస్తుంది. రియా అన్ని విషయాల్లోనూ చురుగ్గా ఉన్నా.. ఈమె తండ్రి లేనిది. తల్లి టీచర్ గా పని చేస్తూ ఉంటం వల్ల, ఆ పసితనంలో ఆ పిల్ల ని ఒక అంకుల్ (రజత్) సెక్సువల్ గా ఎబ్యూస్ చేస్తాడు. ఈ అంకుల్ ఇన్నాళ్ళకు ఈ పెళ్ళి లో ప్రత్యక్షమయ్యి ఆప్యాయత ఒలకబోస్తూ రియా అమెరికా చదువుకు తను సాయం చేస్తానని ముందుకు వస్తాడు. అయితే అతని వొంకర బుద్ది (అతనో పీడోఫైల్) పోక ఇంకో చిన్న పిల్లని దగ్గర చేసుకోవడానికి ప్రయత్నిస్తుండగా రియా.. అందరిముందూ అతని విషయం చెప్పి, గొడవ చేస్తుంది. ఈ సీన్, ఆ తరవాత సీన్ లూ, లలిత్ వ్యక్తిత్వాన్ని ఎంతో చక్కగా ప్రతిబింబిస్తాయి.

ఇంత మంచి సినిమా, ఇన్ని మలుపులూ, ఇన్ని సంక్లిష్టతలూ.. ఉన్న సినిమా, సింపుల్గా, బోరు కొట్ట కుండా, ముచ్చటగా ముప్పయి రోజుల్లో తీసారంటే, ఆశ్చర్యమే. ఈ సినిమా తప్పకుండా చూడాలి. చాందినీ చౌక్ లో కుల్ఫీ తినడం, వర్షంలో కొబ్బరి ముక్కలు అమ్మడం, ఓల్డ్ దిల్లీ లో దూబే ఇల్లూ - రిక్షా లో సవారీ.. ఇవన్నీ ఇండియాని, ముఖ్యంగా డిల్లీ లైఫ్ ని కళ్ళ ముందుంచుతాయి. నవతరంగం పాటకులు మంచి సినిమాని మెచ్చుకుంటారు కదా.. ఈ సినిమా మన మెదడుకు, మనసుకూ కూడా నచ్చుతుంది. భీభత్సాలేవీ లేవు. అన్యాయాలూ అక్రమాలూ లేవు. మామూలు మనుషుల జీవితం. మామూలు పరిస్థితులూ, వీటిల్లో మనుషుల అసాధారణ మానవత - ఇవన్నీ కలిసి ఈ సినిమాకి ప్రాణం పోసాయి.


దూబే పాత్ర లో, ఏలిస్ పాత్ర లో దిల్లీ వాలాలూ, రియా, అదితి పాత్రల్లో ఆధునిక మహిళలూ, పెళ్ళి కొడుకు వ్యక్తిత్వం, లలిత్ ఇంట్లో ఆ పెళ్ళి కొచ్చిన బంధువుల వ్యక్తిత్వం.. ఇవన్నీ ఇప్పటి మన భారతీయ సమాజాన్ని ప్రతిబింబిస్తాయి. ఇది ఆధునికత - సాంప్రదాయాల మేలు కలయిక. ఈ చిత్రంలో రియా పాత్ర ద్వారా చైల్డ్ ఎబ్యూస్ (సెక్సువల్ ఎబ్యూస్ - సాధారణంగా పిల్లలకు బాగా తెలిసిన్ వారి ద్వారా / బంధువుల వల్ల జరుగుతుందనే) విషయాన్ని బాగా చెప్పడం జరిగింది. 2001 నాటికి మన సినిమాల్లో ఈ విషయం ప్రస్తావనకు రావడం చక్కని ప్రయత్నమే.

సినిమాలో హర్షించదగిన విషయం నేచురాలిటీ ! ప్రతీ వ్యక్తి అనుభవమూ సామాన్యం. వీటిల్లో అసామాన్యం - కనీసం అసాధారణమైన డాన్సులూ - ఒక్క పిడిగుద్దుకే మనుషులు గింగిరాలు తిరుగుతూ పడిపోవడం, లాంటి లాజిక్ కు అందని సీన్ ఒక్కటంటే ఒక్కటి లేదు. సినిమా తియ్యడం ఆర్టా సైన్సా అన్న డౌట్ వస్తుంది ఇలాంటి సినిమాలు చూస్తే. పంజాబ్బీ ల ఫ్లాంబోయన్సీ - (ఖాతే పీతే టైప్) ముఖ్యంగా పెళ్ళిళ్ళలో - భలే అందంగా చూపించారు. సినిమా చివరాఖరికి బారాత్ రావడం, వర్షం మొదలు కావడం, డూబే వేసిన వాటర్ ప్రూఫ్ తంబూ (పందిరి) లో అందరూ డాన్స్ చెయ్యడం తో ఆనందం గా ముగుస్తుంది. లలిత్ దూబే నీ ఏలిస్ ను కూడా డాన్స్ లో కి లాగుతాడు. ఏమయినా పంజాబ్బీ వివాహాలు సూపర్లే అనిపించేలా భలే జరుగుతుంది అదితి పెళ్ళి. సినిమా ముగిసేసరికి, అప్పటికే ఈ ఎగువ మధ్య తరగతి జీవితంలో జరిగే రక రకాల సంఘటనల అనుభవాల్తో బరువెక్కిన మనల్ని హేపీ హేపీ గా చేసేసి, ఇంటికి వెళ్ళేలా చేస్తుంది దర్శకురాలు. ఇంత వరకూ చూడక పోతే త్వరగా చూడండి.

శ్రీలంక - హా !

చాలా ముద్దొచ్చీసింది నాకీ వేళ జయలలిత స్టేట్మెంట్ చదివి. ఇప్పుడు దేశం అంతా వొళ్ళంతా చెవులు చేసుకుని సిగపట్లేసుకున్న ఇద్దరు అమ్మలిద్దరి గొడవా చూస్తూ... వింటూ ఉంటూండగా, ఇంకో పక్క ఇంకో గడ్డిపోచలమ్మ వీధి లో గొడవ పడుతూ ఉండగా, సాధారణంగా బేజారెత్తించే ఈ యమ్మి మాత్రం, మంచి తెలివైన మాట చెప్పింది.

అసలు శ్రీలంక అంతర్గత వ్యవహారాల్లో చెయ్యీ కాలూ ముక్కూ దూర్చడానికి మనమెవ్వరం ? ఒక టెర్ర్రరిస్టు / ఉగ్రవాద సంస్థ మీద ఒక దేశ ప్రభుత్వం అంత మంచి విజయం సాధించబోతూ ఉండగా, దాన్ని నిరోధించడానికి (వాళ్ళు ఎత్నిక్ గా తమిళులు కావడం వల్ల మాత్రమే) మనం ఎవరం ?

