Call of Life - Knut Hamsun

కోపెన్ హేగెన్ నౌకాశ్రయం దగ్గర, దిగువకు వెళ్తుంటే అక్కడ వెస్టెర్ వోల్డ్ అని ఒక వీధి ఉంది.  అదో కొత్త, జనసంచారం లేని విశాలమైన వీధి.  దానికి ఒక వైపంతా వరుసగా చెట్లు. వీధి వెంబడి, అక్కడోటీ, ఇక్కడోటీ చెదురు ముదురుగా ఇళ్ళుంటాయి. గ్యాస్ తో వెలిగే వీధి దీపాలు కూడా ఒకటీ, అరానే.  మనుషులయితే ఎవ్వరూ కనబడనే కనబడరు.  ఇప్పుడు వేసవిలో కూడా ఈ వీధిలో విహరించే జనం కనబడడం చాలా అరుదు.

నిన్నటి సాయంత్రం ఇక్కడో వింత సంఘటన నా అనుభవం లోకి వచ్చింది. ఇదే రోడ్డు మీద నేనప్పుడు అటూ ఇటూ పచార్లు చేస్తున్నాను.   అపుడు నాకు సరిగ్గే వ్యతిరేక దిశలో ఓ మహిళ ఒంటరిగా నడుస్తూ ఎదురుపడింది. అప్పటికి చీకటి కమ్మి, వీధి దీపాలు వెలిగించడం కూడా పూర్తయింది. కానీ ఆ మసక చీకటిలో ఆమె ఎవరో, ఏమిటో సరిగ్గా పోల్చుకోలేకపోయాను. సాధారణంగా రాత్రి వేళల్లో తిరిగే రకం మనిషయి ఉంటుందని అనిపించింది. ఆమెను  దాటిపోయాను. 

రోడ్డువార్న వరుసగా ఉన్న చెట్ల దారి అంచు దాకా నడిచాక వెనక్కు తిరిగి ఇంటిబాట పట్టాను. అపుడే ఆ మహిళ కూడా దిశ ను మార్చుకుని వెనక్కి తిరిగి నడుస్తూ ఇంకోసారి ఎదురుపడింది. ఆమె ఎవరికోసమో వేచి చూస్తున్నట్టుంది. 

ఆమె "ఎవరికోసం ఎదురు చూస్తుండవచ్చు..??"   అనే ఉత్సుకత బయలుదేరింది నాలో.  అలా అటూ ఇటూ జరుపుతున్న వ్యాహ్యాళిలో ఆమె మూడో సారి ఎదురయ్యాక, నేను ఏమాత్రం ఆగకుండా, టోపీ కాస్త పక్కకి తప్పించి, అభివాదం చేస్తూ, "గుడ్ ఈవినింగ్! మీరు ఎవరికోసమయినా ఎదురుచూస్తున్నారా ?" అని అడిగాను. 

అనుకోనీ ఈ పలకరింపుకి ఆమె తుళ్ళిపడింది. బెరుకుగా "లేదు".. అని ఆగి "హ్మ్.. " అంటూ తడబడుతూ సమాధానం ఇచ్చింది.. సరే ఆమె ఎవరికోసమో ఎదురుచూస్తుంది. 

"మరి మీకు ఇబ్బంది లేనట్లయితే ఆ వ్యక్తి వచ్చేదాకా నేను మీకు కాస్త తోడు ఉండనా ?" 

"అయ్యో వద్దు!" అనందేగానీ పెద్దగా అభ్యంతరం చెప్పలేదు ఆమె.

మాటలు కలిసాయి. నాకు ధన్యవాదాలు చెప్తూ తన పరిస్థితిని వివరించింది. నిజానికి ఆమె ఎవరికోసమూ ఎదురుచూడటం లేదు. కేవలం చల్లగాలి పీల్చుకుందుకని బయటికి వచ్చింది. ఇక్కడ చూస్తే గాలి ఆడట్లేదు. అందుకే ఆ నడక! 

అంతే, ఇక మేమిద్దరం ఒకరితో ఒకరం కలిసి నడవడం ప్రారంభించాము. అదీ ఇదీ మాటాడుకుంటూ, పెద్ద ప్రాధాన్యత లేని కబుర్లు దొర్లించాం. నేను ఆమె పట్టుకునేందుకు వీలుగా, మర్యాదకి నా మోచేతిని ఆమెకు అందించాను. 

"థాంక్ యూ..!   వొద్దు." అన్నది ఆమె తలూపుతూ. 

"టైం ఎంతయింది ?" అని అడిగింది ఆమె. 

