అల్లం మురబ్బా

నేను హైదరాబాద్ లో అయిదు సంవత్సరాలుగా వుంటున్నాం. నేను ఆఫీసు కెళ్ళే దారంతా కనీసం 10స్కూళ్ళున్నట్టున్నాయి. పొద్దున్నే బయల్దేరితే, ఎదురింట్లో మరాఠీ కుటుంబం లో ముగ్గురు పిల్లలూ, మా వాచ్ మాన్ పిల్లల్తో కలిపి మొదలవుతుంది పిల్లల పచ్చ పువ్వుల మేళా. ఆఫీసు అరణ్యం చేరేదాకా, బంతులూ, చామంతులూ, ముద్దబంతులూ, కమలాలూ, నంది వర్ధనాలూ, పెద్దవాళ్ళు వెంటరాగా తరలే పారిజాతాలూ, ఇప్ప పూలూ అన్నీ; బస్సులూ, వాన్లూ, ఆటోలూ, మోటారు సైకిళ్ళూ, కార్లూ.. ఏ బండి చూసినా పిల్లలే. మొన్నామధ్య తెలంగాణా బందయినపుడు ఈ పిల్లల్ని చాలా మిస్ అయాను. శని ఆది వారాలు వాళ్ళ మీద బెంగెట్టుకుందేమో అన్నట్టుండే రోడ్డంతా, సోమవారం కొత్త ఉత్సాహంతో కళకళలాడుతుంది. యూనిఫారాల తళతళని పక్కన పెడితే, ఇంజనీరింగ్ పిల్లలూ, చక్కని పొడుగు జళ్ళూ, భుజాలకి వేలాడే బాగులూ వాళ్ళ శివారు కాలేజీల బస్సులూ.. అంతా సందడే సండడి.

ఇంత సందళ్ళో ఒక బేసిన్ లో అల్లం మురబ్బా చెక్కల్ని ఒద్దిగ్గా సర్దుకుని మా వీధి మొదట్లో ఎదురు పడతాడో అబ్బి. కానీ బేసిన్ మీద ఒక మూత వుండదు. దాన్లో అల్లం మురబ్బా చెక్కీలు నోరూరిస్తుంటాయి. అల్లం మురబ్బా నాకు చిన్నప్పుడు పరిచయం. మా నాన్న గారు కాంపుకని హైదరాబాదు వెళ్ళినప్పుడు తెచ్చేవాళ్ళు. బ్రష్ చేసాక చలికాలం తినమని ఇచ్చేవారు. అప్పట్లో అది కారం అనిపించి అస్సలు దాని జోలికి పోయేదాన్ని కాదు. కానీ చిన్నప్పుడు మాత్రం అల్లం మురబ్బా హైద్రాబాదు లోనే దొరుకుతుందని ఒక (అప)ప్రధ ఏర్పడింది. [అంటే హైదరాబాదు లో కూడా సరిగ్గా దొరకడంలేదని నా సూచన].


పాత కాలం నవలల్లో, మల్లిక్ కార్టూన్లలో, అమ్మాయీ, అబ్బాయీ పార్కు లో కూచుని గుట్టుగా ముచ్చట్లాడుకుంటూంటే, కధ హైద్రాబాదు లో జరిగితే మాత్రం అల్లం మురబ్బా అమ్మే అబ్బాయొస్తాడు. వైజాగ్ బీచీ లో మాకెప్పుడూ మురీ మిక్ష్చర్ (పిడత కింది పప్పు లాంటిది) అబ్బాయి తప్ప ఎవరూ డిస్టర్బ్ చెయ్యడం తెలీదు. మహా అయితే, టీ అమ్మే కుర్రాడు రావచ్చు. :)


పెద్దయ్యాక అప్పుడప్పుడూ దొరికే అల్లం మురబ్బా భలే ఇష్టమయ్యింది. కానీ వెధవది. హైద్రాబాదు లో స్ట్రీట్ ఫుడ్ కి, లోకల్ టాలెంట్ కీ విలువ లేదు. ఎంతసేపూ హైద్రబాదు బిర్యానీ కి ప్రసిద్ధి అనీ, హలీము కి ప్రసిద్ధి అనీ పెద్ద యెత్తున వ్యాపారం చేస్తుంటారు గానీ, ఎక్కడైనా అల్లం మురబ్బా కనీసం మిఠాయి దుకాణాల్లోనన్నా అమ్మే సౌలభ్యం వుందా ? నేను తిరిగిన ప్రదేశాల్లో లేదు. ఇలాంటివి కొట్లలో అమ్మరుట. లోకల్ ట్రైన్ లలో, రైల్వే స్టేషన్ పక్కన సాయంత్రం బజార్లలో అమ్ముతారంట.


ఇంతకీ మా వీధి లో పొద్దున్న వేళ నేను వెళ్ళేటప్పుడు ఆ హడావిడి లో వీధి చివర్న కనిపించేవాడు ఈ అల్లం మురబ్బా ఆసామి. మనిషి బాగా బీద వాడు. వృద్ధుడు. కానీ ఆ బేసిన్ లో మురబ్బ్బా ఎలా కొనడం. దాని మీద మూత లేదు. అతని లో 'సెల్లింగ్ ఎపీల్' లేదు. ఎన్నాళ్ళో అతని దగ్గర 'డర్టీ' మురబ్బా కొనడానికి ధైర్యం చాలక ఆయన కనిపించినప్పుడల్లా నిట్టూర్చుతూ ముందుకు సాగిపోయేదాన్ని.

కానీ ఒకరోజు ధైర్యం చేసి ఒక నాలుగు చిన్న చెక్కీలు కొనాను. నేను బండి ఆపి కొనడం చూసి, దారెమ్మట పోతున్న నాలుగయిదు జంటలు ఉత్సాహంగా కొన్నారు. ఆఫీసుకెళ్ళాక ఆ కొద్ది మొత్తమూ నలుగురితో షేర్ చేసుకున్నా. వాళ్ళందరూ నార్థ్ ఇండియన్లు. వాళ్ళ జీవితం లో ఇంత మధురమైన మురబ్బా (వాళ్ళ ఉసిరి మురబ్బా మహా మధురం. అంత తీపి నేను భరించలేను లెండి) ఎప్పుడూ రుచి చూసి ఉండరు.

వాళ్ళు వెంటనే నా వెంటపడ్డారు. ఇది ఏంటి ? ఎంత బావుందో .. మాకు కావాలి. ఒక్కొక్కరికీ కిలో లెక్కన కావాలి ట.. వగైరా డిమాండులతో ఉక్కిరి బిక్కిరి చేసేరు. మరేం చెప్పను నా బాధ. అది ఎక్కడ దొరుకుతుందో, ఎలా దొరుకుతుందో తెలీదు. నా ఖర్మ కాలి ఆ రోజు నించీ, ఆ అల్లం మురబ్బ ఆసామీ కూడా ఎదురు పడటం లేదు. పడినా ఆ డర్టీ మురబ్బా (మూతలేనందున మాత్రమే) కొనాలా ?

ఈ చింతాకాంత నాతో ప్రేమలో పడ్డాక, ఇంక ఎంత సేపూ మురబ్బా ఆలోచన్లే. ఇంత మంచి పదార్ధాన్ని జనం ఎందుకు మార్కెట్ చెయ్యరు ? బహుశా, చక్కెరా, అల్లం రెండూ కాస్ట్లీ కావడం వల్లేమో. కారంగా తియ్యగా, తింటూంటే గొంతులోకి జారుతూండే అల్లం రుచి - భలే గా - దాన్ని వర్ణించలేం. చలికాలం లో గొంతుకి మంచిది. (నా పెర్సనల్ రికమండేషన్ ఇంకోటి - హోం రెసిపీ - తమలపాకు ని తేనెలో ముంచుకుని తినడం - అబ్బ!)


మా చిన్నప్పుడు ఊర్లోకి ఒక కొబ్బరి మిఠాయి అమ్మే కోమటాయన వచ్చేవాడు. ఆయన పెద్దగా చదువుకోలేదు. తెల్ల షర్టూ, ఖాకీ నిక్కరూ, నెత్తి మీద కొబ్బరి మిఠాయి పళ్ళెం, దాని మీద సొంపైన కాటన్ వస్త్రమూ... ఆయన పిల్లల పేర్న ఎక్కాలు చెప్పేవాడు. పిల్లలం ఆయన్ని పట్తుకుని చుట్టు ముట్టి, ఎక్కాలు చెప్పించుకునే వాళ్ళం. ఉదా : నా పేరు మీద ఎక్కం చెప్పమంటే 'సుజాత ఒకట్లు సుజాత', 'సుజాత రెళ్ళు గిజాత', 'సుజాత మూళ్ళు అరవయ్యారు', 'సుజాత నాలుగుల నలభయ్యారు'.. అని ఏవో పిచ్చి లెక్కలు చెప్పేవాడు. వాటిల్లో Rhyme వుండేది అన్నమాట. రిక్షా చార్జీలు మా ఇంటి నుండీ ఏటొడ్డునున్న శివాలయానికి అయిదు రూపాయలుండే రోజులుండీ చూసిన మా కొబ్బరి మిఠాయి అమ్మే ఆయన, చార్జీలు పది రూపాయలయ్యే వరకూ కనిపించేవాడు. ఆ తరవాత ఏమయిపోయాడో తెలీలేదు. అప్పుడు పెద్ద సెంటిమెంటల్ గా ఆలోచించలేదు. ఎందుకంటే మా నానమ్మ అతని కంటే ఘనమైన కొబ్బరి మిఠాయి ఇంట్లోనే చేసి పెట్టేది. [అప్పట్లో ఇంట్లో చేసి మాత్రమే పెట్టేవాళ్ళు తినుబండారాలు కూడా]. మా నానమ్మకి ఈ 'జింజర్ బ్రిట్టిల్' గురించి తెలిసుంటే తప్పకుండా చేసిపెట్టేది. నేను ఎక్కడన్నా రెసిపీ చదువుతాను. చేసే టేలెంటు లేదు. కాబట్టి నిట్టూర్పులు తప్పలేదు.


ఇంతకీ హైద్రాబాదు లో అల్లం మురబ్బా ఒక కిలో స్వచ్చమైనదీ, శుభ్రమైన పరిసరాల్లో తయారు చేసిందీ ఎక్కడ సంపాయించడం ? ఇక్కడ ఫలానా బేకరీ లో శ్రేష్ఠమైన రమ్ము పోసి బ్రహ్మాండమైన కేకులు తయారు చేస్తారనీ, ఫలానా చోట మాంచి ఫాలూదా దొరుకుతుందనీ, ఇంకో చోట చాట్ బావుంటుందనీ రివ్యూలు రాసే ప్రాంతీయ వార్తా పత్రికల్లో కూడా అల్లం మురబ్బా మెన్షను ఎక్కడా కనబడ్లేదు. బహుశా అల్లానికీ, చక్కెరకీ వెల చెల్లించలేక ఆర్ధిక మాంద్యం ఓ పక్క పీక నొక్కేస్తుంటే, పెనుగులాడుతూ, జనాల ప్రోత్సాహం తగ్గిపోయి ఎక్కడో బిజీగా వుండుంటాడు 'ద ఫేమస్ హైద్రాబాదీ అల్లం మురబ్బా' వ్యాపారి.

