Pages

01/12/2022

Call of Life - Knut Hamsun



కోపెన్ హేగెన్ నౌకాశ్రయం దగ్గరదిగువకు వెళ్తుంటే అక్కడ వెస్టెర్ వోల్డ్ అని ఒక వీధి ఉంది.  అదో కొత్తజనసంచారం లేని విశాలమైన వీధి.  దానికి ఒక వైపంతా వరుసగా చెట్లువీధి వెంబడిఅక్కడోటీఇక్కడోటీ చెదురు ముదురుగా ఇళ్ళుంటాయిగ్యాస్ తో వెలిగే వీధి దీపాలు కూడా ఒకటీఅరానే.  మనుషులయితే ఎవ్వరూ కనబడనే కనబడరు.  ఇప్పుడు వేసవిలో కూడా  వీధిలో విహరించే జనం కనబడడం చాలా అరుదు.

నిన్నటి సాయంత్రం ఇక్కడో వింత సంఘటన నా అనుభవం లోకి వచ్చింది. ఇదే రోడ్డు మీద నేనప్పుడు అటూ ఇటూ పచార్లు చేస్తున్నాను.   అపుడు నాకు సరిగ్గే వ్యతిరేక దిశలో ఓ మహిళ ఒంటరిగా నడుస్తూ ఎదురుపడింది. అప్పటికి చీకటి కమ్మి, వీధి దీపాలు వెలిగించడం కూడా పూర్తయింది. కానీ ఆ మసక చీకటిలో ఆమె ఎవరో, ఏమిటో సరిగ్గా పోల్చుకోలేకపోయాను. సాధారణంగా రాత్రి వేళల్లో తిరిగే రకం మనిషయి ఉంటుందని అనిపించింది. ఆమెను  దాటిపోయాను. 

రోడ్డువార్న వరుసగా ఉన్న చెట్ల దారి అంచు దాకా నడిచాక వెనక్కు తిరిగి ఇంటిబాట పట్టాను. అపుడే ఆ మహిళ కూడా దిశ ను మార్చుకుని వెనక్కి తిరిగి నడుస్తూ ఇంకోసారి ఎదురుపడింది. ఆమె ఎవరికోసమో వేచి చూస్తున్నట్టుంది. 

ఆమె "ఎవరికోసం ఎదురు చూస్తుండవచ్చు..??"   అనే ఉత్సుకత బయలుదేరింది నాలో.  అలా అటూ ఇటూ జరుపుతున్న వ్యాహ్యాళిలో ఆమె మూడో సారి ఎదురయ్యాక, నేను ఏమాత్రం ఆగకుండా, టోపీ కాస్త పక్కకి తప్పించి, అభివాదం చేస్తూ, "గుడ్ ఈవినింగ్! మీరు ఎవరికోసమయినా ఎదురుచూస్తున్నారా ?" అని అడిగాను. 

అనుకోనీ ఈ పలకరింపుకి ఆమె తుళ్ళిపడింది. బెరుకుగా "లేదు".. అని ఆగి "హ్మ్.. " అంటూ తడబడుతూ సమాధానం ఇచ్చింది.. సరే ఆమె ఎవరికోసమో ఎదురుచూస్తుంది. 

"మరి మీకు ఇబ్బంది లేనట్లయితే ఆ వ్యక్తి వచ్చేదాకా నేను మీకు కాస్త తోడు ఉండనా ?" 

"అయ్యో వద్దు!" అనందేగానీ పెద్దగా అభ్యంతరం చెప్పలేదు ఆమె.

మాటలు కలిసాయి. నాకు ధన్యవాదాలు చెప్తూ తన పరిస్థితిని వివరించింది. నిజానికి ఆమె ఎవరికోసమూ ఎదురుచూడటం లేదు. కేవలం చల్లగాలి పీల్చుకుందుకని బయటికి వచ్చింది. ఇక్కడ చూస్తే గాలి ఆడట్లేదు. అందుకే ఆ నడక! 

అంతే, ఇక మేమిద్దరం ఒకరితో ఒకరం కలిసి నడవడం ప్రారంభించాము. అదీ ఇదీ మాటాడుకుంటూ, పెద్ద ప్రాధాన్యత లేని కబుర్లు దొర్లించాం. నేను ఆమె పట్టుకునేందుకు వీలుగా, మర్యాదకి నా మోచేతిని ఆమెకు అందించాను. 