వీధుల్లో బాంబులు పేలడం, మనుషులు చావడం సాధారణం అయిపోతున్న మన దేశంలో, ఉగ్రవాదం - పచారీ కొట్లలో కూడా ఈసీ గా దొరుకుతున్నప్పుడు (మన దేశంలో తీవ్రవాదాన్ని ప్రచారం చెయ్యడం / మారణ హోమం సృష్టించడం, అతి సులభం) .. మన ముందున్న ముఖ్య శత్రువు తీవ్రవాదం. మనం తీవ్రవాదుల్ని ఏమీ చెయ్యం. ఇంకెవ్వర్నీ ఏమీ చెయ్యనివ్వం !

చేస్తే, మిత్ర పక్షాల వారికి అది ఒక సామాజిక వర్గాని టార్గెట్ చేసిన వేధింపు లా కనిపిస్తుంది. (Mulayam & Amar loves SIMI) అలా అయితే ఎలా ? శ్రీలంక లో ఇన్నాళ్ళకిన్నాళ్ళకి తీవ్రవాదానికి ప్రతిఘటన ఒక స్థాయి కి అంటూ చేరినపుడు, అందులో ప్రభుత్వ విజయ సూచనలు కనిపిస్తున్నపుడూ, ప్రభాకరన్ ఒత్తిళ్ళకు (సానుభూతితో నా ) ఈ తమిళ ముఠా అంతా, ప్రధాని మీద ఒత్తిడి తేవడం.. అన్యాయం. తెస్తే తెచ్చేరు - ఈయన ఎందుకు లొంగిపోవాలి ?

ప్రభాకరన్ ఇప్పుడు కలుగు లోంచీ బ్రతికి బయటకు వస్తే ఎలా విజృంభిస్తాడో, ఇంకెంత మందిని పొట్టనపెట్టుకుంటాడో - ఇంకెందరు తీవ్రవాదులకు సాయపడతాడో - ఈ విజయం కలిగించే పరిణామాలకు రక్షక దళాలకు ఎంత నైతిక మైన అస్థైర్యాన్ని ఇస్తుందో - ఎవరికన్నా ఆలోచన ఉందా ?

మన దేశంలో, మన వ్యవహారాల్లో ఇంకొకరు చెయ్యి దూరిస్తే మనం అందుకే చచ్చినట్టు ఊరుకుంటాం. అరుణాచల్ ప్రదేష్ మాది అని పైవారు అంటే - హీ హీ అని నవ్వుతాం. కాష్మీరు మాది అని ఇంకొకరు అంటే - చీ పో ! అని సిగ్గుపడతాం. ఇంక మనల్ని రోజుకోక చోట, పూటకొక రకంగా తీవ్రవాదం బెంబేలెత్తించకపోతే ఏమి చేస్తుంది ?

తీవ్రవాదానికి - అన్నట్టు ఇంతవరకూ బలవుతూంది సామాన్య ప్రజలే - మన దేశంలో - ఎవరన్నా పెద్దాయన, రాజకీయ నాయకుడో / స్థాయి పరంగా చూసుకుంటే, ఏ 'గాంధే'య వాదో చచ్చూరుకుంటే తప్ప, వ్యవస్థ లో చలనం ఉండదు. అప్పటివరకూ మనకి అందరూ 'బాగా' కావాల్సిన వాళ్ళే ! మా వాళ్ళ మీద చెయ్యి వేస్తే బావుండదండీ అని సన్నాయి నొక్కులు నొక్కుతూ ఉండండి - మీ పీక నొక్కే వాడు మీ వెనకే తయారవుతాడు !

శ్రీ లంక లో వినిపిస్తున్న ఆ 'హా హా కారాలు ' ఇప్పుడు ప్రభాకరన్ నుంచీ వినిపిస్తున్నాయి. తమిళులు - చాందస వాదులూ - బుద్ధి హీనులూ - అతన్ని రక్షించాలని చూస్తూండడం చాలా అయోమయంగా వుంది. ఈ అయోమయంలో ఈ అమ్మి మాటలు విని అందుకే కొంచెం ముద్దొచ్చీసింది.

ఎవర్నీ వ్యతిరేకించడానికి అని కాదు గానీ.. ఒకరు తీవ్రవాదానికి వ్యతిరేకంగా పని చేస్తున్నప్పుడు, అది కాదండీ మాకు ప్రభాకరన్ బాగా కావల్సిన వాడు (తమిళుడు - కరుణానిధి గారి ప్రకారం) - వాడ్ని మీరు చంపకండీ అని బతిమలాడే మనం - రేప్పొద్దున్న మనల్ని పేలుచుకు చంపే తీవ్రవాదుల్ని పాకిస్తాను వాళ్ళు - ''స్వాతంత్ర పోరాట యోధులు'' అనకూడదని ఎలా డిమేండ్ చెయ్యగలం ?

పిచ్చి ప్రేమ

సరదాగా వచ్చేసి ప్రేమించేస్తున్నానన్నాడు.
సరే లే అన్నాను.

కున్ని రోజులకు ప్రేమ ఉంది లే గానీ.. పరిస్థితులు బాలేవన్నాడు.
ఏమీ పర్లేదులే అనేసేను.

ఇంకున్ని రోజులకొచ్చి ప్రేమ ఎక్కువైపోయింది
తట్టుకోలేకపోతున్నా అని గొడవ చేసాడు.
పోనీలే తగ్గిద్దూలే అనేసి ఒప్పేసుకున్నాను.

ఉన్నట్టుండి... నిన్ను చూడ్లేకుండా ఉండ్లేనన్నాడు.
అవునా అని నోరెళ్ళబెట్టాను.

ప్రేమ గీతాలు నేర్చేసుకునుచ్చి పాడేడు.
పెన్నులూ, పెనిసిళ్ళూ కానుకలిచ్చి నన్ను వల్లో వేసేసుకున్నాడు
కారు లో లాంగ్ డ్రైవ్ అన్నాడు.
వీలు నాకిస్తేగానీ వీల్లేదన్నాను.
అయినా - ప్రేమించాను గా ఇంక చస్తానా అన్నాడు.
నేను ఉప్పొంగిపోయేను.


కొన్ని రోజులు పోయాకా, మళ్ళీ సరదాగా
చూద్దాంలే ప్రేమ సంగతి అన్నాడు.
నేనూ చూద్దాంలే అన్నాను.


మనసులో ప్రేమ బాధ కొన్ని రోజులు పడి,
నా వల్ల కాదేమో నని భయపడిపోయీనన్నాడు
సరే ఎందుకొచ్చిన గొడవలే అని - ఊరుకోద్దూ అని సముదాయించేను.