సిల్లీయం !

కొన్ని సార్లు జనాల క్రియేటివిటీ మనల్ని ఆశ్చర్య పరుస్తుంది.

1) మా ఇంటి వైపు కార్ఖానా లో పోలీస్ స్టేషన్ పక్కన కేక్ బాస్కెట్ అని ఒక బేకరీ వుంది. ఆరు సంవత్సరాలు గా ఆ దారెమ్మట పోతూ ఒక్క సారి కూడా చూళ్ళేదు నేను. ఈ మధ్యే చూసా. ఆ షాపు బోర్డ్ మీద పైన ఇంగ్లీష్ లో Cake Basket అని రాసి వుండగా, కింద తెలుగు లో ఇలా రాసి వుంది.

"కేక బాస్కేటు" (ఇంకా నయం కుక్క బిస్కెట్ అని రాయలేదు)

2. ఈ మధ్యే రైల్వే స్టేషన్ లో ప్లాట్ ఫాం మీద 'చందమామ' కవల సోదరుణ్ణి చూసా. కూకట్ పల్లి నుంచీ ప్రచురిస్తున్నారు. అక్షరాలా అదే ఫాంటు, అదే సైజు.. అవే రంగులూ, అదే రకం (వపా) ముఖ చిత్రాలు. అదే రేటు. ఇది చందమామ డూప్లికేటు. - పేరు 'చంద్రబాల' ! కానీ కే.టీ.ఆర్.(తెలంగాణా కి కాబోయే ఉప ముఖ్యమంత్రి) లా 'నథింగ్ షార్ట్ ఆఫ్ హైద్రాబాద్' తరహా లో 'నథింగ్ షార్ట్ ఆఫ్ చందమామ' అని తీర్మానించుకుని కొనలేదు.

3. రాష్ట్ర విభజన తీర్మనాన్ని అసెంబ్లీ లో ప్రవేశ పెట్టించేదుకని తెలంగాణావాదులు ఈ సారి తిరుగులేని అస్త్రం ఉపయోగించారు. చిదంబరం కోర్టులకీ, ప్రణబ్ ముఖర్జీ విదేశాలకీ, అమ్మ గారు విశ్రాంతికీ, ప్రధాన మంత్రి సిక్కిం కీ వెళిపోయిన రోజుల్ని వ్యూహాత్మకంగా ఎంచుకుని, స్కూళ్ళు మూసేయించారు. ఇన్నాళ్ళు వరసపెట్టి పిలకాయలు ఇళ్ళలో ఉండడం, ఫాలోడ్ బై దసరా సెలవులూ .. ఇలా పిల్లలు ఇళ్ళలో వీరంగం సృష్టించడం, వాళ్ళని కాస్కోవడానికి అమ్మో, నాన్నో ఉద్యోగానికి సెలవు పెట్టి ఇళ్ళలో ఉండడం.. లాంటి విపరిమాణాలూ, పిల్లలు ఇళ్ళు పీకి పందిళ్ళెయ్యడం.. ఇలా ఎడతగని కష్టాలను ఎనాళ్ళని హైద్రాబాదీలు అనుభవించాలి ? అందుకే వీళ్ళు ఓర్చుకోలేక తెలంగాణా గొడవేందో, ఈ లొల్లేందో తొందరగా వొదిలిపోవాలని కోరుకునేట్టు (మనుషుల్లో పరివర్తన వచ్చేట్టు) సమైక్యవాదం మీద కుట్ర చేసేస్తున్నారు. ఫలితాలు పాజిటివ్ గానే ఉన్నట్టున్నాయి.

Going Solo - Roald Dahl

*మాదీ బాగా మధ్య తరగతి కుటుంబమే చిన్నప్పట్నించీ ! (*ఒక ప్రముఖ బ్లాగర్ బజ్ లో రాసిన ఒక బాగా నచ్చిన వాక్యం) బోల్డన్ని డబ్బులు పోసి ఒరిజినల్ కొనలేక ఫుట్పాత్ మీద దొరికే జెనెరిక్ వెర్షన్ పుస్తకాలు కొనే రకం నేను. (కొంటే గింటే!) అదో ఆనందం ! అదో తుత్తి. పైగా మేం ముగ్గురం అక్కచెల్లెళ్ళం చదువర్లం కాబట్టి షేరింగ్ బిజినెస్ లో కొనాలి. మా చెల్లెలు మంచిది - పుస్తకం విలువ తెలిసిందే. కానీ అక్కయ్య కి కొంచెం స్వార్ధం (పుస్తకాల విష్యంలో మాత్రమే లెండి) ఎక్కువ కాబట్టి - ఒకసారి తీస్కెళ్ళిన పుస్తకం మళ్ళీ తిరిగి రావడం కష్టం. అలా అని నిర్లక్షం ఏమీ వుండదు. చక్కగా వాళ్ళింట్లో మంచి లైబ్రరీ తయారు చేసింది. కాపోతే వాటి మీద కాపీ (ప్రతి) రైట్లు మనకి పోతాయి. అందుకే కొన్ని పుస్తకాలు చవకలోనే కొనడానికి ప్రయత్నిస్తాను. కొన్నైతే కొనను. లైబ్రరీ నించీ తెచ్చుకోవడం ! తిరిగిచ్చేయడం. అంతే !

బోల్డంత ఖరీదు పెట్టి కొనగలిగే పరిస్థితి లేక ఒకప్పుడు కటకటలాడుతున్నప్పుడు సెకండ్ హాండు కి కొన్న అపురూపమైన పుస్తకం (ఇప్పుడు నిక్షేపంగా పేపర్ బాక్ లో దొరుకుతుంది షాపుల్లో) తిరగేసినప్పుడల్లా ఒకరకమైన అత్భుతమైన ఫీలింగ్. నెమలి సింహాసనం మీదెక్కిన రకం జ్ఞాపకాలు. నాకే ఇలా వుంటుందో - మిగతా ఎవరికైనా వుంటాయో లేవో కానీ ఇలాంటి ఫీలింగ్స్.. కొన్ని పుస్తకాలంటే నాకో ప్రత్యేక అభిమానం.

అవి నా ఎడాలసెన్స్ తో పెనవేసుకుపోయిన జ్ఞాపకాలు. ఆ కాయితాల రంగూ, స్పర్శానుభూతి, రుచీ (చదివినపుడు కలిగే ఫీలింగ్), వాసనా మెదడు లోకి ఇంకినంత ఇష్టపడి చదివే రకాలు కొన్నున్నాయి. నా పుస్తక జ్ఞానం చాలా చిన్నది. సమీక్షలు చదివి నచ్చితే కొంటాను కాబట్టి - మినిమం గారంటీ. ఇలా చాలా ఇస్టపడి చదివినవి - చదువు, కన్యాశుల్కం, చెలియలి కట్ట, (తెలుగు లో) పూర్తి తృప్తి ని కలిగించాయి. ఇలాంటి కోవకి చెందిందే ఇప్పుడు చెప్పబోయే రాల్డ్ డాల్ రచించిన 'గోయింగ్ సోలో'. రాల్డ్ డాల్ నా అభిమాన బ్రిటిష్ రచైత. నేను చిన్నప్పుడు ఏవో బాల సాహిత్యం చదివాను గానీ అవి చందమామలూ, సోవియట్ సాహిత్యాన్ని, (రామయణ మాహాభారతాలూ, తి.తి.దే. వాళ్ళ పిల్లల పుస్తకాలూ, రామకృష్ణ ప్రభ, అమర్ చిత్ర కధ ఇవన్నీ భక్తి ప్రధానమైనవి కాబట్టి పక్కన పెట్టాలి) దాటి ముందుకి పెద్దగా పోలేదు. పెద్దయ్యాకే వాటిని ఎంజాయ్ చెయ్యడం ఎక్కువయింది. ఇరవయ్యి దాటాక రాల్డ్ డాల్ ని అభిమానించడం మొదలెట్టాననుకుంటాను. నాకు సాహస రచనలు ఇష్టం. ఫ్లయింగ్ (విమానాలు నడపడం),యుద్ధ వర్ణనా, బాల్యం, కొన్ని అనూహ్యమైన ప్లాట్లూ, ముఖ్యంగా సున్నితమైన హాస్యం వాత్సల్యం, .. ఇలా అన్ని రంగుల్నీ కలగైలిపిన ఇంద్ర ధనస్సు రాల్డ్. ఈయన జీవిత చరిత్రే గోయింగ్ సోలో. ఈ పుస్తకాన్ని కొన్నప్పుడు చేతిలో ఆట్టే డబ్బుల్లేవు. సెకండ్ హాండ్ షాపు లోనే సగం చదివి.. ఇక వొదిలి పెట్టడానికి వీల్లేదని నిశ్చయించుకుని, వొంద సమీకరణాల్ని పరిశీలించి, పర్సు తిరగేసి బోర్లించి చిల్లరతో కొన్నా. అదృష్టవశాత్తూ ఇది సేల్ లో దొరికింది. నా పుస్తకాల షెల్ఫు లో దీనిదో ప్రత్యేక స్థానం. చూసినప్పుడల్లా ఎంత ఇష్టపడి కొన్నానో జ్ఞాపక్కం వచ్చి గుండె బరువెక్కుతుంది.