"థాంక్ యూ..!   వొద్దు." అన్నది ఆమె తలూపుతూ. 

"టైం ఎంతయింది ?" అని అడిగింది ఆమె. 

ఆ విహారంలో పెద్ద మజా ఏమీ లేదు. పైగా ఆ చీకట్లో ఆమె మొహం ఆనవాలు ఏదీ తెలీట్లేదు. టైం చూసే మిష మీద అగ్గిపుల్ల గీసి, మంటని కాస్త పైకెత్తి, ఆమె ముఖాన్ని కూడా చూసాను. 

"తొమ్మిదిన్నర!" అన్నాను. 

ఆమె చలికి కాస్త వొణికింది. ఈ అవకాశాన్ని జారవిడుచుదలచుకోలేదు. 

"మీకు చాలా చలిగా ఉంది. మనం ఏదయినా ప్రదేశానికి వెళ్ళి, ఏదయినా తాగుదాం "టివోలీ", "నేషనల్" ? ఎక్కడికి  ? చెప్పండి !" అన్నాను. 

“కానీ.. చూడండినేనిప్పుడు ఎక్కడికీ వెళ్ళలేను.”  సంకోచంగా అందామె.  అప్పుడు మొదటి సారి సరిగ్గా చూసాను.   ఆమె  తల వెనుకగా ఒక పొడవైన నల్లని మేలి ముసుగు ధరించి ఉంది.  నేను వెంటనే  'క్షమాపణలు'  కోరాను.  నేను పొరబడటానికి కారణం 'చీకటి'  కాబట్టి దానికే దోషం  అంటగట్టాను. ఆమె నా క్షమాపణను స్వీకరించిన పద్ధతిని బట్టి ఆమె ఊరికే రాత్రిళ్ళు బయట తిరిగే రకం మనిషి కాదనిపించింది.  

సరే ! నా చేతిని తీసుకోండి" సలహా ఇచ్చాను. "కాస్త వెచ్చగా ఉంటుంది".

ఆమె నా మోచేతిని తన నాజూకు చేతితో మర్యాదగా అందుకుంది. 

మేమిద్దరం ఆ వీధిలో అటూ ఇటూ కొన్నిసార్లు నడిచాక, ఆమె మళ్ళీ నన్ను టైం ఎంత అయిందో చూడమని కోరింది. 

"పది అయింది". మీరు ఉండేది ఎక్కడ ?"

"గేమల్ కొంగేవీ లో"

నేనామెను ఆపేను. "మీ ఇంటి వరకూ నేను తోడు రానా ?"

"వొద్దు!" ఆమె అంది. "వొద్దు.. మిమ్మల్ని అలా చెయ్యనివ్వను. మీరుండేది బ్రెడ్గాడ్ లో!" సమాధానం ఇచ్చింది. 

"మీకెలా తెలుసు?" ఆశ్చర్యంగా అడిగాను.

"ఒహ్! మీరు నాకు తెలుసు!"

ఒక చిన్న విరామం తరవాత మేమిద్దరం అలా చేతిలో చేయి వేసుకుని వీధి దీపాల వెలుగులో నడిచాము. ఆమె తొందరగా నడుస్తూంది. ఆమె పొడవైన ముసుగు జీరాడుతూంది. 

"మనం త్వరగా వెళ్ళాలి!" అంది. 

గామల్ కొంగేవీలో ఆమె ఇంటిదగ్గర, చాలా దయతో, తోడు వచ్చినందుకు,  ధన్యవాదాలు  చెప్పేందుకన్నట్లు ఆమె నావైపుతిరిగింది. ఆమెకు తలుపు తెరచి పట్టుకున్నాను. ఆమె మెల్లగా లోపలకు నడిచింది. నా భుజంతో తలుపుని మెల్లగా నెడుతూ నేనూ లోపలికి వెళ్ళాను. ఒకసారి లోపలికివెళ్ళగానే, ఆమె నా చేతిని గట్టిగా పట్టుకుంది. ఇద్దరమూ ఒక్క మాట అనలేదు. 