ఆ విహారంలో పెద్ద మజా ఏమీ లేదు. పైగా ఆ చీకట్లో ఆమె మొహం ఆనవాలు ఏదీ తెలీట్లేదు. టైం చూసే మిష మీద అగ్గిపుల్ల గీసి, మంటని కాస్త పైకెత్తి, ఆమె ముఖాన్ని కూడా చూసాను. 

"తొమ్మిదిన్నర!" అన్నాను. 

ఆమె చలికి కాస్త వొణికింది. ఈ అవకాశాన్ని జారవిడుచుదలచుకోలేదు. 

"మీకు చాలా చలిగా ఉంది. మనం ఏదయినా ప్రదేశానికి వెళ్ళి, ఏదయినా తాగుదాం "టివోలీ", "నేషనల్" ? ఎక్కడికి  ? చెప్పండి !" అన్నాను. 

“కానీ.. చూడండి. నేనిప్పుడు ఎక్కడికీ వెళ్ళలేను.”  సంకోచంగా అందామె.  అప్పుడు మొదటి సారి సరిగ్గా చూసాను.   ఆమె  తల వెనుకగా ఒక పొడవైన నల్లని మేలి ముసుగు ధరించి ఉంది.  నేను వెంటనే  'క్షమాపణలు'  కోరాను.  నేను పొరబడటానికి కారణం 'చీకటి'  కాబట్టి దానికే దోషం  అంటగట్టాను. ఆమె నా క్షమాపణను స్వీకరించిన పద్ధతిని బట్టి ఆమె ఊరికే రాత్రిళ్ళు బయట తిరిగే రకం మనిషి కాదనిపించింది.  

సరే ! నా చేతిని తీసుకోండి" సలహా ఇచ్చాను. "కాస్త వెచ్చగా ఉంటుంది".

ఆమె నా మోచేతిని తన నాజూకు చేతితో మర్యాదగా అందుకుంది. 

మేమిద్దరం ఆ వీధిలో అటూ ఇటూ కొన్నిసార్లు నడిచాక, ఆమె మళ్ళీ నన్ను టైం ఎంత అయిందో చూడమని కోరింది. 

"పది అయింది". మీరు ఉండేది ఎక్కడ ?"

"గేమల్ కొంగేవీ లో"

నేనామెను ఆపేను. "మీ ఇంటి వరకూ నేను తోడు రానా ?"

"వొద్దు!" ఆమె అంది. "వొద్దు.. మిమ్మల్ని అలా చెయ్యనివ్వను. మీరుండేది బ్రెడ్గాడ్ లో!" సమాధానం ఇచ్చింది. 

"మీకెలా తెలుసు?" ఆశ్చర్యంగా అడిగాను.

"ఒహ్! మీరు నాకు తెలుసు!"

ఒక చిన్న విరామం తరవాత మేమిద్దరం అలా చేతిలో చేయి వేసుకుని వీధి దీపాల వెలుగులో నడిచాము. ఆమె తొందరగా నడుస్తూంది. ఆమె పొడవైన ముసుగు జీరాడుతూంది. 

"మనం త్వరగా వెళ్ళాలి!" అంది. 

గామల్ కొంగేవీలో ఆమె ఇంటిదగ్గర, చాలా దయతో, తోడు వచ్చినందుకు,  ధన్యవాదాలు  చెప్పేందుకన్నట్లు ఆమె నావైపుతిరిగింది. ఆమెకు తలుపు తెరచి పట్టుకున్నాను. ఆమె మెల్లగా లోపలకు నడిచింది. నా భుజంతో తలుపుని మెల్లగా నెడుతూ నేనూ లోపలికి వెళ్ళాను. ఒకసారి లోపలికివెళ్ళగానే, ఆమె నా చేతిని గట్టిగా పట్టుకుంది. ఇద్దరమూ ఒక్క మాట అనలేదు. 

రెండు అంతస్తులు మెట్లెక్కి మూడో అంతస్తు చేరాము. ఆమె స్వయంగా తన అపార్ట్మెంట్ తాళం  తెరిచింది. ఆ తరవాత రెండో తలుపు తెరిచి, నా చేతిని పట్టుకుని మెల్లగా నన్ను లోపలికి తీసుకునివెళ్ళింది. అది బహుశా ఒక డ్రాయీంగ్ రూం అయి ఉంటుంది.  అక్కడ గోడ గడియారం చేసే టిక్ టక్ శబ్దం విని పించింది. తలుపు లోపలికి వెళ్ళాకా, ఆమె ఒక్క క్షణం ఆగి, తన రెండు చేతులూ నా చుట్టూ వేసి, సన్నని కంపనతో, చాలా కోరికతో, పెదవులమీద ముద్దు పెట్టుకుంది తిన్నగా పెదవులపైనే!!