అలా అని ఇదేమీ ఎమోషనల్ రచన కాదు. అసలు రాల్డ్ తన పాత్రలను ఎక్కువ ఇబ్బంది పెట్టడు. రాల్డ్ డాల్ కధలు ఎన్నిట్నో మన యండమూరి వీరేంద్రనాథ్ యధాతధంగా తెలుగైజ్ చేసి రచించేసి, పేరు ప్రఖ్యాతులు గడించారు. వీటిల్లో 'దుప్పట్లో మిన్నాగు ' కధా సంకలనం ఒకటి. ఇది (Going Solo) రాల్డ్ సొంత కధ. రాల్డ్ డహల్ ఒక గొప్ప రచయిత. తన జీవితంలో తూకం వేసినట్టు సుఖాన్నీ, దుఃఖాన్నీ రెంటినీ అనుపమానంగా అనుభవిస్తూ, తన రచనలతో ఎందరినో ఉత్తేజితులను చేసిన ఉత్తేజితుడీయన. చిన్న వయసులోనే యుద్ధ భూమి లో విమానాలు నడిపి, సొంత వాళ్ళను వొదిలి ఖండాంతరాలు తిరిగి, ముక్కు సూటిగా పోయి ముక్కు పగలగొట్టుకొని, విమాన ప్రమాదంలో తీవ్ర గాయాలయి కూడా బ్రతికి బట్టకట్టి, అన్నాళ్ళూ తనకి సేవ చేసిన నర్సు భామ ను ప్రేమించి - ఆ తర్వాత నాలిక్కరుచుకుని ముందుకు పోయి, అలా అలా.. మాంచి రచయిత అయి, పిల్లల కోసం ఎన్నో అపురూపమయిన పాత్రలను సృస్ఠించి, అమెరికన్ ప్రెసిడెంటునే మెప్పించి,, తరవాత వాయుసేన దౌత్యాధికారిగా కూడా పని చేసి, జీవితంలో ఎన్నో పార్స్వాలను స్పృశించిన వాడు. ఈయన జీవితం - రోలర్ కోస్టర్ రైడ్ లా వుండగాబట్టి - యుద్ధంలో విమాన ప్రమాదానికి గురయి, మృత్యువు ని ముఖాముఖి దర్శించి -వెనక్కి వచ్చి ఆ అనుభవాల్ని పత్రికకు రాస్తూ.. తనలో రచనా పటిమను తనే గుర్తించేసి, అదే వృత్తి గా స్వీకరించి, ఇలా ప్రపంచ ప్ర సిద్ధి గాంచిన రచయిత కావడం..[ సాధ్యమా ?] ఈయన ప్రత్యేకత ! రాల్డ్ డహల్ సరళమైన రచయిత. ఈ సరళత వెనుక దాగి ఉన్న బోల్డన్ని అనుభవాలు - అన్నీ వొళ్ళు గగుర్పొడిచేలాంటివే.


రాల్డ్ రచనల్ని అభిమానించే వాళ్ళకి 'గోయింగ్ సోలో' ఒక ట్రోఫీ లాంటిది. రాల్డ్ ఆఫ్రికన్ జీవిత పయనం, షెల్ పెట్రోలియం కమెపెనీ లో ఉద్యోగపర్వం నుంచీ కధ మొదలవుతుంది. క్లుప్తంగా రాల్డ్ గురించి చెప్పాలంటే - రాల్డ్ తల్లికి ఒక్కగానొక్క కొడుకు ! ఇరవయ్యేళ్ళకి షెల్ కంపెనీ లో ఉద్యోగ రీత్యా మొంబాసా (ఈస్ట్ ఆఫ్రికా) బైల్దేరుతాడు. అప్పట్నించీ తన అనుభవాల్ని పంచుకోవడం - ఎలా తను రాయల్ ఎయిర్ ఫోర్స్ లో చేరడం, తిరస్కరించబడడం, మళ్ళీ చేరడం, యుద్ధ సమయం లో స్వచ్చందంగా యుద్ధం లో ఫ్లయింగ్ చెయ్యడం - ఇలా చక చకా సాగిపోయే వర్ణనలతో కధనాన్ని పరుగులు పెట్టిస్తాడు. ఇవన్నీ బోర్ అనుకునేవాళ్ళకి కొన్ని నమ్మశక్యం కాని పిట్టకధలు కూడా చెప్తాడు. అవి ఆఫ్రికన్ సింహాల గురించీ, మాంబా సర్పాల గురించీ.. ఫ్రెంచి వాడినొకణ్ణి తెగనరికిన తన స్వాహిలీ నౌకరు గురించీ.. దిగంబరంగా నౌక లో తిరిగే ఇంగ్లీష్ దంపతుల గురించీ.. ఒకటని కాదు. ఎన్నని చెప్పం ? ఇవన్నీ ఒక 21 ఏళ్ళ యువకుడికి గుర్తుంచుకోదగిన అనుభవాలే మరి. ఆరోజుల్లో ఫేస్ బుక్, బ్లాక్ బెర్రీ లు లేవు. కుర్ర కారు సాహసాలే చేసే వారు. ఇవన్నీ వివరంగా తల్లికో తండ్రికో ఉత్తరం లో కూడా రాసేవాళ్ళు. పుస్తకం లో అడుగడుగునా, రాల్డ్ తన తల్లికి పరిస్థితుల్ని వివరిస్తూ - తన అతీ గతీ చెప్తూ రాసిన ఉత్తరాలు, తీసిన ఫుటోలూ, ప్రత్యేకాకర్షణ గా నిలుస్తాయి. 'స్వాహిలీ- ఇంగ్లీష్' డిక్షనరీ - ఇంగ్లీష్ వాళ్ళ పర భాషా పరిజ్ఞానాన్ని తెలియజేస్తుంది.


ఏదో హాలీవుడ్ ఏక్షన్ సినిమా చూసినట్టు (హీరోయిన్ లేదు మరి.. ఎలా?) అనిపిస్తూంటుంది ఈ కధ. రాల్డ్ మిగిల్న రచనల్లో వివిధ సంఘటనల ప్రస్తావన వుంటుంది కాబట్టి, పాఠకులు ఆయన ఇక్కడ చెప్పే చాలా విషయాల్తో కనెక్ట్ అవుతారు. ఇప్పుడు ఒడిస్సీ తదితర పుస్తకాల దుకాణాల్లో రాల్డ్ పాప్యులర్ రచనలు 'ఫామిలీ పాక్' :D లో లభిస్తున్నాయి. ఆ పాక్ లో ఇది కూడా వుంది. విడి గా కూడా దొరుకుతుంది. రాల్డ్ గురించి ఇతర వివరాలకు వెబ్ సైట్ ని దర్శించవచ్చు.

అయితే రాల్డ్ జీవితం లో ఒక భాగాన్ని మాత్రమే ఈ 'గోయింగ్ సోలో' కవర్ చేస్తుంది. అతని జీవితపు ప్రధమార్ధాని గురించి (బాల్యం) 'బోయ్' లోనూ, చరమార్ధం గురించి (చనిపోవడానికి ఒక సంవత్సరం ముందు) 'మై ఇయర్' లోనూ రాసుకున్నాడు. వాటిని నేనింకా చదవలేదు. అవి కూడా రిమార్కబుల్ పుస్తకాలు అని విన్నాను. చూడాలి ఎప్పటికి కుదురుతుందో !

Keep it Clean, silly

ఈ మధ్యనే మా సంస్థ ఆధ్వర్యాన నడిచే ప్రతిష్ఠాత్మకమైన స్కూళ్ళ గురించి ఈ మధ్యనే చేరిన పిల్లల తండ్రుల నుండీ ఫీడ్బాక్ వచ్చింది. అయ్యా ! మన స్కూళ్ళు మునిసిపల్ బళ్ళ లానే ఉన్నాయి - అని వాపోయారొక పెద్దాయన. మా పెద్దాయన మాత్రం ఏం చేస్తాడు ? వాళ్ళ పిల్లలు కూడా ఇలాంటి బళ్ళలోనే చదివారు. మేమూ చిన్నప్పుడు గవర్నమెంటు బళ్ళలోనే చదూకున్నాం. ఆ రోజులు వేరు ఈ రోజులు వేరూ అని పెదవి విరచొచ్చు. ఇప్పుడు సర్కారు బడి అంటే - అధమాధమ ప్రమాణం.

మొన్నే పేపర్లో చదివి బాధ కలిగింది. పోస్కో కి వ్యతిరేకంగా ఉద్యమాలు జరుగుతున్న ప్రాంతాల్లో పిల్లల బడులు బందు. ఏమయ్యా అంటే అక్కడ పోలీసులు, ప్రభుత్వ సాయుధ బలగాలూ విడిది చేస్తున్నయి ఈ బళ్ళలో. ఇంకెక్కడా వాళ్ళకి ఉండడానికి వసతి లేదు (ట) ! కాబట్టి గవర్నమెంటోడి స్కూలు భవనం లో ఉంటున్నరు. పిల్లల చదువు అటక ఎక్కినట్టే ! ఇదీ సామాన్యంగా మన ప్రభుత్వాలు చదువు కి ఇచ్చే ప్రాధాన్యత !


పోనీ అదేదో ఎక్కడో జరుగుతున్న విషయం. మన దేశంలో ఘనత వహించిన ప్రైవేటు బళ్ళలో కూడా ప్రమాణాలు దారుణంగానే వుంటున్నాయి. చదువు సంగతి పక్కన పెట్టండి. పిల్లలు అంతుచిక్కని జ్వరాలతో, ఇన్ఫెక్షన్లతో బాధపడుతుంటే, అవి స్కూళ్ళలో వాళ్ళు వాడే టోయిలెట్ల వల్ల వ్యాప్తి చెందుతున్న ఎవరికీ లొంగని క్రిముల కారణంగానే అని వైద్యులు తేల్చేస్తున్నారు.


అందరూ ఇంటర్నేషనల్ స్కూళ్ళలో పిల్లని చదివించలేరు. మధ్యతరగతి కేటగిరీ జనాల్లో స్తోమత బట్టీ బళ్ళలో చేర్పిస్తున్నారు. స్కూళ్ళన్నీ సిండికేటు గా మారి ఏటేటా ఫీజులు పెంచేస్తున్నాయి. తల్లితండ్రులు వేరే ఆప్షన్స్ లేక ఆయా ప్రాధాన్యతలని బట్టీ బడులను ఎంచుకుంటున్నారు.

స్కూలు - పిల్లల జీవితాలలో ఒక గర్వపడే ఇన్స్టిట్యూట్. స్కూలు చుట్టూ వాళ్ళ కెన్నో జ్ఞాపకాలు పెనవేసుకుని వుంటాయి. స్కూలు భవనానికొక సెంటిమెంటల్ వాల్యూ వుంటుంది. స్కూలు యూనిఫాం కి ఒక పవిత్రతా వుంటుంది. ఆడపిల్లలకి సల్వార్ కమీజ్ మాత్రమే యూనిఫాం గా నిర్దేశించడం, జడలు ఒక్కోరోజు ఒక్కోలా వేసుకోవాలని (క్రమశిక్షణ పేరుతో) నిర్దేశించడం, వివక్ష కిందే వస్తుంది. ఎవరికి ఎలా సౌకర్యంగా వుంటే అలా డ్రెస్ చేసుకోవచ్చని పిల్లలకి స్వేచ్చ ని ఇవ్వకపోవడం (అంటే ఆడపిల్లలు సల్వార్ కమీజ్ + దుపట్టా వేసుకోవాలనీ, జడలు ఇలానే కట్టుకోవాలనీ - దానికోసం వాళ్ళు జుట్తు పెంచుకోవడం కానీ, ఇష్టం ఉన్నా లేకపోయినా, జడకి చిక్కనంత చిన్నగా కత్తిరించుకోవడం గానీ చేస్తున్నారు) - మనం గీసుకున్న గిరి. ఇది నాకెప్పుడూ అర్ధం కాదు.