రెండు అంతస్తులు మెట్లెక్కి మూడో అంతస్తు చేరాముఆమె స్వయంగా తన అపార్ట్మెంట్ తాళం  తెరిచింది తరవాత రెండో తలుపు తెరిచినా చేతిని పట్టుకుని మెల్లగా నన్ను లోపలికి తీసుకునివెళ్ళిందిఅది బహుశా ఒక డ్రాయీంగ్ రూం అయి ఉంటుంది.  అక్కడ గోడ గడియారం చేసే టిక్ టక్ శబ్దం విని పించిందితలుపు లోపలికి వెళ్ళాకాఆమె ఒక్క క్షణం ఆగితన రెండు చేతులూ నా చుట్టూ వేసిసన్నని కంపనతోచాలా కోరికతోపెదవులమీద ముద్దు పెట్టుకుంది తిన్నగా పెదవులపైనే!!

“మీరు కూర్చోరా ?”  ఆమె సూచించింది. “ఇదిగో సోఫా.. ఉండండి నేను దీపం తీసుకొస్తాను.”  

అప్పుడు దీపం వెలిగించింది.  నేను ఆశ్చర్యంలోనే ఉన్నానునేనెక్కడున్నానో చూసుకున్నాను.  

అదో విశాలమైనచాలా అందమయిన ఫర్నిచర్ ఉన్న డ్రాయింగ్ రూందానికి అనుబంధంగా   ఉన్న 'సగం తెరిచిన' తలుపులు చాలా గదులకు ద్వారాలని   తెలుస్తూంది.   క్షణంనేనసలు      'ఎవరి'తోఎక్కడ' ఉన్నానో,   'ఆమె అసలు ఎటువంటిదోనా పరిస్థితి ఏమిటో' అస్సలు తెలియలేదు.

“ఎంత అందమైన గది ? “   అన్నాను ఆశ్చర్యానందాలతో..  “ మీరు ఇక్కడ ఉంటారా ?” 

“అవునుఇది నా ఇల్లు.” అందామె.
“ఇది మీ ఇల్లా ? మీరు మీ తల్లితండ్రులతో ఉంటారా ఇక్కడ ?”
“ఒహ్! లేదు.” ఆమె పకాలున నవ్వింది. "నేను పెద్ద దాన్నిమీరే చూస్తారు.” అనితన మేలి ముసుగునిఇతర దుస్తుల పొరల్నీ  తీసేసింది.

"ఇదిగో చూడండి ! నేను చెప్పాను కదా!!" అంటూ, తన చేతుల్ని మరోసారి నా చుట్టూ వేసి, అణుచుకోలేనంత కాంక్షతో చుట్టేసుకుంది. 
 

ఆమెకు ఇరవై రెండో, మూడో ఉండొచ్చుకుడి చేతి కి ఉన్న రింగ్ఆమెకు వివాహమైతే  జరిగినదని సూచిస్తుంది.  అందంగా ఉందా ?  లేదు.  ఆమె వడలిపోయి ఉందికనురెప్పలయితే లేనే లేవుకానీ  ఆమెలో సజీవమైన యౌవనోత్సాహం మాత్రం పుష్కలంగా ఉందిఇంకా,  ఆమె నోరు అనూహ్యమైనంత అందంగా ఉంది.
 
ఆమె ఎవరో అడుగుదామనుకున్నా.  ‘అసలామెకు భర్తంటూ ఉంటేఅతను  ఎక్కడ ఉంటాడో ? అసలు నేనిప్పుడు ఉన్న  ఇల్లు ఎవరిది..? ‘ 

ఇలా ఆమెను ఏదన్నా అడుగుదామని నోరు తెరిచినా ఆమె వలపుతో చుట్టి పడేస్తూఅస్సలు మాటాడనివ్వలేదు.   ప్రశ్నలు వొద్దనే చెప్పేసింది.
 