ఒకసారెప్పుడో, ఎమోషనల్గా ఎటాచ్ కాకు అమ్మలూ అని హితబోధ చేసేడు.
తరవాత నీ గుండె పగిలితే నేను తట్టుకోలేను కన్నలూ అని చెప్పాడు
అపుడు కూడా నిజమే నిజమే.. భద్రం, మనసు భద్రం అని జాగర్తపడిపోయేను.

ఊరెళ్ళిపోతూ, మర్చిపోతావా.. మర్చిపోకు నన్ను - అని ఒట్టేయించుకున్నాడు.
లేదు లేదు.. నాకు జ్ఞాపక శక్తి ఎక్కువే ని ఒప్పించీసేను.
ఆరోగ్యం జాగర్త - కంగారు పడిపోకు - ఆర్గనైస్డ్ గా ఉండు అని జీవితాన్ని గురించి బోధపరిచేడు.
నువ్వే నా ప్రియ నేస్తం అని తనకి చెప్పేసి ఎస్ ఎం ఎస్ ఇచ్చీసేను.

కొన్నిరోజులతరవాత బుద్దొచ్చి, జ్ఞాన దంతాలు వొచ్చి, లోక్ జ్ఞానం తెలిసొచ్చి..
మెడుల్లా ఆంబ్లాగేటా సర్వీసింగ్ చేయించుకొచ్చి,
నాకు భవ బంధాలున్నాయి.. అర్ధం చేసుకోమ్మా అని బ్రతిమలాడేడు.
మరేమీ పర్లేదు.. నేనేమీ నీ ప్రేమ కోసం అల్లాడట్లేదులే - పోయి స్వతంత్రుడవు కా ! అని ఆశీర్వదించేను.


చివరాఖరికి - నా వల్ల కాదని చెప్పి వొదిలేసాడు.
నేనూ - నా వల్ల అంతకన్నా కాదులే అని ఊరుకున్నాను.


ఎందుకొచ్చిందో ప్రేమ, ఎలా వొచ్చిందో అలా నిష్క్రమిస్తే గొడవేముంది ?
ఇంత పకడ్బందీ గా అంటీ ముట్టకుండా ప్రేమించినా, గుండె లోతుల్లోకి గాయం చెయ్యకుండా ఉండలేకపోయింది.

అరే ! నా మీద కొంచెం కూడా నీకు ఫీలింగ్స్ లేవన్నాడు.
నువ్వెప్పుడూ నన్ను తేలిగ్గానే తీసుకున్నావన్నాడు.
నేను ఏడ్చి మొర పెట్టలేదని నొచ్చుకున్నాడు.


అంతూ పొంతూ తెలియని పిచ్చి ప్రేమల్లో ఏమి జరుగుతుంది ? ఇక్కడా సరిగ్గా అదే జరిగింది.
అతను నొచ్చుకునందుకు నేనూ నొచ్చుకున్నానంటే నమ్మడు.
నేనూ ప్రేమించేనబ్బా అంటే వినడు.

నిషబ్ద్

నిషబ్ద్ - పోస్టర్ మీద 'అతనికి 60, ఆమెకు 18' అని రాసి ఉంటుంది. ఇలాంటి కాన్సెప్ట్ కాస్త ఇరుకైనది. నిషబ్ద్ అసలు చాలా హైప్ లోంచీ, కాంట్రవర్సీ, ఈ సబ్జెక్ట్ మీద ఎప్పట్లాగే మీడియా లో చర్చల లోంచీ బోల్డంత ఆసక్తి కలిగిస్తూ థియేటర్లలో విడుదలయింది. ఇలాంటి ప్రేమ ని ఒప్పుకోలేని సమాజం సంకుచితమా, సమాజం హర్షించలేని ఆ ప్రేమ సంకుచితమా అని మనుషుల్లో కలిగే ఒక ఆలోచన కలిగించడానికి పనికి వస్తుంది.


నిజంగా చెప్పాలంటే, ప్రేమకు వయసు, కారణం.. ఇలాంటివన్నీ ఉండవు. సినిమాల్లో అయితే మరీ గ్లోరిఫై అయిన ప్రేమ - మొదటి చూపు లోనే ప్రేమ - ప్రేమించిన అమ్మాయి కోసం అబ్బాయి, చంపడం లేదా చచ్చిపోవడం, ఇలాంటివన్నీ సాధారణంగా చూస్తూ ఉంటాము గాబట్టి మనకవన్నీ అలవాటే. నిజ జీవితం లో ప్రేమ చాలా డిఫరెంట్ గా ఉంటుంది. ముఖ్యంగా వయసు మళ్ళిన ఒక గృహస్థు (భార్యా, పిల్లలు కలవాడు) తన వయసులో కన్నా ఎంతో చిన్నదైన అమ్మాయిని ప్రేమించడం - ఆ అమ్మాయి, అతని కూతురి స్నేహితురాలు కావడం, ఇవన్నీ ఎంత అనూహ్యమైన విషయాలు ?


నిషబ్ద్ మొదలయేసరికే విజయ్ (అమితాబ్) ఒక పర్వత శిఖరం కొన మీద నించుని ఉంటాడు - అక్కణ్ణించీ దూకి, ఆత్మ హత్య చేసుకోవడానికి. ఎందుకు - అంత కష్టం ఏమొచ్చిందీ అంటే - అతను చెప్పిన తన కధ ఈ నిషబ్ద్. ఒక నటుడిగా అమితాబ్ విలక్షణత, అతని భార్యగా నటించిన రేవతి మీనన్ ప్రతిభ ఈ సినిమాని చూడ చక్కగా తీర్చిదిద్దాయి.


కేరళ లో (మున్నార్) అందమైన పిక్చర్ పెర్ఫెక్ట్ పరిసరాల్లో విజయ్ (అమితాబ్), అమృతల (రెవతి) అందమైన పొదరిల్లు లాంటి ఇల్లు. విజయ్ ఒక ఫొటొగ్రాఫర్. వీళ్ళకి ఒక అందమైన కూతురు రీతు (ష్రద్ధా ఆర్య)! ఈ అమ్మాయి స్నేహితురాలే జియా. జియా ఒక ట్రబుల్డ్ టీనేజర్. ఈమె తల్లిదండృలు విడిపోయారు. తల్లి ఆస్ట్రేలియా లో ఒంటరిగా ఉంటుంది. జియా మాత్రం ఇండియాలో ఉండి చదువుకుంటూంది. ఈమె రీతూ తొ కలిసి, శలవులకు కేరళ రావడంతో కధ మొదలవుతుంది. రామూ శైలి లో జియా..(ఆస్ట్రేలియన్ పెంపకం గాబట్టి అనుకోవాలా) చిన్న చిన్న బట్టల్లోనే పరిచయం అవుతుంది. ఈ ఇద్దరు పిల్లల్నీ రీతూ తల్లి దండృలు ఎంతో సాదరంగా ఆహ్వానిస్తారు. రీతూ, జియా ఇద్దరూ ప్రాణ స్నేహితులు. రీతూ కన్న, జియా చాలా పెంకిది, తెలివైనది. చురికైనది. తొందరలోనే, అందరితోనూ కలిసిపోతుంది.