అయితే నా ఇతివృత్తం స్కూలు టాయిలెట్ ! ఇది నీట్ గా మెయింటెయిన్ చెయ్యకపోవడం వల్ల పిల్లలు పలు వ్యాధులకు గురి అవుతున్నారు. ముఖ్యంగా పిల్లల్ని మనం మన ఇళ్ళలో ఎంత శుభ్రంగా పెంచినా, పాఠశాలల్లో అశుభ్రతకి అనారోగ్యానికీ గురి కావడం మనం చేసుకున్న దురదృష్టం. అసలు మన దేశం లో ఇప్పుడిప్పుడే పరిశుభ్రంగా మెరిసే టాయిలెట్ల గురించి అవగాహన పెరిగింది. పబ్లిక్ టాయిలెట్లు చెత్తగా వుండటం, మనకి బాగా అలవాటు కదా. అవి పిల్లలకి స్కూలు రోజుల్నించే ఉగ్గుపాలతో రంగరిస్తున్నాం.

టాయిలెట్లు అరకొర గా వుండడం, వాటిల్లో నీళ్ళు లేకపోవడం, గాలీ వెలుతురూ లేని చోట్ల, చాలా తరగతి గదులకు దూరంగా - పిల్లలు వీలయినంత అవాయిడ్ చెయ్యాలనుకునేంత చెత్తగా వుంటున్నాయిట చాలా స్కూళ్ళలో టాయిలెట్లు. పెద్ద పిల్లలు కొంచెం ఓర్చుకున్నా, చిన్న పిల్లల టాయిలెట్లనన్నా మానవతా దృక్పధంతో శుభ్రంగా వుంచడం అవసరం. ఏం లేదు - ప్రిన్సిపాలో, కరస్పాండెంటో - ఆ భవంతి కి చక్రవర్తి కాబట్టి మధ్య మధ్య లో వెళ్ళి ఒక సర్ప్రైస్ చెక్ లాంటివి చేస్తూ ఉంటే, ఇవన్నీ శుభ్రంగానే వుంటాయి. కావల్సింది చిత్తశుద్ధి.

వ్యాపార దృక్పధంతో నడిచే స్కూళ్ళు - ఎన్నని చూసుకోగలవు ? ఈ మధ్య కక్కుర్తి బుద్ధులు ఎక్కువయ్యాయి కదా - కాస్ట్ కటింగ్ అని పేరొకటి పెట్టారు. అది ఇక్కడ కూడా మొదలయింది. శుభ్రతా ప్రమాణాలు చేరడానికి, వివిధ పరికరాలూ, సిబ్బందీ సమకూర్చుకోవడానికీ, ఇంఫ్రాస్ట్రక్చర్ కీ డబ్బు చాలట్లేదుట.

ఏటా వీళ్ళు స్కూలు లో టాయిలెట్ మెయింటెనెన్సె కని కొంత డబ్బు కట్టించుకుని అయినా ఇవి పరిశుభ్రంగా నిర్వహిస్తే బావుంటుందని కొందరు పేరెంట్స్ సూచన. రాబోయే రోజుల్లో టాయిలెట్టు మెయింటెనెన్స్ ఫీస్ కూడా కట్టాసొస్తుందేమో - లేపోతే మీ చిన్నారి ఆరోగ్యం ప్రమాదం లో పడుతుంది.

Useless Beauty - Guy de Maupassant

ఒక చాలా అందమైన బీద యువతి. తన తల్లిదండృలకు ఆర్ధిక ఇబ్బందులు. ఒక డబ్బున్న రాబందు ఆ తల్లిదండృలను ఇబ్బంది పెట్టేసి, ఈ ఇరవయ్యేళ్ళ అందాల భరిణను బలవంతంగా పెళ్ళాడేసి ఎగరేసుకుపోతాడు. ఈ పిల్ల ఎంత అందగత్తె అంటే, ఆ అందం అంటే అతనికి అసూయ. ఎంత అసూయ అంటే, ఆ పిల్లకి 30 ఏళ్ళు వచ్చీసరికీ వాళ్ళకి 7గురు పిల్లలు!

పిల్లలు పుడితే, అసూయ ఏమిటి ? దీని వెనకో మతలబుంటుంది. పెళ్ళయిన కొత్తలోనే భర్త, బార్య అందం తన సమాజంలో అందర్నీ ఆకర్షిస్తుందని తెలుసుకుంటాడు. డ్రాయింగు రూం లో ఆమె అస్థిత్వం, ఆమె అందంలో గ్రేస్.. - ఈ డబ్బున్న రాబందు జమీందారుకి భార్య అందం మూలకంగా వచ్చే మెప్పుకోళ్ళు జీర్ణం కావు. కడుపు మంట. అందుకే !

తన కాలు కింద ఉండాల్సిన భార్యని అందరూ గుర్తించడం భరించలేడు. అందుకే ఆమెని సంవత్సరాల పాటూ మాతృత్వం లోనే ఉండమన్నట్టు - పద్ధతి ప్రకారం పిల్లల సంఖ్యని పెంచుకుంటూ.... భార్య, గర్భం దాల్చి అసహ్యంగా తయారయి, పిల్లల్ని కని, పాలిచ్చి, ఆమె శరీరాకృతి దెబ్బదిని, నలుగుర్లో తిరగడానికి అడ్డంగా పిల్లలు, వాళ్ళ ఆలనా పాలనా - ఇలా సమాజానికి దూరంగా ఇంట్లోనే కాలం గడపాలి. ఇదీ ప్లాన్.

అలా 7గురు పిల్లని కన్నా ఆ భరిణ అందం లో మార్పు రాదు. పెరిగిన వయసు తెచ్చిన గాంభీర్యం అందానికి తావి అద్ది అతన్ని ఎప్పటికీ చకితుడిని చేస్తుంది. 30 ఏళ్ళ వయసుకే ఆమెలో ఎంతో పరిణత ! ఆమె లో ఆత్మవిశ్వాసం తలెత్తే ప్రతిసారీ, భర్త ఏదో ఒక రకంగా తీయని మాటలతో, వీలుకానపుడు కౄరత తో ఆమెను అణగదొక్కాలని చూస్తుంటాడు. పైగా తన 'విజయాల' గురించి చెల్లెలితో కూడా గొప్పగా చెప్పుకుంటాడు. అయితే ఈ చెల్లెలు వదిన మీద అభిమానంతో, అన్న మనసు గుట్లని వొదిన కి చెప్పేస్తుంది.

అప్పటికి తన ఏడో సంతానం 3 నెలల పసిగుడ్డు ! జమీందారిణి, కుపితురాలవుతుంది. భర్త మీద, తనని బలవంతంగా పెళ్ళాడిన నాటి నుంచీ, తనపై అత్యాచారాలు అధికారికంగా జరుపుతున్నప్పట్నించీ, అన్నాళ్ళుగా పేరుకుపోయిన అసహ్యం, జుగుప్స - కోపం ఇవన్నీ బడబాగ్నిలా బద్ధలవుతాయి. ఎక్కడో పొటమరించిన అనుమానపు నిజ కోణాన్ని, ఆడపడుచు స్వయంగా, ప్రత్యక్షంగా చూపించడంతో ఆమె కోపాగ్నికి అవధులుండవు. ఆమె భర్త మీద తీసుకునే సైకలాజికల్ రివెంజ్ - గురించి ఆపకుండా చదివించే బుల్లి కధే ఈ 'Useless Beauty'.

మానవసంబంధాలూ - వ్యక్తిత్వ వికాసం, సమాజం పోకడల గురించి ఎప్పుడో 18వ శతాబ్దంలో ఒక ఫ్రెంచు రచైత రాస్తే, మనిషి వికృత స్వభావాన్ని, అతని ఆలోచనలకీ, చేష్టలకీ ఉన్న పరిధి నీ - వివరిస్తూంటే - ఈనాటి రోజుల్లో ఇలాంటివి సాధ్యమా అనిపించినా, ఇలాంటివి జరిగే రోజుల్లో ఒక స్త్రీ మనసులో పేలే అగ్నిపర్వతాల వర్ణనని చదివితే చాలా ఆశ్చర్యం కలుగుతుంది. రచయిత 'మపాసా' మానసిక శక్తి ని గౌరవించబుద్ధవుతుంది.

ఈ ఫ్రెంచు కధ లో 'కధానాయకుడూ, ప్రతినాయకుడూ' అయిన మన జమీందారు - పిల్లల్ని తన సామర్ధ్యానికీ, ఆమె స్త్రీత్వం పై తాను సాధించిన విజయం లా భావిస్తూంటాడు. ఇతనిలో తండ్రికి ఆ పిల్లలంటే అమితమైన ప్రేమ ! సరిగ్గా ఈ పాయింటు నుండే ఈ కధ నిజానికి మొదలవుతుంది. పైన చెప్పిన బాక్ గ్రౌండ్ అంతా తరవాత మనకు తెలుస్తుంది. ఆ ప్రేమనే ఆయుధంగా చేసుకుని, మన 'కధానాయకీ, ప్రతినాయకీ' - రెండూ తానే అయిన జమీందారిణి - ఆవేశపు ఊపులో, భర్త అకృత్యాలకు ఒక ఫుల్ స్టాప్ పెట్టాలని - ఒక చిన్న పధకం వేస్తుంది. అది 'చర్చిలో భగవంతుని సాక్షి గా, భర్త తో, 'తమ పిల్లల్లో ఒకరు' మాత్రం 'అక్రమ సంతానమని' చెప్పడం' ! ఈ చెప్పడం దగ్గర్నుంచే ఈ కధ మొదలవుతుంది. అంటే ఎత్తుగడే ఆసక్తికరం. కధ అంతా దాదాపూ ఈ రెండు పాత్రల సంభాషణే !

ఈ చెప్పడంలో అన్నేళ్ళుగా భర్త మీద తనకున్న నిజమైన ఫీలింగ్స్ ని వెళ్ళగక్కి - అతని వికృత ఆలోచనల్ని కడిగి పారేసి, కేవలం అతని క్రౌర్యానికి సమాధానంగా, పగ తీర్చుకోవడానికి మాత్రమే ఒక ప్రియునికి తనని సమర్పిచుకున్నట్టు - ఆ ప్రియుడెవడో నీకు తెలిసే అవకాశం లేదనీ చెప్పి - భర్తని షాక్ కి గురిచేస్తుంది.