“నా పేరు ఎలెన్.”  ఆమె చెప్పింది. “తాగడానికి ఏదన్నా తెప్పించమంటారా ?  మొహమాటపడకండి.   నేనిప్పుడు గంట మోగిస్తే ఎవరికీ నిద్రాభంగం కాదుఅంతవరకూ మీరు కాస్త  బెడ్ రూం లో   ఉండండి"
 
నేను బెడ్ రూం లోకి వెళ్ళానుడ్రాయింగ్ రూం లోంచీ  గదిలో కి పడిన వెలుతుర్లో  గది కొంచెం ప్రకాశవంతంగానే ఉంది. అక్కడ రెండు మంచాలున్నాయిఎలెన్ గంట మోగించి వైన్ తెప్పించింది.  ఒక నౌకరు వైన్ తెచ్చిలోపల పెట్టిగది బయటకు వెళ్ళడం వినబడింది.  కాసేపట్లో ఎలెన్ బెడ్రూం లోకి వచ్చితలుపు దగ్గరే నిలుచుండిపోయిందినేను ఆమె వైపు ఒక అడుగు ముందుకేసానుఆమె చిన్న కేక పెట్టివెంటనే నావైపు వచ్చింది.
 
అది నిన్నటి సాయంత్రం.  ఆ తరవాత ఏమైందా ? ఆహా! కాస్త ఓపిక పట్టండి. ఇంకా చాలాఉంది.  చిరుచీకట్లు విడే సమయానికి నాకు మెలకువ వచ్చింది. కర్టెన్ రెండు వైపుల నుండీ, సూర్యకిరణాలు గదిలోకి ప్రసరిస్తున్నాయి. ఎలెన్ కూడా అపుడే నిద్రలేచి, నన్ను చూసి చిరునవ్వు నవ్వింది. ఆమె చేతులు వెల్వెట్ లా తెల్లగా ఉన్నాయి. ఆమె వక్షం అసాధారణంగా ఎత్తుగా ఉంది. ఆమెతో గుసగుసగా ఏదో చెప్పాను. ఆమె తన పెదవులతో నా పెదవులను మూసేసింది. ఆ మృదుత్వానికి మూగబోయాను. పొద్దు వికసించింది. 

రెండు గంటల తరవాత లేచాను. ఎలెన్ కూడా లేచి, బట్టలు వేసుకుంది. జోళ్ళు తొడుక్కుంది. సరిగ్గా అప్పుడు నాకు ఒక మరిచిపోలేని భయంకర అనుభవం ఎదురైంది.  


నేను వాష్ బేసిన్ దగ్గర నిలుచున్నాను. ఎలెన్ కి ఏదో పని పడి, పక్కగదిలోకి వెళ్ళింది. తలుపు ఓరగా తెరుచుకున్నాక, ఆ గదిలోకి ఊరెకే తొంగి చూసాను. అక్కడి దృశ్యం చూసి, నేనున్న గదికున్న కిటికీలోంచీ  చల్లగాలి దూసుకొచ్చి, నన్ను ఒక్క ఉదుటన చుట్టేసినట్టయి, వొణికాను. ఆ గదిలో ఒక మృతదేహం ఉండడం స్పష్టంగా కనపడింది. మృతదేహం. శవపేటికలో ! తెల్లని బట్టలు వేసుకుని, మాసిన తెల్లని గడ్డం ఉన్న ఒక పురుషుని మృతదేహం. అతని పుడకల్లాంటి మోకాళ్ళు, అతన్ని కప్పి ఉన్న వస్త్రాన్ని పొడుచుకొచ్చినట్టు కనిపిస్తున్నాయి. ఊహకి చెందిన దేన్నో బలంగా పట్టుకున్నట్టు, గట్టిగా బిగిసున్న పిడికిలి. అతని మొహం పాలిపోయి, జీవకళ కోల్పోయి, తెల్లగా ఉంది. ఇదంతా, పట్ట పగటి వెలుతుర్లో నేను స్పష్టంగా చూడగలిగాను. నేను గిర్రున వెనక్కు తిరిగాను. ఒక్క ముక్క మాటాడితే ఒట్టు.  
 
ఎలెన్ తిరిగొచ్చేసరికినేను బట్టలు వేసేసుకుని బయల్దేరడానికి సిద్ధంగా ఉన్నాను.   ఆమె కౌగిలింతలకి నా మనసు అస్సలు స్పందించలేదుఅతి కష్టం మీద నన్ను నేను సంబాళించుకోగలిగానుఆమె ఇంకొన్ని ఎక్కువ దుస్తులే తొడుక్కునుందినన్ను కింది దాకా సాగనంపేందుకు రావాలని కోరుకుందిగుమ్మందాకా వచ్చాకఎవరికీ కనబడకుండా గోడకి తన శరీరాన్ని ఆనించిగుస గుసగా " సరేగుడ్ బై!" అంది.