అయితే ఆమె లో ఏదో చైతన్యం తో విజయ్ (అమితాబ్) ఉత్తేజితుడవుతాడు. ఆమె కూడా అతని పట్ల తెలియని ఇష్టాన్ని పెంచుకుంటుంది. ఇవన్నీ ఎవరికి వారు గమనించుకునే లోగానే, ఇద్దరూ ప్రేమ లో పడతారు. ప్రేమ లో పడటానికి మనలో ఏదో కావాలి. అది ఏమిటి - మనలో స్పందనల్ని ఒడిసిపట్టగలిగే ప్రేరణలని ఎదిరించి, ప్రేమ కోసమే ప్రేమించడానికి కూడా ఏదో అవసరం. అందరూ ప్రేమించలేరు. అయితే, సమాజంలో ప్రేమ కి ఒక బాధ్యత ఉంటుంది. ఒక భార్య కి భర్త అయి ఉండి, ఒక కూతురి తండ్రి అయి ఉండి, తన కూతురి వయసు పిల్లతో ప్రేమ లో పడటం న్యాయం కాదు. అయితే ఎవరూ కావాలని ప్రేమ లో పడరు.


అంతవరకూ తన భాద్యతలని ఎరిగిన మనిషిగా, ఎంతో హుందాగా, ఎంతో గౌరవంగా జీవితాన్ని గడిపిన వ్యక్తి, తన వయసుని మరిచి, తన ముందున్న స్త్రీని ఒక స్త్రీ లాగా ప్రేమించడం, అదే తొలి ప్రేమ అన్నంతగా ప్రేమించడం సాధ్యమా..?


జియా ఖాన్ కూడా చాలా అందంగా - యవ్వనంతో మిసమిస లాడుతూ, కనిపించినా, పాత్ర పరంగా తన అంతరంగం లో దాగున్న అగ్నిపర్వతాలను కూడా చాలా బాగా ప్రదర్శించింది. జియా (పాత్ర పేరు కూడా అదే) ఒక ఫ్రీ బర్డ్. ఆమె అన్ని మానసిక అవసరాలనూ తీర్చడానికీ ఒక కుటుంబం అంటూ లేకుండా, ప్రేమను అనుభవించకుండా, బలవంతపు కఠినాత్మకత, కేర్లెస్ నెస్, తల్లి కున్న బాయ్ ఫ్రెండ్స్ ని చూస్తూ, తల్లి అనుభవాల్ని చూస్తూ ఏర్పరచుకున్న వ్యక్తిత్వం ఆమెది. అంతవరకూ ఆమె తొ మామూలుగానే ఉంటూ వచ్చిన తల్లి బాయ్ ఫ్రెండ్ కూడా - తనకు కాస్త వయసు రాగానే తననే ఆశించడాన్ని తీవ్రంగా అసహ్యించుకున్న వ్యక్తి - ఒక తెగిన గాలిపటం. ఇపుడు ఆమెకు ఆస్ట్రేలియా వెళ్ళడం ఇష్టం లేదు. ఎందుకంటే అక్కడ 'అతను ' ఉంటాడు. తల్లి అతన్ని వొదులుకోలేదు.


ఇలాంటి అమ్మాయికి ఈ అరవయ్యేళ్ళ వృద్ధుణ్ణి చూసి ప్రేమ కలిగింది. అయితే, తను అనుభవిస్తున్న ప్రేమ వెనకున్న పరిమాణాల సంగతి ఆమెకు తెలియదు. ఆమెకు ప్రేమో / ఆకర్షణో కలిగింది. ఈ ప్రేమకి చలించిన విజయ్ - తన వయసునీ, వరుసనీ మరిచి, పిచ్చివాడైపోతాడు. అతను అలా చెయ్యకూడదు - అలా చెయ్యకూడదని జియాకు తెలియదు. ఆమె లో భారతీయత తక్కువ.


ఈ సినిమా లో రేవతి గురించి చెప్పుకోవాలి. రేవతి అంటేనే, చాలా మంచి నటి.. అని అందరికీ తెలుసు. ఒక సారి జియా వీళ్ళ ఫేమిలీ ఫోటోలు చూస్తూండగా, రేవతి చిన్నపుడు (పెళ్ళి కాక ముందు) భరతనాట్య ప్రదర్శన ఇచ్చినప్పటి ఫోటో కనపడుతుంది. అపుడు జియా 'ఆంటీ.. మీకు డాన్స్ వచ్చా.. ?' అంటే నవ్వి రేవతి 'పెళ్ళయ్యాక మానేసాను ' అంటుంది. జియా.. ఎందుకు మానేసారు అని అడిగితే, ఆలోచన లో పడి.. 'పెళ్ళయ్యాక, విజయ్ నే నా జీవితం. తరవాత రీతూ వచ్చింది.. ఇంకెక్కడ కుదురుతుంది ?' అంటుంది. ఇంతగా కుటుంబం కోసం తన ఇష్టాఇష్టాలని వొదులుకుని, పూర్తిగా విజయ్ కే అంకితమైన భార్య ఆమె.


విజయ్ గా అమితాబ్ - తప్పు ఒప్పుల సంఘర్షణల మధ్య ఊగిసలాడినా.. జియా వైపే మొగ్గుతూ ఉంటాడు. ఈ పరిస్థితుల్లో రీతూ కు తండ్రికీ, తన స్నేహితురాలికీ మధ్య ఉన్న 'అనుబంధం' గురించి అనుకోకుండా తెలుస్తుంది. తండ్రికి తల్లి కాకుండా వేరే ఎవరితోనో 'ప్రేమ ' ఉందని తెలిస్తే ఆ పిల్లల పరిస్థితి ఎలా ఉంటుంది ? రీతూ గా ష్రద్ధా ఆర్య నటన చాలా బావుంది. ఈ అమ్మాయి, ఈ విషయాన్ని తల్లికి చెప్పలేక, తండ్రితో మాట్లాడలేక, (జియా తో మాత్రం మాటాడటం మానేస్తుంది) ఎంత తల్లడిల్లిపోతుందో చూస్తే జాలి కలుగుతుంది. ఆఖర్న తల్లికి జియాని పంపెయమ్మా.. తను మనింట్లో ఉండొద్దు ! అని చెప్తే, అమృత కి అసలు విషయం అర్ధం కాదు. ''మీరు ఫ్రెండ్స్ కదా - అలా కోపం వస్తే ఆమెని వెళ్ళిపోమంటారా ఎవరైనా..?'' అని సర్దేస్తుంది. ఈ పాత్ర లో రేవతి ఎంత చక్కగా ఒదిగిపోయిందంటే, ఆమెకి భర్త మీద లేశమాత్రమైనా అనుమానం ఉండదు. అసలు వీరిద్దరి మధ్యా జరుగుతున్నది రేవతి కి మాత్రం కనిపించదు - అనిపించదు.