చెప్పడమైతే చెప్పేస్తుంది గానీ, చర్చ్ నించీ ఇంటికొచ్చాక, అతను ఏక్షణాన తనని చంపడానికో, కొట్టడానికో తన గదిలోకి ఊడిపడతాడో అని బెదిరిపోతుంది. కానీ ఈ షాక్ తగిలాక, జమీందారు నిజంగానే అంతఃసంఘర్షణకు లోనవుతాడు. అలవాటుగా తన చుట్టూ చేరే తన సంతానం - ఆ పిల్లలని ప్రేమ తో అక్కున చేర్చుకునే ప్రతి సారీ అతని మనసులో ముల్లులా అనుమానం పొడుస్తుంది. ఈ సంతానం తనదో కాదో - అని ప్రతి కొడుకునీ, కూతుర్నీ, దగ్గరకు తీసుకోలేక, దూరంగా నెట్టలేక, అతని పితృహృదయం చాలా బాధకు, ఘర్షణకూ గురవుతుంది.

అతన్ని మానసికంగా బాధ పెట్టి, సాధించీ ఈ గెలుపు లో కాస్త ధైర్యంతో ఈ జమీందారిణి - society లో తిరిగి తన జీవితాన్ని ప్రారంభిస్తుంది. పార్టీలకూ, ఓపెరాలకు వెళ్ళడం మొదలవుతుంది. భర్త - భార్యను అనుసరిస్తున్నాడు ! ఇద్దరూ పైకి ఎంతో మర్యాదస్థులైన భార్యా భర్తల్లా మెలుగుతుంటారు ! కానీ ఇద్దరి మధ్యా వేల మైళ్ళ దూరం - వెలితి ! ఈ కధ ఎలా ముగుస్తుంది ?

మగ వాళ్ళూ - ఆడవాళ్ళూ సహజీవనం చేస్తూనే ఒకరి నుంచీ ఒకరు రక్షించుకోవడానికి ఒకరి మనస్తత్వాలని ఒకరు ఔపోసన పడుతూంటారు. కర్ర విరక్కుండా - పాము చావకుండానే అన్న రీతిలో ప్రత్యర్ధుల్లా ఒకరి వీక్ పాయింట్ల మీద ఇంకోరు కొడుతూ ఇలాంటి మానసిక యుద్ధాలు చేస్తూనే వుంటారు. ఆమె ప్రయోగించిన ఆయుధం అతన్ని చిత్రవధ చేసినా, కధ ముగిసే సమయానికి అతనిలో పరిణత కలుగుతుంది. అదీ కధ ! పాఠకుల ఆలోచనల్ని ప్రభావితం చేసి, ఏవో అత్భుత పరివర్తన కలిగించే ఆలోచనా తరంగాల పై సర్ఫింగ్ చేయించడం, పాత్రల మీద సానుభూతి, పాత్రలతో మమైకం చెందేంతలా చిత్రణా -- ఇవన్నీ మాపసా ప్రత్యేకతలు.

ఇలా మెదడు తో హృదయాన్ని కొలిచీ, నిలిచీ మెదడు ని ఎప్పటికప్పుడు సానబెట్టీ, పెట్టీ, చిన్న వయసులోనే మానసిక వ్యాధికి గురయిపోయాడు మపాసా తన నిజ జీవితం లో ! కానీ ఇన్ని సంవత్సరాల తరవాత, ఆయన రచనలు చదువుతుంటే, ఎన్నో ఆలోచనల మీద, అవి మన జీవితాల్లో తెచ్చిన మార్పుల మీదా - సర్ఫింగ్ చేస్తున్న్నట్టు ఉంటుంది.


కధంతా చెప్పీసేను కదా - అని చదవకుండా ఊరుకోకండి. ఆమె బ్యూటీ - పనికిరానిది ఎందుకయింది ? భద్ర మహిళ ల ప్రౌఢత గురించి సమాజం ప్రదర్శించే ధోరణి - సహజమమైన సంభాషణలతో - చదూకోవడానికి ఇష్టంగా అనిపించే ఈ క్లాసిక్ కధని ఎప్పుడైనా దొరితే చదవడం మర్చిపోకండి.

పెద్ద్ధ వంతెన !

అందరికీ తెలిసే వుంటుందీ బ్రిడ్జ్ ! ప్రపంచం లోనే పొడవైన వంతెన ఇది. అదీ సముద్రంపై కట్టేరు. అంతా బానే వుంది గానీ మొత్తం నాలుగేళ్ళలో కట్టేసేరంట. నాకిక్కడ కొన్ని డౌట్లు.

1) చైనా లో కావడం వల్ల దీన్ని నాలుగేళ్ళలోనే నిర్మించారా ?

2) సముద్రం లో కావడం వల్ల అటూ ఇటూ స్థలం ఖాళీ చెయ్యించడం, కూల్చిన దుకాణాలకి డబ్బు ఇవ్వడం, కొన్ని ప్రాంతాల వాళ్ళుఒప్పుకోకపోవడాలూ లాంటివి లేకపోవడం వల్ల తక్కువ టైం లో నిర్మించగలిగారా ?

3) ఏదైనా దివ్య శక్తి చైనా కి సాయం చేస్తోందా ? అలాంటి శక్తి ని మన ఎన్ టీ ఆరూ, అల్లూ లు మందేశానికి తీసుకురావొచ్చుగా.

Eat Pray Friendship

మెనీ థాంక్స్ టు ఫేస్ బుక్. అంతగా ఫేస్ బుక్ ని లైక్ చెయ్యని నేను ఈ మధ్యే - మా కజిన్స్ ఒక గ్రూప్ స్థాపించబట్టి, వాళ్ళ కబుర్లు తెలుస్తాయని ఒక మార్గదర్శి ఎకౌంట్ తెరుచుకున్నా. ఆ మార్గదర్శి దారి చూపించి, ఇన్నాళ్ళకి ఇన్నేళ్ళకి నా ప్రియ సఖి, చైల్డ్ హుడ్ ఫ్రెండ్, లోకంలో నన్ను నేనెలా వున్నా సరే - 'చాలా బావున్నావంటూ' స్పెషల్ గా చూసే స్పెషల్ ఫ్రెండ్ ని వెతికిపెట్టింది.

ఈ రోజు చాలా హాపీ. దాదాపు 5 సంవత్సరాలయింది మేము కలుసుకుని. వచ్చేనెల లో కలవాలని ప్లాన్ చేసుకున్నాం. పెళ్ళిళ్ళు జరిగాయి.. పిల్లలు పుట్టారు. కొత్త సంగతులు. కొత్త అనుభూతులు.. కొత్త చాలెంజులు, మారిన బాధ్యతలూ, ప్రయారిటీలూ. జీవితంలో ఒక చోట పెట్టిన ఫుల్ల్ స్టాప్ నుంచీ కొత్త వాక్యం రాసినట్టు అనిపించింది. ఎప్పుడో చిన్నప్పుడే, 'శిరుత నవ్వుల వాడె సిన్నక్కా ..' కు అర్ధం విడమరచి చెప్పిన నా ఫ్రెండ్ ! నాతో పాటూ నా తరహా లో ఆలోచిస్తుందో లేదో గానీ (ఇపుడు) నన్ను ఒక్క పదం తో అర్ధం చేసుకోగలదు.

ఈ మధ్యే ఈట్ ప్రే లవ్ చదివాను. దాన్లో హీరోయిన్ లవ్ లో ఫెయిలయి.. డిప్రషన్ కి లోనవుతుంది. తరవాత ఇండియా వచ్చి ఆధ్యాత్మికత లో పడిపోతుంది. ఈ విదేశీయుల కు భారతీయ చింతన, ఆధ్యాత్మికత మీద ఇంటరెస్ట్ చూస్తే నాకు చాలా ఆశ్చర్యం కలుగుతుంది.

జెనీవా లో చూసా ! టూరిసం ఆపరేటర్ ఆఫీసులో ధర్మశాల (ఇండియా) ఫోటోలు (మనం స్విజ్జర్లాండు, యూరోపుల అందమైన ఫోటోలు పెట్టి ఎలా కొత్త కస్టమర్లని ఆకర్షించాలని చూస్తామో అలా) గోడలపై పెద్ద పెద్దవి వేలాడేశారు. టాక్సీ డ్రైవర్లు సంతూర్, సితార్ ల వాద్యాన్ని వినిపిస్తున్నారు.

'ఈట్ ప్రే.. ' చదివాకా ఆధ్యాత్మికత మీదికి గాలి అయితే మళ్ళలేదు గానీ - ఎన్నో యోగి ఆత్మకధలు చదివినా కలగని క్యూరియాసిటీ - ఇక్కడ ఇండియా లో ఆశ్రమాల లో ఈ ఫారినర్స్ కి యోగా ధ్యానం వగైరాలు నేర్పించడానికి ఎంతెంత చార్జ్ చేస్తారో ! నా బుర్ర చాలా కమర్షియల్ ! అసలు కష్టపడే తత్వం లేదు గానీ ఉండుంటే, ఏ రీటైల్ దుకాణమో పెట్టి, పెద్ద వ్యాపారం చేసేద్దును.

చిన్నప్పుడు మనలో ఎంతో మంది రేడియోలో ఆర్.జే ల గొంతు విని వాళ్ళని (గొంతుల్ని) అభిమానించేవాళ్ళం గుర్తుందా.. మా ఆఫీసు లో అలాంటి ఒకావిడ నాకు తెలుసు. తన పేరు సంజన, సంజన నుంచి ఫోన్ (అఫీషియల్ మాత్రమే) వస్తే నాకు భలే ఆనందం. అంటే, ఆవిణ్ణి నేను ప్రత్యక్షంగా ఎప్పుడూ కలుసుకోలేదు. ఆవిడ మావ్ (Mhow), మధ్య ప్రదేశ్ లో వుంటారు. చాలా పట్టు బట్టి సంజన ఫోటో తెప్పించుకున్నాను. పెద్దావిడ. అయినా గొంతు ఎంత లవ్లీనో ! మన గోదావరి హీరోయిన్ సునీత (గొంతు - సునీత డబ్బింగ్ చెప్పిన చాలా సినిమాలకి నాకు సునీతే హీరోయిన్) కన్నా ఎంతో బావుంటుంది ఆవిడ గొంతు.