"రేపటి దాకానా ?"అడిగానుఒకవిధంగా ఆమెను పరీక్షించేందుకే.
“లేదురేపు వొద్దు.”
“రేపు ఎందుకు వొద్దు ?”
“అన్ని ప్రశ్నలడగొద్దు ప్రియతమారేపు నేనొకరి అంత్యక్రియలకు హాజరు కావాలి.  ఒక బంధువు        పోయారు.  హ్మ్మ్.. నీకు తెలుస్తూంది కదా.. !”
“మరి ఎల్లుండి ?”
“సరేఎల్లుండి!  ఇక్కడే  ద్వారం దగ్గరే నిన్ను కలుస్తాఇప్పటికి గుడ్ బై”
నేను వచ్చేసాను.
 
అసలు ఎవరామె ?  శవం ఎవరిది ?  శవం అరచేతులు అంత గట్టిగా బిగుసుకుని ఎందుకు ఉన్నాయి  దేహం తాలూకు నోరు తెరుచుకునెందుకుంది ? ఎంత భయానక హాస్యం ? ఎల్లుండి నాకోసం ఆమె ఎదురుచూస్తుందా ? అసలు నేనామెను మళ్ళీ కలుసుకుంటానా ?
 
అక్కడి నుండి తిన్నగా బెరియా కేఫ్ కి చేరుకుని డైరెక్టరీ తీసుకున్నాను.  ఇంటి నెంబరు ఆధారంగా, గామెల్ కొంగవీ.. ఇంకా..  పేరు మీద ఆగాను.  ఆతరవాతమర్నాటి పొద్దుటి వార్తా పత్రికలు      వచ్చే దాకా కాసింత సమయం వేచి చూసాను.   పత్రిక చేతిలోకి రాగానే  చావు ప్రకటనల పేజీని        వెతుక్కున్నానుసరిగ్గా అక్కడ ఆమె ఇచ్చిన ప్రకటన కూడా చూసానువరుసలో మొట్ట మొదటి      ప్రకటనదళసరి అక్షరాల్లో..

యాభై మూడేళ్ళ నా భర్తచాలా రోజులుగా అనారోగ్యంతో బాధపడి ఈరోజు మరణించారు. ”
 ప్రకటన తేదీమొన్నటిది.
 
చాలాసేపు కూర్చుండిపోయి, చుక్కల్ని కలుపుతూ, అంతటినీ సమీక్షించుకున్నాను.
 
ఒక ధనిక పురుషుడు పెళ్ళి చేసుకుంటాడుఅతని భార్య,  అతని కన్నా ముప్ఫయి (లేదా నలభై)  ఏళ్ళు చిన్నది.  అతనికి ఏదో వ్యాధి సోకి,  పట్టు విడవకుండా పీడిస్తుంది.  చివరికి ఒక మంచిరోజున అతను మరణిస్తాడు. అప్పుడు  యువ వితంతువు హాయిగా ఊపిరి పీల్చుకుంటుంది.

 

Original Story : Call of Life (translated to English by Auders Orbeck)

Written by  :  Knut Hamsun (Norway)

***

Saved - Rabindranath Tagore

(I tried my hand at translating Rabindranath Tagore.  Published in Saranga a while ago)
గౌరి చాలా అందమైన వనిత. వృద్ధులైన ఆమె తల్లిదండ్రులు ధనికులు కావడంతో ఆమెను ఎంతో గారాబంగా, సున్నితంగా పెంచారు.  ఆమె భర్త పరేష్ స్వయంకృషితో ఎన్నో కష్టాలను ఎదురీది, జీవితంలో ఒక స్థాయికి వచ్చిన వ్యక్తి. అతను పేదరికంలో ఉన్న రోజుల్లో,  గౌరి ఆ కష్టాలను అనుభవించలేదని ఆమె తల్లిదండ్రులు కాపురానికి పంపించలేదు. కాబట్టి, చివరకు భర్త దగ్గరకు వచ్చేటప్పటికి గౌరి చిన్న వయసుదేమీ కాదు.