“మీరు కూర్చోరా ?”  ఆమె సూచించింది. “ఇదిగో సోఫా.. ఉండండి నేను దీపం తీసుకొస్తాను.”  

అప్పుడు దీపం వెలిగించింది.  నేను ఆశ్చర్యంలోనే ఉన్నాను. నేనెక్కడున్నానో చూసుకున్నాను.  

అదో విశాలమైన, చాలా అందమయిన ఫర్నిచర్ ఉన్న డ్రాయింగ్ రూం. దానికి అనుబంధంగా   ఉన్న 'సగం తెరిచిన' తలుపులు చాలా గదులకు ద్వారాలని   తెలుస్తూంది.  ఆ క్షణం, నేనసలు      'ఎవరి'తో, ఎక్కడ' ఉన్నానో,   'ఆమె అసలు ఎటువంటిదో, నా పరిస్థితి ఏమిటో' అస్సలు తెలియలేదు.

“ఎంత అందమైన గది ? “   అన్నాను ఆశ్చర్యానందాలతో..  “ మీరు ఇక్కడ ఉంటారా ?” 

“అవును. ఇది నా ఇల్లు.” అందామె.

“ఇది మీ ఇల్లా ? మీరు మీ తల్లితండ్రులతో ఉంటారా ఇక్కడ ?”

“ఒహ్! లేదు.” ఆమె పకాలున నవ్వింది. "నేను పెద్ద దాన్ని. మీరే చూస్తారు.” అని, తన మేలి ముసుగుని, ఇతర దుస్తుల పొరల్నీ  తీసేసింది.

"ఇదిగో చూడండి ! నేను చెప్పాను కదా!!" అంటూ, తన చేతుల్ని మరోసారి నా చుట్టూ వేసి, అణుచుకోలేనంత కాంక్షతో చుట్టేసుకుంది. 

 

ఆమెకు ఇరవై రెండో, మూడో ఉండొచ్చు. కుడి చేతి కి ఉన్న రింగ్ఆమెకు వివాహమైతే  జరిగినదని సూచిస్తుంది.  అందంగా ఉందా ?  లేదు.  ఆమె వడలిపోయి ఉంది. కనురెప్పలయితే లేనే లేవు.  కానీ  ఆమెలో సజీవమైన యౌవనోత్సాహం మాత్రం పుష్కలంగా ఉంది.  ఇంకా,  ఆమె నోరు అనూహ్యమైనంత అందంగా ఉంది.

 

ఆమె ఎవరో అడుగుదామనుకున్నా.  ‘అసలామెకు భర్తంటూ ఉంటే, అతను  ఎక్కడ ఉంటాడో ? అసలు నేనిప్పుడు ఉన్న ఈ ఇల్లు ఎవరిది..? ‘ 

ఇలా ఆమెను ఏదన్నా అడుగుదామని నోరు తెరిచినా ఆమె వలపుతో చుట్టి పడేస్తూ, అస్సలు మాటాడనివ్వలేదు.   ప్రశ్నలు వొద్దనే చెప్పేసింది.

 

“నా పేరు ఎలెన్.”  ఆమె చెప్పింది. “తాగడానికి ఏదన్నా తెప్పించమంటారా ?  మొహమాటపడకండి.   నేనిప్పుడు గంట మోగిస్తే ఎవరికీ నిద్రాభంగం కాదు. అంతవరకూ మీరు కాస్త ఈ బెడ్ రూం లో   ఉండండి"

 

నేను బెడ్ రూం లోకి వెళ్ళాను.  డ్రాయింగ్ రూం లోంచీ ఆ గదిలో కి పడిన వెలుతుర్లో ఆ గది కొంచెం ప్రకాశవంతంగానే ఉంది. అక్కడ రెండు మంచాలున్నాయి. ఎలెన్ గంట మోగించి వైన్ తెప్పించింది.  ఒక నౌకరు వైన్ తెచ్చిలోపల పెట్టి, గది బయటకు వెళ్ళడం వినబడింది.  కాసేపట్లో ఎలెన్ బెడ్రూం లోకి వచ్చి, తలుపు దగ్గరే నిలుచుండిపోయింది. నేను ఆమె వైపు ఒక అడుగు ముందుకేసాను. ఆమె చిన్న కేక పెట్టి, వెంటనే నావైపు వచ్చింది.