ఈ మధ్యే సంజన గారి అబ్బాయి ఎన్.డీ.ఏ లో చేరాడు. చాలా హాపీ. మా పాత బాస్ కొడుక్కి పెళ్ళయింది. నేను ఈట్ ప్రే.. చదివాను. ఈ మధ్య చాలా అత్భుతాలు జరిగాయి. నా పాత ఫ్రెండ్స్, రూం మేట్స్ అందరూ ఏమిటో రాశిఫలాల్లో చెప్పినట్టే, నన్ను వెతుక్కునేసె, నా ఫోన్ నెంబర్ కనుక్కునేసి పలకరించారు. ఈ నెల లో చాలా మంది పాత స్నేహితుల్నీ, మా గాంగ్ ఆఫ్ ఫోర్ లో ఒక ఇద్దర్నీ కలుసుకునే మహా భాగ్యం కలగబోతోంది. కొంచెం ఉత్సాహంగా వుంది. ఎన్నాళ్ళో ఎండలు వేపుకు తిన్నాక, చల్లని వర్షం కురిసినట్టు హాయిగా వుంది. చాలా సార్లు నా ఫ్రెండ్స్ ని తలచుకుని చాలా ఆనందిస్తుంటాను. నాకు అన్ని వయసుల వాళ్ళతో స్నేహం చేసేంత గొప్ప మనసు లేదు గానీ, కొన్ని స్నేహాలు, ఇలా ఏ ఱుతు పవనాల్లాగానో అప్పుడప్పుడూ తాకి వెళ్తుంటాయి. అన్నట్టు 'రు'తు పవనాల్ని ఎలా రాస్తారు ? 'బండి-ర' రాస్తారా ? 'ర' లా పలికే 'బ' లాంటి ఒక అక్షరం వుండాలేమో కదా మన తెలుగులో - అదేంటి ? మర్చిపోయాను.

ఆహారం పరబ్రహ్మం !!

పెళ్ళిళ్ళ సీజన్ వచ్చేసింది. పేపర్లో సెంటర్ స్ప్రెడ్ లో బంగారు ఆభరణాలూ, డిజైనర్ పట్టు వస్త్రాల ప్రకటనలు ప్రత్యక్షం అవుతున్నాయి. పెళ్ళి అనగానే మనకే కాదు ప్రపంచం అంతా ఒక జీవితకాలపు వేడుక. మొన్నే ఇంగ్లాండు లో బ్రహ్మాండమైన ఖరీదైన పెళ్ళి జరిగింది. పత్రికలూ, టెలివిజన్ ఈ సిత్రాన్ని ప్రజల కళ్ళ ముందు బాగానే తీస్కొచ్చాయి.

వీటికన్నా మన ఇండియన్ వివాహాలు ఏమైనా తక్కువా ? సాధారణ మధ్య తరగతి పెళ్ళి కూతుర్లే ముహూర్తం సమయానికి 15 - 30 వేల ఖరీదు చేసే పట్టు చీరలు కట్టుకుంటున్నారు. అబ్బాయి ల పెళ్ళీ బట్టలు కూడా ఖరీదే. మళ్ళీ జీవితంలో పెళ్ళి లో వివిధ సందర్భాలకనీ, వేడుకలకనీ తీసిన పట్టు చీరల్ని చూసేది లేదు. కట్టుకునేదీ తక్కువే. అన్ని వేలు పోసి కొన్న షేర్వాణీలనూ, పంచెల్నీ మళ్ళీ వాడే అవకాశాలు చెప్పుకోదగ్గవేవీ రావు. అయినా సరే ఆయా బట్టలకున్న సెంటిమెంటల్ వాల్యూ వల్ల పోనీ అవి ఇంకోసారి ఏ వ్రతానికో దేనికో కట్టుకోవచ్చు. అయితే ఇవన్నీ పూర్తిగా వ్యక్తిగత విషయాలు. వీటి వల్ల సమాజానికేమాత్రం నష్టం లేదు. పైగా పెళ్ళిళ్ళు మన ఎకానమీలో కీలక పాత్ర పోషిస్తాయి. పెళ్ళి కి సగటు పౌరుడు పెట్టే ఖర్చు పెరిగిన కొద్దీ ఎకానమీ కూడా బూస్ట్ అవుతూ వుంటుంది.

అయితే, పెళ్ళిళ్ళ లో ముఖ్యమైన ఘట్టం ఏమిటీ ? భోజనాలు. ఈ టపా వాటి గురించే. ఈ మధ్య మా ఆయన ఎవరో తెలిసిన వాళ్ళింట్లో పెళ్ళి కి వెళ్ళారు. అక్షరాలా 250 రకాల పదార్ధాలు వొండి వడ్డించారంట. ఇన్ని స్వీట్లూ.. అన్ని అయిస్ క్రీములూ... 30 రకాల బిర్యానీలూ .. వగైరా. అసలు పెళ్ళిళ్ళలో జరిగేంత డబ్బు వృధా ఎక్కడా జరగదు. పిల్లల పెళ్ళిళ్ళ కోసం దాచిపెట్టుకున్న డబ్బంతా ఒక్కసారిగా వొదిలిపోయే ఈవెంటు ఇది. పెళ్ళి అనగానే బోల్డంత ఖర్చు. ఆ ఒక్క రోజుకీ మర్యాదలూ, లాంచనాలూ అంటూ, బోల్డంత డబ్బు వేస్ట్ చేసేది ఈ పెళ్ళి విందు అనే ఈవెంటు మీదే ! పగలుపెళ్ళిళ్ళ సంగతి పక్కనుంచితే, రాత్రి పూట విందైతే, లైట్లూ, డెకరేషనూ కూడా అదనం. ఫలానా వాళ్ళు పెళ్ళి 'మా బాగా, ఘనంగా' చేసారని చెప్పుకోవాలని తపన.

పెళ్ళి ఎవరు ఎలా చేసినా, మధ్య తరగతి వారైనా, ధనికులైనా, కొట్టొచ్చినట్టు చేసే నేరం మాత్రం, ఆహారాన్ని వృధా చెయ్యడం. అన్నన్ని రకాల వంటకాల్ని చెయ్యడం శుద్ధ దండగ. అతిధి ఎంత ఆకలి తో వెళ్ళినా, ఒక మనిషి ఎంత తినగలడు ? అలా వందల కొద్దీ అతిధుల్ని పిలవడం, వాళ్ళు తిన్నంత తిని, కెలికి పళ్ళేల లొ వొదిలేసే ఆహారం.. ! పెళ్ళిళ్ళలో జరిగే ఈ వృధా క్షమించరానిది.

'డబ్బు వెదచల్లితే వచ్చేదే కదా ఆహారం' అనే భావన ఉంటే అది వొదిలించుకోవాలి. పెళ్ళి విందుల్లో తేడాలు రావడం సాధారణమే. ఇలా చాలా మంది ఇళ్ళలో కామన్ గా wastage జరుగుతూ ఉంటుంది. అయితే, మన చుట్టూనే ఇంత ఆహార కొరతా, బీదరికం, తాండవిస్తున్నప్పుడు గొప్పలకి పోయి, వందల్లో వంటకాలు తయారు చేసి విందు చెయ్యడం ఎంతవరకూ సమంజసం ? అతిధుల్ని సత్కారాల్లో లోపాలు జరగకూడదనే భావన మంచిదే కానీ ఆ ముసుగులో, మన్లో చాలా మంది ఈ 'వృధా' నేరం చేస్తుంటారు.


ఇలా పెళ్ళిళ్ళలోనూ, ఇతర విందుల్లోనూ మిగిలి పోయిన ఆహారాన్ని కలెక్ట్ చేసుకుని, పేదలకూ, రైల్వే స్టేషన్ దగ్గరా, ఫుట్ పాథ్ లపైనా నివశించే పేద వాళ్ళకి పంచే సేవా సంస్థలూ ఉన్నాయి అని విన్నాను. కానీ వాటి గురించి చాలా తక్కువమందికి తెలుసు.


ఎంతయినా, విందుల్లో ఆమాత్రం వేస్టేజీ వుంటుంది. అతిధులు ఏ కారణం చేతనన్నా, అనుకున్న సంఖ్య లో రాకపోవచ్చు. మరెదయినా కారణం కావచ్చు. కానీ కావాలని అతి ఎక్కువ వంటకాలు వడ్డించడం వల్ల ఎంత బఫే పద్ధతి లో వడ్డన సాగించినా, అన్ని పదార్ధాలూ, తినడం అందరి అతిధులవల్లా కాకపోవచ్చు. దీని వల్లే, ఔట్ లుక్ లో అనుకుంటా.. పెళ్ళిళ్ళలోనూ, ఇతర విందుల్లోనూ, వంటకాలు 'ఇన్నే!' (A limited no. of items) వుండాలని ఏదో చట్టం తీసుకురాబోతున్నారంట. దీని మీద ఒక నేషనల్ అడ్వైసరీ కమిటీ (NAC) కసరత్తులు చేస్తూందంట. ఆలోచన బానే వుంది. కానీ దాన్లో కూడా కావల్సినన్ని అడ్డంకులున్నాయి. ఎంత వరకూ ఈ 'పరిమితు'ల్నీ విధించాలి ? నోరూరించే రక రకాల ప్రాంతీయతల సాంప్రదాయ భారతీయ భోజనం లో వడ్డించే వంటకాలు ఎన్నో ! ముఖ్యంగా పిల్లల జీవితంలో మధుర ఘట్టం అయిన ఈ పెళ్ళిని ఎంతో బాధ్యతగా, మురిపెంగా జరిపించుకునే తల్లితండ్రుల చేతుల్ని ఎంత వరకూ కట్టేయడం ? కానీ ఎక్కడో ఒక దగ్గర ఈ అపరిమిత వంటకాల లిస్ట్ కి చెక్ పెట్టాలి. 30 రకాల బిర్యానీలూ, 40 రకాల ఐస్ క్రీములూ 20 రకాల స్వీట్లూ అంటూ లిస్టుని చేంతాడంత పెంచేయడం కొంచెం తగ్గించుకోవాలి. ఈ గందరగోళంలో మిగిలిపోయే ఆహారపు Quantity కూడా తగ్గించాలి.

చట్టం ఏమి చెయ్యగలదు ? ఎన్నో మూలపడిన, (అమలు జరపడంలో ఉన్న బోటిల్ నెక్ ల వల్ల, సామాజిక, మత పరమైన కారణాల వల్లా, వగైరా) లక్షలాది చట్టాలలాగే, సగం జనాభాకి తెలియకుండానే ఈ చట్టం కూడా మట్టి (దుమ్ము) పట్టిపోతుంది. ఆహార వ్యర్ధాన్ని గురించి ముందుగా మనలో ఉండాల్సింది, ఆహారం పట్ల గౌరవం, బాధ్యతా! అందుకే 'మితం' మహాశ్రేష్టం. మనంతట మనమే ఈ బాధ్యతని గుర్తెరిగితే, ఈ నిష్కారణ వృధాని చాలా వరకూ తగ్గించొచ్చు. ఏమంటారు ?

కబుర్లు, కాకర కాయలు..

1. దోభీ ఘాట్ చూసాను ఆదివారం. యాస్మిన్, మున్నా, Arun , Shai ల కధ బావుంది. సీరియస్ కధే ! ఆమీర్ స్థానంలో ఎవరైనా కొత్త నటుడుంటే బావుండేది. కానీ సరే ! ఆమీర్ ఎప్పట్లానే చాలా బాగా నటించాడు. యాస్మిన్ గొంతు మాత్రమే వినిపించి ఆమె కధ ను మొదలు పెట్టడం బావుంది.