ఈ పరిస్థితుల్లో ఆపధ్బాంధవుడిలా శ్రీధర్ (నాజర్) (అమృత సోదరుడు) ప్రవేశిస్తాడు. రీతూ తన హోం ట్రూత్ ని మామయ్య కి చెప్పడం, ఆయన విజయ్ తో (అమితాబ్) తో ఈ విషయం డిస్కస్ చెయ్యడం (జియా ఇంకా చిన్నపిల్ల ! ఆమె ఒక వేళ నిన్ను నిజంగా ప్రేమించిందే అనుకో - నీ వయసు కు నువ్వు ఆమెకు ఎలాంటి జీవితాన్నివ్వగలవు ? ఆమె ను ప్రేమించి, ఆమె ఫ్యూచర్ కు నువ్వు అన్యాయమే చేస్తున్నావు అని వాదిస్తాడు శ్రీధర్) చివరికి రేవతి కి కూడా సంగతి తెలియడం.. ఆమె భర్తని అసహ్యించుకోవడం..(అది చూసి తీరాల్సిన సీన్) చివరికి సమాజపు, కౌటింబికపు భాద్యతల పరంగా విజయ్ - జియాని పిలిచి, 'నేను నిన్ను ప్రేమించడం లేదు - నీది ఎడాలసెంట్ వయసు అందుకే నీకు అలా అనిపిస్తూంది. నువ్వు నా ఇంటి నుంచీ వెళిపో. నీ ముఖం కూడా చూపించొద్దు. ఏదో కాస్త ప్రేమ గా మాట్లాడితే అది నిజం ప్రేమ అనుకుంటావా..'' లాంటి ఏవో మనసు విరిచే మాటలని, ఆమెను ఇంటినుంచీ వెళ్ళగొట్టడం - తో ఈ గొడవ సద్దుమణుగుతుంది. ఈ నిరాకరణ ని ఎదుర్కోవడానికి జియా కు ఎంత ధైర్యం కావాలి ? జియా విజయ్ ని బ్రతిమాలుతుంది. 'నిన్ను చూడకుండా ఉండలేను ' అంటుంది. కానీ అమితాభ్ కాఠిన్యాన్ని చూసి, గుండె చెదిరి - ఏడుస్తూ వెళిపోతుంది. ఈమెను ప్రేమించే బాయ్ ఫ్రెండ్ (ఆమె ఇష్టపడదు) ఆఫ్తాబ్ శివ్ దాశానీని పిలిచి అతనికి ఆమెని అప్పగించేస్తాడు విజయ్.


ఈ చిన్ని ఎపిసోడ్ ముగిసాక, విజయ్ ఒంటరి అయిపోతాడు. అతనితో భార్య మాటలాడదు. (ఆమె విశ్వాసాన్ని అతను కోల్పోయాడుగా) కూతురు అసహ్యించుకుంటుంది. జియా లేదు. వెళిపోతున్న జియా ఎంత హర్ట్ అయిపోయి వెళిపోయిందో అదే గుర్తొస్తూ.. ఆమె లేక బ్రతకలేక, ఆ కొండ కొమ్మున నించుని ఉంటాడు అమితాబ్. కానీ చాలా సేపు, ఆమె ని తలచుకుని రోదిస్తూ.. పొద్దు పోయేదాకా గడిపి, ఇంటికొస్తాడు. Sridhar (నాజర్) 'ఇంత వరకూ ఎక్కడికెళ్ళావు విజయ్?' అని అడిగితే, 'చావడానికీ అని నిర్లిప్తంగా చెప్పి - 'కానీ చావలేకపోయాను. జియాని తలచుకుంటూ.. ఆ విరహ బాధలో ఇంకొన్నాళ్ళు ఆమె కోసం బాధపడుతూ బ్రతకాలనుంది - అందుకే ఇంటికొచ్చేసాను ' అంటాడు. అప్పుడు విజయ్ లో ఉన్న ప్రేమ తీవ్రత అర్ధం అవుతుంది. అంతే..! ఇదే ముగింపు.


అయితే, రాం గోపాల్ వర్మ కి కొంచెం ప్రేక్షకులను ఆకర్షించడానికి కాస్త ఉత్సాహపడే లక్షణం - ఈ సినిమాని కొంచెం (కొంచెమే లెండి) చతికిలపరిచాయి. కొన్ని సార్లు ప్రేమ ని కొంచెం మంచిగా చూపించాలి. సౌందర్యానికీ, పొడుగు కాళ్ళకూ, స్కిన్ షో కూ కొంచెం ఎక్కువ మోతాదులో ప్రాముఖ్యత ఇస్తే, జియా ఖాన్ ని తడిపి, చిన్న బట్టల్లో చూపితే - అది చూసి అమితాబ్ కు ప్రేమ కలగడం - ఇవి కొంచెం చీప్ గా అనిపిస్తాయి. సినిమా లో జియాఖాన్ కాళ్ళు చూసీ చూసీ విసుగు పుడుతుంది. అసలు జియా ఖాన్ ముఖం చూస్తేనే చిరాకు వచ్చేంత వరకూ చూపించి, చివరి అర్ధ గంట లో మాత్రం మంచి నటన చూపించాడు. ప్రేమ ఒక ఉత్కృష్టమైన భావన. దీన్ని అంతకన్నా తక్కువగా చూపిస్తే, అది కన్విన్సింగ్ గా ఉండదు.