పరేష్‍కి మాత్రం ఎన్నడూ గౌరి తనకు 'చెందిన' వ్యక్తి అన్న భావనే కలగలేదు. అతను తూరుపునున్న ఓ చిన్న పట్నంలో వకీలు. పైగా అతనికి పెద్దగా బంధువర్గమూ, నా అన్నవారూ కూడా లేరు. కాబట్టి, అతని ఆలోచనలన్నీ భార్య చుట్టూనే ఉండేవి. అతను కోర్టు కెళ్ళేందుకు  బయల్దేరే వరకూ ఆమెనూ, తన సంసారాన్నీ అదుపులో పెట్టుకునేందుకే శాయశక్తులా ప్రయత్నించేవాడు. 


మొదట్లో గౌరికి అతను ఎందుకు ఇంటికి హఠాత్తుగా ఊడిపడేవాడో అర్థం అయ్యేదే కాదు.  ఉన్నట్టుండి ఏ నౌకరునో ఉద్యోగంలోంచీ పీకేసేవాడు. ఒక్కోసారి అతనికి ఏ నౌకరన్నా పడేది కాదు. ఒక్కరూ నచ్చేవారు కారు. ముఖ్యంగా గౌరి దృష్టిలో ఏ నౌకరన్నా ‘పనిమంతుడు’  అనిపించుకోగానే,  వాడిని తక్షణం మానిపించేసేవాడు.  ఆత్మ గౌరవం ఉన్న గౌరికి అతని ఈ విచిత్ర ప్రవర్తన అంటే విపరీతమైన రోత, ఆశ్చర్యమూ కలిగేవి.


ఆఖరికి పరేష్ తనని తాను అదుపులో ఉంచుకోలేని స్థితికి వచ్చి, నౌకర్లతో భార్య గురించి వాకబు చేసే స్థితికి వచ్చేసరికి, గౌరికి విషయం తెలిసిపోయింది. గౌరిది వాదనలకు పోయే మనస్తత్వం కాదు. కానీ ఆమె దెబ్బతిన్న ఆడ సింహం లాగా అవమానంతో రగిలిపోయింది. ఈ అనుమాన పిశాచి వీరిద్దరినీ చీల్చి నాశనం చేసేసే పదునైన కత్తిలా తయారైంది.   పరేష్‍కి తన అనుమానం సంగతి ఎప్పుడైతే గౌరికి అర్ధమైపోయిందని తెలిసిందో అతనిలో సున్నితత్వం పూర్తిగా నశించిపోయింది. గౌరి ముఖం మీదే తూలనాడే మాటలాడేవాడు.  అతనిలో తన భార్య మీద ఏదో చెప్పరాని వెర్రి ద్వేషం రాజిల్లేది. గౌరి దీన్నంతటినీ మౌనంగానే ఎదుర్కొంటున్న కొద్దీ అతనిలో అసూయా ద్వేషాలు మరింత పెచ్చరిల్లిపోయేవి. 




చివరికి, సంసార సుఖము, మనశ్శాంతి, మాతృత్వమూ లేని గౌరి, తనకు ఇక పిచ్చెక్కకుండా ఉండేందుకు తమ తా న్ ని ఆశ్రయించింది. అదే ఊర్లోని ఆశ్రమంలో ఉన్న యువ సన్యాసి పరమానందస్వామికి కబురు పంపింది. ఆయనను గురువు గా స్వీకరించి,  అతని దగ్గర భగవత్గీత చదువుకుంటూ శాంతిని వెతుక్కుందామన్నది ఆమె కోరిక. వృధా అయిపోతున్న, తన ప్రేమాభిమానాలని,  హృదయాన్ని, భక్తి శ్రద్ధలనూ గురు పాదాలకే అంకితమిచ్చింది. 


పరమానందుడి పవిత్రత మీద ఎవరికీ అనుమానం లేదు. ప్రజలంతా ఆయన్ని పూజిస్తూ ఉండేవారు. అందువల్ల పరేష్‍కు ఈ గురువుపై కలిగిన అణుమాత్రమంత అనుమానాన్నైనా బయటపెట్టే దమ్ము లేకపోయింది. అందువల్ల అనుమానము, అసూయలు లోలోపలే అతన్ని వ్రణంలా తొలిచేస్తుండేవి. 