స్మితా పటేల్ కొడుకు ప్రతీక్ బబ్బర్ పాత్ర చాలా బావుంది. ముంబై లో అర్బన్ జీవితానుభవాల్ని కళ్ళక్కట్టినట్టు చూపించడం లో కిరణ్ రావ్ చాలా మటుకూ సఫలీకృతురాలైనట్టే, ఇది 'దిల్ చాహ్తా హై' సినిమా లా 'మొదటి సారే 'వావ్' అనిపించే రకం ?!?' కావాలని ప్రయత్నించినట్టుంది.

మొత్తానికి యాస్మిన్ పాత్ర, ఆ నటి నటనా, గొంతు లో స్వచ్చతా, కొత్తదనం, అమాయకత్వం - ఒంటరితనం, అన్నీ చాలా బాగా నచ్చాయి. యాస్మిన్ తీసుకున్న వీడియోల్ని మురిపెంగా చూస్తూండే ఆమీర్ కూడా ముద్దొస్తాడు కొన్ని చోట్ల.

అయితే ఈ సినిమా లో మొట్ట మొదటి సారిగా ఎలుకలు చంపే మునిసిపల్ పని వాళ్ళ ని (ప్రతీక్ అసలు ఏం చేస్తున్నడో మొదట అర్ధం కాలేదు) గురించి తెలుసుకున్నాను. చాలా ఆశ్చర్యం కలిగింది. ఇది ముంబై లో చాలా మందికి తెలీని కొత్త కోణం అనుకుంటాను.

అందుకే ఈ నైట్ రాట్ కిల్లర్స్ గురించి చదవాలనిపిస్తే ఇక్కడ చూడండి.

2. ఈ మధ్య జూజూ రోబో చాలా హల్ చల్ చేస్తున్నడు వోడాఫోన్ ప్రకటనల్లో ! అసలే రోబో - అందులోనూ రజనీ కాంత్ రోబో!! ఎన్ని విచిత్రాలు చేస్తాడో చూశారు కదా శంకర్ "రోబో" లో ! మరి అలాంటి రజనీ నే ఇమిటేట్ చేస్తూ తీస్తున్న జూ జూ వీడియోలు వోడాఫోన్ నిజంగానే సృజనాత్మకత లో ఫాస్టర్, స్మార్టర్, బెటర్ లా అనిపిచుకుంటూంది. మచ్చుకి ఒకటి, రెండు, చూడండి.

The Nonsense i.e., అవినీతి!!

వాటీస్ దిస్ నాన్సెన్స్ ! అందరికీ సడన్ గా ఏమొచ్చింది ? ఎవర్ని చూస్తే వాళ్ళే అవినీతి పై పోరాటం చేసేస్తున్నారు. ఇదో పెద్ద ఫాషన్ అయిపోయింది ! అవినీతి అంటే ఏమిటి ? 'అవినీతి' అన్న మాటలోనే 'నీతి' వుంది. ఇంత కన్నా నీతి ఎక్కడ దొరుకుతుంది ? బాబా రాందేవ్ అడావుడి గా అవినీతి పై వాగ్బాణాలు సంధించేస్తుంటే - కాషాయ వస్త్రాలని ప్రిఫరబుల్ క్వాలిఫికేషన్ గా పరిగణించే భా.జ.పా కూడా ఝడుసుకుంటూంది. అన్నా హజారే కి సడన్ గా ఏమొచ్చింది ? జంతర్ మంతర్ కాడికి రోజూ ఎంత మంది ఫారినర్స్ వస్తారు ? ఇదంతా చూసి ఏమనుకోవాలి ? జనం తామర తంపెర లా వస్తున్నారంట. ఎంత ట్రాఫిక్ జాం ? ఎంత ఇబ్బంది ?

ఎంత వరకూ సక్సస్ అవుతుందో ఈ కొత్త పోరాటం ? ఎవరో స్విస్ బాంకు లో డబ్బుల్దాచేరంట - అవన్నీ ఇండియా తీసుకు రావాలంట. కొంచెం అయినా సెన్స్ ఉందా ? మన సిస్టం అలాంటిది. ఆ తెచ్చిన డబ్బంతా ప్రజా సంక్షేమం కోసం ఖర్చు పెడుతుండగా, మరింత సొమ్ము ఉత్పత్తి అయ్యి, మళ్ళీ బ్యాంక్ బాకీలకెళిపోతుంది అని తెలుసుకోరు ! ఎందుకంత అర్ధం లేని డిమాండింగులు ? ఎవరి సొమ్ము? ఏమి సొమ్ము ? అంతా మాయ !

మన దేశంలో 'అవినీతి ఈజ్ అ వే ఆఫ్ లైఫ్'. ఆ మాత్రం అర్ధం కాపోతే ఎలా ? అవినీతి అంటే ఏంటి ? కేవలం ద్రవ్యార్జనే అవినీతా ? అలా అయితే కట్నం తీసుకోవడం అవినీతే ! మరి మన ఆస్థి కి కేవలం తాళి కట్టినందుకంచెప్పి ఒక పిల్లొచ్చి ఊరికే వారసురాలు అయిపోవట్లా ?! ఈ సంపాదనాస్థి లో కొంచెం అన్నా పెట్టుబడి ఆ పిల్ల పెట్టొద్దూ ? అది అవినీతెలా అయింది ? రాందేవ్ బాబా కి బుర్ర లేదు ! ముక్కు మూస్కొని ప్రాణాయామం చేస్కోకుండా, ద్రవ్యార్జన అంటూ రాజకీయాల్లోకి వస్తానంటాడు. తన యోగా బిజినెస్సు బోరు కొట్టి వుండొచ్చు. అవినీతి వ్యతిరేకత ఎంత ఫేషన్ కాపోతే ఆ ధైర్యం ?

నిజంగా జనానికి చిత్త శుద్ధే ఉంటే, అందరూ పన్నులు సరిగ్గా కట్టి, (చిల్లర కొట్లో కూడా బిల్లు అడిగి), ఎక్కడా ఫార్మాలిటీస్ అన్న మాట రానీయకూడదు. ప్రభుత్వ వ్యవస్థల్లో అవినీతి చీమలు పుట్టలు పెట్టాయి సరే ! మరి ప్రైవేటు సంస్థల్లో ఈ 'ఫార్మాలిటీ' పద్దులు లేవా ఏంటీ ? లక్ష్య సాధన కోసం ఎవరి బాధ వాళ్ళు పడతారు. దానికి అవినీతి అని పేరు పెట్టడం అన్యాయం.
టీ.ఆర్.పీ కోసం వార్తా చానెళ్ళు అశ్లీల కధనాలను పదే పదే ప్రసారం చేస్తాయి. వార్తా పత్రికలు భళా భళీ అంటూ అధికార పార్టీ లకు భట్రాజీయం వెలగబెడతాయి (ప్రజల ఖర్చుతో) ! ఒక ప్రముఖ సినీ సెలెబ్రిటీ ఇంకో సినీ సెలెబ్రిటీ తో టాక్ షో నిర్వహిస్తారు. పాపులారిటీ కొసం poor things, ఏదైనా చేస్తారు. ఈ పాట్లన్నీ కోటి (కూటి) కోసమే కదా ! కోటి కి తక్కువున్నయా భూముల రేట్లు ? ఇళ్ళు ఎంత ఖరీదున్నాయి ? పిల్లల్ని రేప్పొద్దున్న, ఐ.బీ.ఎం లోనో, బిజీజిస్ స్కూల్లోనో, ఐ.ఐ.పీ.ఎం లో చేర్చాలంటే సంవత్సరానికి ఎన్ని లక్షలు కట్టాలి ? ముందు చూపు కనపర్చకపోతే, రేప్పొద్దున్న పిల్లలకు ఏమిస్తాం అన్న ఆలోచన అందర్నీ (దేశాన్ని) నడిపిస్తుంది !

రిటయిరయ్యాకా పెన్షన్ తో ఇంటద్దె కట్టడం ఎంత పెద్ద సర్కస్ ? అందుకే ఇప్పుడు ఇల్లుండాల! పిలకాయలక్కూడా ! వచ్చే యేడు బియ్యం బులియన్ ఎంతకి పెరుగుతుందో, వెచ్చాల కోసం జీతం లో ఎంత శాతం ఖర్చుపెట్టాలో ?! కూరగాయలసలు డబ్బిచ్చినా దొరుకుతయో లేదో ! అన్నిటికీ ఈ లోకం లో డబ్బు కావాలి. ఈ 20 వ శతాబ్దంలో 'ఇంకా..' డబ్బు కావాలి. మున్ముందు 'ఇంకా', 'ఇంకా' కావాలి. దానికి జనాభా అంతా సమిష్టి గా 'అవినీతి' మరియూ, 'నీతి' మార్గాల్లో రైలు పట్టాల్లా.. సమాంతర రేఖల పై ప్రయాణం చేస్తుంటే, ఒక వైపు పట్టాల్ని కూలదోస్తామంటున్న్నరు. వాటెబౌట్ ఫ్యూచర్ ? రేప్పొద్దున్న దేశం ఎలా నడుస్తుంది ? అసలు అవినీతి తగ్గాలంటే - జనాభా తగ్గాలి, రేట్లు తగ్గాలి ! ఇదంతా అయ్యే పనేనా ?

రికార్డు కుంభకోణాల్తో యూ.పీ.యే.. ఇంక దిగిపోవచ్చని పత్రికలు చెప్తున్నాయి. మరి మళ్ళీ గెలవాలంతే, ఓటర్లకు నజరానాలివ్వాలంటే, ఎలక్షన్ రోజు తాగించి, విందులు చెయ్యాలంతే, చిన్నా చితకా పేట నాయకులకు సూట్కేసులిచ్చి వోట్లు కొనాలంటే, కుల వర్గ ప్రాంత మత బేధాల పరంగా ప్రతీ వారిలోనూ అభద్రత కలిగించి, విడదీసి, మళ్ళీ అభయాలిచ్చి, వోటాట గెలవాలంటే, ఏ సర్కారు కైనా అవినీతి అవసరం. ఓటమ్ముకునే వోటరు అవినీతి వ్యతిరేక పోరాటానికి తగడు. అయితే, జన చైతన్యం మెల్లిగానూ మహోధ్రుతంగానూ రావడం - మెచ్చుకోదగ్గదే ! పోయిన సంవత్సరం ఎన్నికల్లో - ఈ 'హక్కుల ప్రచారం' వల్ల ప్రభావితం చెంది, జీవంలో మొదటి సారి, ఎండలో రొప్పుతూ, రోజుతూ, క్యూ లో నించుని ఓటు వేసినవారెందరో ! (ఓటు హక్కు వినియోగం) మరి 'అన్నా హజారే' ఇంకో హజారు బార్లు ప్రధానికి ఉత్తరం రాసినా తీరట్లేదని చెప్పి, అన్నం మాని కూర్చున్నడంట. ఇలాంటి పాపులర్ పబ్లిక్ ఫిగర్ - బాలీవుడ్ స్టైల్లో రంగంలోకి దిగితే, నాటకీయత రక్తి కట్టి - చట్టం వచ్చి, అదెప్పుడో టెర్రరిస్టు దాడి లో చచ్చిపోవాల్సిన పార్లమెంటేరియన్లందరూ - తీహారు జైల్లో సర్దుకుంటారని 'భావి భారతం' ఆశిస్తోంది. ఇదేమైనా వాల్డ్ కప్పా - అత్భుతాలు జరిగిపోవడానికి ? దేశం పరువుని (అంటూ ఒకటుంటే) బయటికీడ్చడం తప్ప ! మన లో రిచ్ పీపుల్ పెరుగుతున్నారు. వాళ్ళు ఏటికేటికీ మరీ రిచ్ అవుతూ వస్తున్నారు. అవేవో జాబితాలకెక్కుతున్నారు ! దేశానికీ పేరు తెస్తున్నారు. మరి పూర్ పీపుల్ ఏటికేటికీ మరింత పూర్ అవుతున్నరంటారు. గ్లాసు లో సగం నీళ్ళు పోసి 'గ్లాస్ ఈజ్ హాఫ్ ఫుల్' అనడం ఎపుడు నేర్చుకుంటారో !