విజయ్ పాత్ర లో అమితాబ్ కాకుండా ఇంకోరెవరైనా ఉంటే సినిమా తేలిపోయి ఉండేది. నిస్సహాయమైన ఒక వృద్ధ ప్రేమికుడి గా విజయ్ 'జియా జ్ఞాపకాలలో నైనా జీవించాలని ఉంది..' అన్నప్పుడు పురుషుని ప్రేమ ఎంత లోతైనదో అర్ధం అవుతుంది. మన సమాజం లో - ఒక వయసు రాగానే పెద్దలు కుదిర్చిన పెళ్ళీ.. పెళ్ళి అయిన కొన్నాళ్ళకి పిల్లలూ - ఇవి మనుషులకి తప్పని చిక్కుముళ్ళు. వీటికి వ్యతిరేకంగా ఏ ఒక్కటి జరిగినా సమాజం లో అలజడి మొదలవుతుంది. 'ఇంకా ఎందుకు పెళ్ళి చేసుకోలేదు '? 'ఇంకా ఎందుకు పిల్లలు కనలేదు ?' 'ఇంకా ఎందుకు మీ పిల్లలకి పెళ్ళి చెయ్యలేదు ?' ఇలా ప్రశ్నలు - వీటికి సమాధానం ఏముంది ? పెళ్ళి బయట ప్రేమ అంటే సమాజం (family) ఊరుకుంటుందా ? అయినా ఒక కుటుంబాన్ని కలిపి ఉంచే నమ్మకం, విశ్వాశం, ప్రేమ, ఇవన్నీ ఏమిటి ? ఈ ఏక్సిడెంట్ ల తరవాత ఆ ముగ్గురు కుటుంబ సభ్యులూ బాధితుల్లా ఒకరి కొకరు దూరమయిపోయి - తట్టుకోలేని నిశ్శబ్దం లో మిగిలిపోతారు. ఈ నిశ్శబ్దం లో కూడా విజయ్ లో ప్రాణాన్ని హరించకుండా నిలిపి ఉంచింది, ఈ ప్రేమే. నిష్కారణంగా బంగారం లాంటి సంసారాన్ని పాడుచేసుకున్నాడే - అనిపించినా, ఎట్ లీస్ట్ జియా పట్ల తనకి కలిగిన ప్రేమ ని అంగీకరించి, (రేవతి ముందు) నిజాయితీ గా, దాని పర్యవశానాన్ని ఎదుర్కున్న ప్రేమికుడిగా అమితాబ్ చాలా చక్కగా నటించారు.


So..ఇన్ని సమస్యలకూ ఒక కళా రూపం నిషబ్ద్ ! పోస్టర్ చూసీ, స్టోరీ వినీ, వెళ్ళని వారు భయపడకుండా చూడొచ్చు. భారత దేశపు అత్యుత్తమ నటులు ముగ్గురు ప్రధాన పాత్రల్లో నటించారు. పర్లేదు. ధైర్యంగా చూడండి.

15 పార్క్ ఎవెన్యూ

15 పార్క్ ఎవెన్యూ - భూటాన్ లో తీసారు....(అదో .. రెఫ్రెషింగ్ ఫీలింగ్)... నేనప్పటకి ఢిల్లీ కీ గల్లీల్లో ఉండేదాన్ని. ఇప్పట్లాంటి గడ్డు రోజులు కావవి. ప్రగతీ మైదాన్ (Sakuntalam) లో యాభయి రూపాయలు పెడితే మంచి సినిమా టికెట్ దొరుకుతుంది. పార్కింగ్ ఫ్రీ. ఆఫీసు 5.30 కి ముగిసాకా, వేరే వేరే చోట పనిచేసే మా ఫ్రెండ్స్ అందరం మా వాయు భవన్ ముందర కలుసుకుని, పొలోమంటూ ప్రగతీ మైదాన్ కి పోయి, టికెట్ కొన్నాక ఓమాటు బైటికొచ్చి, ఆవనూనె లో వేయించిన పెసలు తింటూ, హాయి హాయి గా గడిపి, 7 / 8 గంటల షో (సినిమా నిడివి బట్టీ) కి తయారయ్యేవాళ్ళం.


అలాంటి రోజుల్లో అపర్ణా సేన్ సినిమా కాబట్టి బోల్డంత ఎక్స్పెక్టేషన్ తో వెళ్ళి చూసిన సినిమా ఈ '15 పార్క్ ఎవెన్యూ'. కధ - గురించి ముందే తెలుసుకునుండకపోయుంటే, కొంచెం కష్టం అయేది. కానీ స్కీజో ఫ్రీనియా అనే ఒక రకమైన మానసిక రోగం తో బాధపడే ఒక అమ్మాయి కధ అని విని ఉన్నాం కనుక - ఈ మేధోపరమైన సినిమాకి మానసికంగా తయారయి ఉన్నాం. ఈ అమ్మాయి పేరు మీఠీ (కొంకణా సేన్ శర్మ). ఈమె, తన అక్కయ్య షబానా ఆజ్మీ తో కలిసి 15 పార్క్ ఎవెన్యూ అనే ఎడ్రెస్ వెతుకుతూండడంతో సినిమా మొదలవుతుంది.


మీఠీ కి తనకి జయొదీప్ తో పెళ్ళయిందనీ, తనకు 5గురు పిల్లలున్నారనీ, తామంతా పార్క్ ఎవెన్యూ లో 15 వ నెంబరు ఇంట్లో ఉన్నామనీ ఒక భ్రమ. అది భ్రమ మాత్రమే కాదు.. అదే ఆమెకు సంబంధించిన జీవితం, ఆమె అస్థిత్వం. ఇలాంటి భ్రమనే నమ్ముకుని జీవిస్తున్న మీఠీ ని కంటికి రెప్ప లా కాపాడుకుంటూ వస్తున్నారు తన అక్కయ్య (షబాన) మరియూ తల్లి (వహీదా రెహ్మాన్). వీరందరి జీవితాల్తోనూ ఒక నిజమైన జయొదీప్ (రాహుల్ బోస్) తరవాత వచ్చి కలిస్తే, కొన్ని అత్భుతమైన పెర్ఫార్మెన్సులూ, కొన్ని విషాద సంఘటనలూ, అత్యత్భుతమైన స్క్రీన్ ప్లే..ఇవన్నీ కలిసి, గుండె తరుక్కుపోయేలా చేసే జీవిత క్రమాలూ.. కలిస్తే 15 పార్క్ ఎవెన్యూ అవుతుంది.