ఒకనాడు భార్యా భర్తల మధ్య వాగ్వివాదంలో ఈ విషం కాస్తా బయటకి ఎలాగో ఒలికిపోయింది.  ఆరోజు  పరేష్ తన భార్యకి పరమానందుడు ఒక “కపటి” అని చెప్తూ, "గొప్ప సన్యాసి వేషంలో ‘బక’ధ్యానం చేసే అతని పట్ల నీకు ప్రేమ లేదని ప్రమాణం చెయ్యగలవా? అని అడిగేసాడు. 


గౌరి తోక తొక్కిన త్రాచులా సర్రున లేచింది. అంతులేని అతని అనుమానపు రోగానికి నిరసనగా, ఒక రకంగా వ్యంగ్యంగానే, "ఉంటే తప్పేంటి?" అని మాట విసిరింది.  దానికి  పరేష్ అదిరిపోయి, ఆమెను ఆ గదిలోనే పెట్టి, తలుపులకు బయట గడియ పెట్టి కోర్టుకు వెళ్ళిపోయాడు. 


ఈ గొడవ వేడిలో గౌరి గది తలుపులు ఎలాగో తీయించి, ఆవేశంతో ఇంట్లోంచీ బయటకు వెళ్ళింది. 


తను వెళ్ళేటప్పటికి, పరమానందుడు తన గదిలో ఒంటరిగా గ్రంధపఠనం చేసుకుంటున్నాడు. అతని చదువు మధ్యలో మేఘాల్లేని ఆకాశం నుండీ, ఉరుముల్లేని పిడుగులా గౌరి అక్కడికి వచ్చింది. 


"నువ్వు? ఇక్కడ?" అని గురువు ఆశ్చర్యపోయాడు. 

"రక్షించండి ప్రభూ, గురుదేవా…" అంటూ "నన్ను ఈ అవమానాలు, ఈ చిత్రహింసలనుండి కాపాడండి. ఇక వీటిని భరించే ఓపిక నాకు లేదు. నేను నా జీవితాన్ని ఆ భగవంతుని  పాదాలకే అంకితం చేద్దామనుకుంటున్నాను" అంది గౌరి. 


అప్పటికి మాత్రం గట్టిగా మందలించి, గురువు ఆమెను ఇంటికి పంపేసాడు. కానీ, తన గ్రంధ పఠనాన్ని మాత్రం కొనసాగించలేకపోయాడు. 


పరేష్ తిరిగి ఇంటికి వచ్చేసరికి, తెరిచున్న గది తలుపులు చూసి, ఆవేశంతో "ఇక్కడికి ఎవరు వచ్చారు?" అని అడిగాడు. 

"ఎవరూ రాలేదు!" అని గౌరి సమాధానం ఇస్తూ "నేనే నా గురువు దగ్గరకు వెళ్ళాను" అంది.

"ఎందుకు?" అని అడిగాడు పరేష్. రంగులు మారిపోతున్న వదనంతో. 

"నాకు వెళ్ళాలనిపించింది. అందుకు!"


ఆరోజు నుండీ పరేష్ ఇంటి బయట ఒక కాపలాదారుణ్ణి నియమించాడు. అసూయా ద్వేషాలతో చాలా అసహ్యంగా మసులుకుంటున్నాడు.  అతని నీచ ప్రవర్తన విషయం  ఊరంతా పాకిపోయింది. 


తన శిష్యురాలికి జరుగుతున్న అన్యాయం, రోజు రోజుకూ విపరీతమవుతున్న పరేష్ వ్యవహారం గురించి పరమానందుడికి వార్తలు ఎలానో  చేరుతున్నాయి. అవి అతని ధ్యానాన్ని భంగ పరుస్తున్నాయి. అతనికి ఒకోసారి ఆ చోటునుంచీ వెళ్ళిపోవాలనిపిస్తుంది. కానీ అదే సమయానికి తన శిష్యురాలిని తన కర్మకి అలా వొదిలేసి వెళ్ళలేకపోయేవాడు.   ఆరోజుల్లో పాపం ఈ సన్యాసి పడిన అంతర్మథనం గురించి ఎవరు చెప్పగలరు!

 

ఆఖరికి ఒక రోజు తన ఇంటనే బందీ అయిన గౌరికి ఓ ఉత్తరం అందింది. 