BTW .. If u still feel that its 'ok' to support Anna Hazaare, click here. :D Go ahead.

సింపుల్ కబుర్లు

చాలా రోజులయింది బ్లాగు దుమ్ము దులిపి. నిన్న ఇండియా గెలిచాకా ఏదో రాసాను. పోస్ట్ చెయ్యకముందే నిద్రపోవాల్సొచ్చింది. ఈ రోజు మేలుకుని ఉండి బ్లాగులు చదివి, నన్ను నేను ఉత్తేజపరచుకుని, ఏదో ఒకటి రాయాలని నిర్ణయించుకున్నాను. తొందరపడి ఏదో ఒకటి రాసేయకుండా, ఆలోచించుకుని, ఏమి రాస్తే బావుంటుందా అని ఆలోచించుకునే లోగా బోల్డన్ని అవాంతరాలు రావడం వల్ల, చాల్రోజులుగా రాయలేకపోయాను. దీనివల్ల ప్రజలంతా సుఖ సంతోషాలతో హేపీ గా వుండటం అస్సలు బాలేదు. అందుకే చేతికొచ్చింది (గుర్తొచ్చినట్టు) రాస్తాను.

ఇంతకీ మొన్నో రోజు హీరో మా ఇంట్లో ఎర్థ్ అవర్ అని ఒకటి జరిపారు. ఆ మర్నాడు హైద్ లో చాలా మందీ, ఢిలీ లో, ఇంకా మిగతా దేశం లో - చాలా మంది ఈ దీపాలార్పు గంట ని పాటించారని తెలిసింది. ఇంతకీ మా ఇంటి గంట లో, టైముకి వంటింట్లో తప్పా, అన్ని గదుల్లోనూ దీపాలార్పబడ్డాయి. పిల్లకి బువ్వెట్టాలి - ఇది ఏం టైం ? అన్నా కూడా వినకుండా ! టీవీ మూసేసి, రేడియో తియ్యడమూ, బుల్లెమ్మ ట్యూనర్ని చీల్చి చెండాడుతూండడం వల్ల - ఒక పాట, ఒక మాటా వినిపించి దాన్ని కూడా ఆర్పడం జరిగింది. కొంచెం సేపటికి అందరికీ అదే టైంకి ఏదో కావాల్సి రావడం, లైట్లు వెయ్యడం, ఉక్క పోసి ఫాన్లు వెయ్యడం, దోమల భయానికి ఆల్ ఔట్ వెయ్యడం జరిగాయి. ఇంతా చేసి ఇంటి గుమ్మాన పెద్ద ట్యూబు వెలుగుతూనే వుంది. ఆపీ వేసీ - లైట్లకి విసుగొచ్చింది. మొత్తానికి ఎర్త్ అవర్ మా ఇంట్లో ఫ్లాప్ అయింది. శ్రీజ కి ఫన్నీ గా అనిపించి ఉండాలి.

ఆ సంబడం గడిచాకా.. ఈ మధ్యే పారడైస్ సెంటర్లో ఒక మల్టీ స్పెషాలిటీ హాస్పిటల్ ప్రకటన నన్ను ఆకర్షించింది. ఒబేసిటీ కి శాశ్వత పరిష్కారంట ! మా ఇంటి కాడ ఫుల్లు దా ట్రాఫిక్కు జోన్ లో పెట్టిన ఇంకో సూపర్ స్పెషాల్టీ కూడా అదే అంటూంది. ట్రాఫిక్ అక్కడ అతుక్కుపోయి మన బండి ఖచ్చితంగా ఇరుక్కునే చోట ఫాట్ ని తగ్గిస్తాం అంటూ ఆకర్షణీయమైన ప్రకటన. ఎన్ని లక్షలు కక్కమంటారో గానీ మైకం లాంటిదీ కొంచెం మోహం లాంటివీ కలిగిస్తున్నాయి ఈ ప్రకటనలు. ఎప్పుడైనా - ఒక వేళ - అలా అయితే - కాష్ - అంటూ నిట్టూర్పులు వినిపిస్తున్నాయి ! సక్సస్ కి షార్ట్ కట్టులు లేవు. హార్డ్ వర్క్ కి ఆల్టర్నేటివ్ లు లేవు. ఇవన్నీ తెలుసు - కానీ, ఆరోగ్య వ్యాపారం లో ఇదో కొత్త ట్రెండ్ ! నిజంగా సొల్యూషన్ దొరుకుతుందా ? అని రెపరెపలాడే ఆశ ! చూడాలి !


ఈ మధ్య బ్లాగరు వాడు నోటు పెట్టి చూడమన్న బ్లాగులు చూస్తూండడం వల్ల భలే ఫన్నీ ఫోటో బ్లాగులు నన్ను ఆకర్షించాయి. నన్ను చాలా విషయాలు ఆకర్షిస్తూ వుంటాయి. నేను అయస్కాంతం. వాటిల్లో ఫన్నీ సైన్స్ (నవ్వించే సైన్ బోర్డులు) కొన్ని. వీట్లో డైరెక్షన్ చూపించే బోర్డులు మరీ నవ్వించేవి గా ఉన్నాయి. నేను హైద్ వచ్చిన కొత్తలో నగర పాలక సంస్థ వారి పబ్లిక్ టాయిలెట్లు (కాదు) ఎక్కడున్నాయో చూపించే సైన్ బోర్డులు ఆకర్షించేవి. చిన్న బోర్డు మీద 'Toilets - 10 mins away' అని చూసి భలే నవ్వొచేది. అంత దాకా ఓపిక పట్టండి అని ఆ బోర్డులు బ్రతిమలాడుతున్నట్టుంటాయి. ఇప్పటికీ ఉన్నాయి.


వచ్చే సంవత్సరం (తెలుగూ న్యూ ఇయర్) లో నా ఫేట్ అస్సలు బాలేదు. రాజపూజ్యం 'నిల్', అవమాణం 'జాస్తీ' గా ఉండబోతుందంట. పోన్లే - నాకలవాటే గా అనుకున్నానా - డబ్బుల్స్ కూడా నిల్లేనంట. ఇక్కడే ఐ హర్ట్ ! కానీ ఈ కఠోర నిజాన్ని ఇంకో కంపెనీ పంచాంగంలో క్రాస్ వెరిఫై చేసుకోవాలి. మా హీరోదీ నాదీ ఒకటే రాశి కాబట్టి ఏది అఘోరించినా ఇద్దరికీ ఖర్మ ఒకలానే కాల్తుంది. ఇక్కడా ఐయాం హర్ట్. ఇద్దరిదీ వేరే వేరే రాశి అయితే,ఇలాంటి క్లిష్ఠ సమయాల్లో ఇద్దరి ఖర్మా బాలన్స్ అవుతుంది కదా ! ఆ సౌకర్యం లేదు మాకు. చూడాలి ! మరీ విసుగేసి - జాతకం ప్రిడిక్షను ఈ సంవత్సరానికి మాకు కన్వీనియెంటు గా లేప్పోతే ఇంక వెధవ ప్రిడిక్షన్ లని నమ్మకూడదంతే !

అన్నమయ్య జయంతి - 'శ్రీనివాసం' లో ఏదో ఒకటి చేసి సెలెబ్రేట్ చేసుకుందామనుకున్నాను. కుదర్లేదు. అందరి Birthays లాగే, అన్ని సార్ల లాగానే గుర్తుంచుకోవాల్సింది మర్చిపోయాను. వయసు తో పాటూ మతిమరుపూ పెరిగిపోతుంది. ఈ మధ్య చాలా విషయాలు మర్చిపోతున్నాను. నా సిగ్నేచర్ ఏంటంటే - చిన్నప్పట్నించీ, నా పుట్టిన్రోజూ, మా చెల్లెలి పుట్టిన్రోజూ తప్ప (తను మర్చిపోనివ్వదు, పైగా సంక్రాంతి రోజు పుట్టింది) ఇంకెవ్వరి పుట్టిన్రోజూ గుర్తుండదు. ఇప్పుడు నా కడుపున పుట్టింది గనుక శ్రీజది గుర్తుంటుంది. పెళ్ళి రోజులయితే ఇంక చెప్పక్కర్లేదు. నా పెళ్ళి రోజు కూడా లైట్ గానే తీసుకుంటున్నా. ఆ రోజు ఎవరైనా విష్ చేసినా, మొహమాటంగానే వుంటుంది. ఇది ఎందుకిలా అవుతుందో తెలీదు. నా లో బిగ్గెస్ట్ మైనస్ ఇదే ! అయితే మతిమరుపు నన్ను మింగేయకుండా చూసుకోవాలని, ఒక నోట్ బుక్ లో అన్నీ రాసుకోవడం మొదలుపెట్టాను.

ఇంక చాలు ఈ కబుర్లు. నాకు కొంచెం హాపీ గా వుంది. ఇంటి నుంచీ పచ్చళ్ళు వచ్చాయి. ఆకుపచ్చ పుచ్చకాయలు కూడా అక్కడక్కడా దొరుకుతున్నాయి. సమ్మర్ ని అనుభవించడం మొదలు పెట్టాను. మంచం పక్కనే కిటికీ లోంచీ, ఆకాశం, చుక్కలూ, మబ్బులూ, చంద్రుడూ, నాకు గార్డ్ ఆఫ్ ఆనర్ ఇస్తున్నారో ! ఇంక నిద్రపోతా !