అందరూ బెంగాలీ లూ (బహుశా వహీదా, kanwaljit తప్ప) కలిసి, ఈ సినిమాని చాలా మంచి హైట్స్ కి తీస్కెళ్ళి వొదిలేసారు. సినిమా ముగిసాకా, పట్టేసిన గుండె సర్దుకోవడానికి కొంచెం సమయం పడుతుంది. మీఠీ చిన్నప్పట్నించీ హాలూసినేషన్స్ కి గురవుతూ ఉంటుంది. ఆమెకు తండ్రి మానశిక చికిత్సాలయం లో ట్రీట్మెంట్ కూడా ఇప్పిస్తారు. కొన్నేళ్ళకు పరిస్తితి మెరుగు పడినట్టనిపించి సగం, అక్కడ కన్నా, ఇంట్లో అయితే ఆడపిల్లకు సేఫ్ అనీ ఆలోచించీ సగం, పిల్లను ఇంటికి తీసుకొచి కాలేజీ లో చేర్చి మంచి మానసిక ఆలంబన అందిస్తుంది ఆ కుటుంబం. కాలేజీ లో జర్నలిజం లో కోర్స్ చేస్తుంది మీఠీ. అక్కడే జొయొదీప్ (రాహుల్ బోస్) పరిచయం అవుతాడు. రాహుల్ బోస్ అంటే నాకు 'ఇంగ్లీష్ ఆగస్ట్ ' సినిమా నుంచీ కొంచెం ఇష్టం.


జొయొదీప్ అంటే పిచ్చి ప్రేమ పెంచుకుంటుంది మీఠీ. ఒక మంచి ప్రేమికుడిగా, స్నేహితుడిగా, మీఠీ లో ముడుచుకుపోయే తత్వాన్ని పోగొట్టడానికి, ఆమె లో ఆత్మ విశ్వాసం నింపడానికీ జొయొదీప్ ప్రయత్నిస్తూ ఉంటాడు. వీళ్ళిద్దరి సంగతీ, పెద్దలకు తెలిసి, వారికి ఎంగేజ్మెంట్ కూడా ఫిక్స్ అవుతుంది. ఈ లోగా జర్నలిస్ట్ గా ఉద్యోగం చేస్తున్న ఈ పిల్లను యాజమాన్యం ఒక చోట అల్లరి మూకలు (ప్రస్తుతం కాంధమాల్ లో జరుగుతున్నట్టు) చేస్తున్న అల్లర్లను కవర్ చేయడానికి పంపబోతుంది. అయితే మొదట బెదిరినా ఆ అమ్మాయి, జొయొదీప్ ముందు తనను తాను నిరూపించుకోవడానికి ఈ ఎసైన్మెంట్ కు ఒప్పుకుని, కుటుంబ సభ్యులకు సరిగ్గా వివరాలు చెప్పకుండానే ఆ భయంకర ప్రదేశాల్లోకి ఒంటరి గా వెళ్తుంది. అక్కడ దారుణంగా గేంగ్ రేప్ కు గురవుతుంది. ఈ షాక్ కి ఆమె ఈ సారి నిజంగానే మానసికంగా బలహీనురాలయిపోతుంది.

ఎలాగో ఈ వార్త తెలిసి, మీఠీని ఇంటికి తీసుకొచ్చాకా, మీఠీ ని కలవడానికి వెళ్ళిన జొయొదీప్ - తన పరిస్థితి చూసి జాలి తో నిండిపోతాడు. తనను తాకిన వెంటనే మీఠీ జొయొదీప్ ను గుర్తించక, కరెంట్ షాక్ కొట్టినట్టు, వెనక్కి తప్పుకుంటుంది. ఆమెకు స్పర్శ అంటేనే ఏదో ఏవగింపు.. భయం. తను చేసుకోబోయే అమ్మాయి మీద ప్రేమతో తప్ప, ఇలా జాలితో పెళ్ళి చేసుకోలేనని చెప్పి, జొయొదీప్ వారి జీవితాల్నుంచీ నిష్క్రమిస్తాడు. తండ్రి ఈ విషాదానికి తట్టుకోలేక, గుండెపోటు తో మరణిస్తాడు.

ఇన్ని విషాదాల తరవాత మీఠీ ని ఆక్రమించుకున్న స్కీజోఫీర్నియా.. ఆమె ను ఆమె గతంలో జొయొదీప్ తో కన్న కలలే నిజం అనేంత గా భ్రమల్లో ముంచుతుంది. జొయొదీప్ తో తనకు నిజంగానే పెళ్ళయినట్టూ, వారికి 5 గురు పిల్లలున్నట్టూ, వారంతా 15 పార్క్ ఎవెన్యూ లో నివాశం ఉంటున్నట్టూ ఊహించుకుంటూ ఆ ఊహల్లోనే బ్రతుకుతూ ఉంటుంది మీఠీ.


ఇన్ని కాంప్లెక్సిటీ ల తరవాత.. కొన్నాళ్ళకి జొయొదీప్ నిజంగానే వీరి జీవితాల్లోకి వస్తాడు. ఈ రావడం యాధ్రుచ్చికంగానె జరిగినా, మీఠీ ప్రస్తుత పరిస్థితి చూసి, ఆమె ఈ పరిస్థితికి కాస్త తనూ కారణమేనేమో అన్న గిల్టీ ఫీలింగ్ తో తను ఆమెకు ఏదోలా సహాయం చేద్దామనే ఉద్దేశ్యంతోనే వస్తాడు. మీఠీ కి 15 పార్క్ ఎవెన్యూ వెతకడానికి సహాయం చేస్తానని చెప్తాడు. కానీ ఆఖరికి, ఈ ఇల్లు వెతకడం లోనే మీఠీ కనిపించకుండా పోతుంది. ఆమె కు తన ఇల్లూ, పిల్లలూ, భర్తా దొరికారా, లేదా అనేది మన ఊహ కే వొదిలేసిన దర్శకురాలు, మీఠీ ని ఇన్నాళ్ళూ పసిపాప లాగా సాకిన తల్లీ, మీఠీ కోసం, ప్రేమనూ, జీవితాన్ని త్యాగం చేసిన అక్కయ్యా, అప్పటికి ఇద్దరు పిల్లల తండ్రి అయినా, మీఠీ కోసం ప్రేమ (!!!) తో, ఆమె మీద జాలితో, ఆమె తప్పిపోయేంత వరకూ ఆమె తో స్నేహించిన జొయొదీప్.. ఇలా అందరూ మీఠీ తప్పిపోయాక పడిన ఆందోళన మన మనసుల్లోనూ కలిగిస్తుంది అపర్ణా సేన్.


మీఠీ కధ ని చెప్తున్నపుడు వాళ్ళింటి దగ్గర రోడ్ మీద చెత్త, గాజు పెంకులూ ఏరుకుంటూ.. అవే అత్బుతమైన వస్తువుల్లా దాచుకునే ఒక పిచ్చిదాన్ని చూపిస్తారు. ఆమె ని చూసి, మీఠీ భయపడుతూ ఉంటుంది. ఆమె ను ఒక రెండు సార్లు మాత్రమే చూపించినా ఆ సీన్ చూస్తే, సాధారణంగా మనకు తారసపడే మానసిక రోగుల పాస్ట్ గురించి ఎందుకో ఆలోచించాలనిపిస్తుంది. వారి పట్ల సమాజపు వివక్ష ని అసహ్యించుకోవాలనిపిస్తుంది.