"అమ్మయీ" అంటూ ఉత్తరం మొదలయింది. "ఎందరో పవిత్ర స్త్రీలు సంసారాన్ని విడిచిపెట్టి భగవంతుని సేవకు అంకితం కావడం నిజం.  ప్రాపంచిక కష్టాల మూలంగా నీ ఆలోచనలు, భగవంతుని చరణాల వైపు మళ్ళుతున్నట్టయితే, దైవేచ్ఛ అలాగే ఉంటే, అతని దాసిని అతని సేవకు అంకితం చేసేందుకు నేను సహకరిస్తాను. నీకు ఇది సమ్మతమైతే, మీ తోటలో కొలను దగ్గర రేపు మధ్యాహ్నం రెండు గంటలకు నన్ను కలుసుకో!" 


గౌరి ఈ ఉత్తరాన్ని తన కొప్పున ముడిలో దాచుకుంది. మర్నాడు పొద్దున స్నానం చేసేందుకు జుత్తు ముడి విప్పినపుడు ఆ ఉత్తరం ఆమెకు కనపడలేదు. అది బహుశా మంచం మీద పడిపోయి భర్త కంటపడి ఉండాలి. ఆ ఆలోచనకు ఆమెకు అంతర్లీనంగా ఆనందమే కలిగింది. ఒకవేళ అతను అది చదివితే కోపంతో, అసూయతో  రగిలిపోవడం ఖాయం. మొదట ఆ ఊహ ఆమెకు సంతృప్తి కలిగించింది. కానీ తనకు విముక్తిని ప్రసాదించే ఆ పవిత్ర లేఖ తన భర్త లాంటి దుర్మార్గుడి చేతిలో పడి కళంకితం కావడం అన్న భావనను ఆమె తట్టుకోలేకపోయింది. 


వేగంగా అడుగులు వేస్తూ భర్త గదిలోకి వెళ్ళింది. అప్పటికి అతను నేలమీద పడి కళ్ళు తేలవేసి, బాధతో మూలుగుతున్నాడు. అతని నోటి వెంట నురుగు వస్తుంది. అతని బిగిసిన పిడికిట్లోంచి తన ఉత్తరాన్ని బలవంతంగా విడిపించి వెంటనే డాక్టర్ కోసం మనిషిని పంపింది.


డాక్టర్ వచ్చి పెదవి విరిచాడు. అంతర్గత రక్తస్రావం వల్ల డాక్టర్ వచ్చే ముందే రోగి మరణించాడు. 


ఆ రోజు, ఈ సంఘటన జరిగేనాటికి, పరేష్ నిజానికి పని మీద వేరే ఊరికి  వెళ్ళాల్సి  ఉంది. అతను ఆ వేళ ఇంట ఉండడు అన్న విషయం పరమానందుడికి తెలిసే ఆ మధ్యాహ్నం గౌరిని రహస్యంగా కలుసుకునేందుకు ప్రణాళిక సిద్ధం చేసాడు. అంత లోతులకు అతను దిగజారాడు.

 

గౌరికి,  కిటికీ నుండీ తన గురువు ఆ పూట కొలను పక్కన నక్కి ఉండడం కంట పడింది. కళ్ళు మిరిమిట్లు గొలిపే మెరుపును చూసినట్టు, ఆమె కనురెప్పలు మూసుకున్నాయి. ఆ మెరుపులో తన గురువు ఎంతగా దిగజారాడో ఆమెకు స్పష్టంగానే కనిపించింది. 


గురువు ఆమెను "గౌరీ!!" అని  పిలిచాడు.

"వస్తున్నా" ఆమె సమాధానం ఇచ్చింది. 


పరేష్ మృత్యు వార్త విని, అంత్యక్రియలకి సాయం చెయ్యడానికోసం అతని స్నేహితులు వచ్చేసరికీ, వారికి పరేష్ మృతదేహం పక్కనే గౌరి కూడా విగత జీవై కనిపించింది.  ఆమె విషం తాగింది. అందరూ జరిగింది చూసి మూగబోయారు. భర్త పట్ల ఆమె విధేయతకు,  తనను తాను “సతి” చేసుకుని ఈ రోజుల్లో అరుదైపోయిన ఇంతటి అపారమైన పాతివ్రత్యాన్ని ప్రదర్శించిన ఆమె నిర్మలత్వాన్ని చూసి అచ్చెరువొందారు. 


***

కథ మూలం: Saved  - Sir Rabindranath Tagore