సినిమా కధ ఇంత సింపుల్ గా చెప్పగలిగినా.. చూడడానికి చాలా బావుంది. సహజంగా విషాదాంతాలు ప్రేక్షకుల మీద చూపించే ప్రబావం ఎక్కువ. 15 పార్క్ ఎవెన్యూ లో తెర ముందు నటించిన ప్రతి ఒక్కరి నటనా - తెర వెనుక ఉన్న ప్రతి ఒక్కరి ప్రతిభ అబ్బురపరుస్తుంది. విదేశాల్లో షూటింగులూ, పాటలూ చిత్రీకరించడం.. ఒక్కోసారి విదేశాల్లోని సబ్జక్టుల తో నే సినిమాలు తీయడం ఎక్కువైన రోజుల్లో, భూటాన్ లో తీసిన, (ఎక్కువ భాగం ఇండియాలోనే) ఈ సినిమా చాలా మంచి ప్రమాణాలతో తీసినది. నేను మొదలు పెట్టడమే ఈ సినిమా భూటాన్ లో తీసారు - అని ఎందుకు చెప్పానంటే, భూటాన్ లో చిత్రీకరించిన భాగం.. చాలా గాఢమైనది; స్వచ్చమైన ప్రతిభ, మనుషుల మనసుల్లోని అందాలను బయటికి తీసుకొచ్చే ఏదో మిస్టిక్ భావజాలం ఆ సీన్ ల లో అల్లుకుపోయి కనిపిస్తుంది. అప్పటికే తడిచిపోయిన ప్రేక్షకుల మనసుల్ని కాస్త ఆహ్లాదపరిచే గాంభీర్యం భూటాన్ ది. అందుకే అది చాలా రిఫ్రెషింగ్ ఫీలింగ్ అన్నాను.


ఇంట్లో స్పెషల్ పిల్లలు ఉంటే ఆ కుంటుంబం చేసే త్యాగాలు.. వారి లో ప్రతి ఒక్కరి జీవితం.. ఒక కధ లాగా - వారి మనసుల్లోకి మనం తొంగిచూడగలిగితే కనిపించే లోతులు.. ఇదంతా, ఈ సినిమా చూస్తే కొంచెం అన్నా అర్ధం అవుతుంది. ముఖ్యంగా షబానా.. సైకియాట్రిస్ట్ గా నటించిన చటర్జీ.. ఈ లోతుల్ని స్పృసించడానికి కాస్త సహాయపడతారు.


ముఖ్యంగా వహీదా రెహ్మాన్ - తల్లి గా ఎంత అత్భుతంగా నటించినంటే, కూతురి గురించి బాధపడే నిస్సహాయురాలైన వృద్ధ, అమాయకురాలైన తల్లి గా ఆవిడ జీవించింది. ఒక సీన్ లో మూఢ నమ్మకాల ఆధారంగా పనిమనిషి చెప్పిన మాట నమ్మి.. అలా చేస్తే పిల్ల బాగుపడుతుందేమో అన్న ఆశ తో మీఠీ కి మంత్రాల ట్రీట్మెంట్ కూడా ఇప్పించబోతుంది. షబానా నటన చెప్పనే అక్కర్లేదు. షెఫాలీ షెట్టి (జొయొదీప్ భార్య) చాలా తక్కువ సేపు కనిపించినా..చాలా బాగా నటించింది. ఇంత మంది విదూషీమణులు, కన్వల్ జీత్, రాహుల్ బోస్, ధ్రితిమాన్ చెటర్జీలు (సైకియాట్రిస్ట్) నటించిన సినిమా ఎలా వుంటుందనుకుంటున్నారు ?


సీరియస్ నటన, ప్రతిభలు నచ్చే వారూ.. సినిమా ఒక కళ అయితే.. ఆ కళ ని ఆరాధించే వారూ, పిపాసులూ.. తప్పకుండా చూడదగిన చిత్రం ఈ '15 పార్క్ ఎవెన్యూ' ! {చూడాలనుంటే, యూ ట్యూబ్ లో చూడొచ్చు}

కొత్త ప్రేమ

మేమిద్దరం.. కేవలం మేమిద్దరం.
రాత్రి తలత్ అజీజ్ మ్యూసిక్ నైట్ కి వెళ్ళాం.

కూర్చోడానికి కుర్చీల్లేవు.
అదనంగా కుర్చీలు తెచ్చారు.
చాల లేదు.
ప్రోగ్రాం మొదలవక ముందే
హాలు నిండింది.
చాలా మంది నించుని
కొందరు కూర్చుని,
కొందరు నేల మీద బైటాయించి
ఘజళ్ళు విన్నారు.

ఎవరూ ఒకర్నొకరు కసురుకోలేదు
వెర్రి కోపపు చూపులు చూసుకోలేదు
అంతా, మౌనంగా, సంబరంగా ఉంది.
అంత రద్దీ లోనూ,
మేమిద్దరమే ఉన్నాం.
మా ఇద్దరి కోసం.

ప్రోగ్రాం మొదలయ్యాకా, మనసుల్లో
నిశ్శబ్ద సంచలనాలు మొదలయ్యాయి.
జిందగీ జబ్ భీ తెరీ బజ్మ్ మె .. లాతా హై హమే..
లాంటి పాటలు వింటే, ప్రేమే కలుగుతుంది మరి.

మ్యూసిక్ నైట్ ముగుసాకా,
ఒకరికొకరు వీడ్కోలు చెప్పుకున్నాం
ఇద్దరం మొబైలు ఫోన్ పక్కన పెట్టి,
కాస్త రిలాక్స్ అయ్యాం.
తను ఇంత కష్టపడి వెళ్ళినందుకు
డ్రైవ్ చేసుకుంటూ, ఆపసోపాలు పడి
ఇల్లు చేరితే,
నేను ఫోను టేబుల్ మీద పడేసి
టీవీలో వార్తలు చూడడానికి వెళిపోయాను.

మేమిద్దరం.. మా ఇద్దరికోసం
అనుకోకుండా మొబైల్లో
శంకర్ దాదా లెవెల్లో
ప్రసారం చేసుకున్న
మ్యూసిక్ నైట్ - అదిరింది.
అన్యాయం.. పైరసీ అయింది అనకండి
నేను చెప్పేది..
ఐ.టీ.సీ.కాకతీయా లో ఆడిటోరియం
సౌండ్ క్వాలిటీ గురించి.
ఇంకా.. ఏర్ టెల్ అత్త్యుత్తమ
కనెక్టివిటీ గురించీ -
తలత్ అజీజ్ జనాకర్షణ గురించీ -
మా కొత్త ప్రేమ గురించీ.