 

అది నిన్నటి సాయంత్రం.  ఆ తరవాత ఏమైందా ? ఆహా! కాస్త ఓపిక పట్టండి. ఇంకా చాలాఉంది.  చిరుచీకట్లు విడే సమయానికి నాకు మెలకువ వచ్చింది. కర్టెన్ రెండు వైపుల నుండీ, సూర్యకిరణాలు గదిలోకి ప్రసరిస్తున్నాయి. ఎలెన్ కూడా అపుడే నిద్రలేచి, నన్ను చూసి చిరునవ్వు నవ్వింది. ఆమె చేతులు వెల్వెట్ లా తెల్లగా ఉన్నాయి. ఆమె వక్షం అసాధారణంగా ఎత్తుగా ఉంది. ఆమెతో గుసగుసగా ఏదో చెప్పాను. ఆమె తన పెదవులతో నా పెదవులను మూసేసింది. ఆ మృదుత్వానికి మూగబోయాను. పొద్దు వికసించింది. 

రెండు గంటల తరవాత లేచాను. ఎలెన్ కూడా లేచి, బట్టలు వేసుకుంది. జోళ్ళు తొడుక్కుంది. సరిగ్గా అప్పుడు నాకు ఒక మరిచిపోలేని భయంకర అనుభవం ఎదురైంది.  

నేను వాష్ బేసిన్ దగ్గర నిలుచున్నాను. ఎలెన్ కి ఏదో పని పడి, పక్కగదిలోకి వెళ్ళింది. తలుపు ఓరగా తెరుచుకున్నాక, ఆ గదిలోకి ఊరెకే తొంగి చూసాను. అక్కడి దృశ్యం చూసి, నేనున్న గదికున్న కిటికీలోంచీ  చల్లగాలి దూసుకొచ్చి, నన్ను ఒక్క ఉదుటన చుట్టేసినట్టయి, వొణికాను. ఆ గదిలో ఒక మృతదేహం ఉండడం స్పష్టంగా కనపడింది. మృతదేహం. శవపేటికలో ! తెల్లని బట్టలు వేసుకుని, మాసిన తెల్లని గడ్డం ఉన్న ఒక పురుషుని మృతదేహం. అతని పుడకల్లాంటి మోకాళ్ళు, అతన్ని కప్పి ఉన్న వస్త్రాన్ని పొడుచుకొచ్చినట్టు కనిపిస్తున్నాయి. ఊహకి చెందిన దేన్నో బలంగా పట్టుకున్నట్టు, గట్టిగా బిగిసున్న పిడికిలి. అతని మొహం పాలిపోయి, జీవకళ కోల్పోయి, తెల్లగా ఉంది. ఇదంతా, పట్ట పగటి వెలుతుర్లో నేను స్పష్టంగా చూడగలిగాను. నేను గిర్రున వెనక్కు తిరిగాను. ఒక్క ముక్క మాటాడితే ఒట్టు.  

 

ఎలెన్ తిరిగొచ్చేసరికి, నేను బట్టలు వేసేసుకుని బయల్దేరడానికి సిద్ధంగా ఉన్నాను.   ఆమె కౌగిలింతలకి నా మనసు అస్సలు స్పందించలేదు. అతి కష్టం మీద నన్ను నేను సంబాళించుకోగలిగాను. ఆమె ఇంకొన్ని ఎక్కువ దుస్తులే తొడుక్కునుంది. నన్ను కింది దాకా సాగనంపేందుకు రావాలని కోరుకుంది. గుమ్మందాకా వచ్చాక, ఎవరికీ కనబడకుండా గోడకి తన శరీరాన్ని ఆనించి, గుస గుసగా " సరే! గుడ్ బై!" అంది.

"రేపటి దాకానా ?"అడిగాను. ఒకవిధంగా ఆమెను పరీక్షించేందుకే.

“లేదు. రేపు వొద్దు.”

“రేపు ఎందుకు వొద్దు ?”

“అన్ని ప్రశ్నలడగొద్దు ప్రియతమా. రేపు నేనొకరి అంత్యక్రియలకు హాజరు కావాలి.  ఒక బంధువు        పోయారు.  హ్మ్మ్.. నీకు తెలుస్తూంది కదా.. !”

“మరి ఎల్లుండి ?”

“సరే. ఎల్లుండి!  ఇక్కడే ఈ ద్వారం దగ్గరే నిన్ను కలుస్తా. ఇప్పటికి గుడ్ బై”

నేను వచ్చేసాను.

 

అసలు ఎవరామె ? ఆ శవం ఎవరిది ? ఆ శవం అరచేతులు అంత గట్టిగా బిగుసుకుని ఎందుకు ఉన్నాయి ? ఆ దేహం తాలూకు నోరు తెరుచుకునెందుకుంది ? ఎంత భయానక హాస్యం ? ఎల్లుండి నాకోసం ఆమె ఎదురుచూస్తుందా ? అసలు నేనామెను మళ్ళీ కలుసుకుంటానా ?

 

అక్కడి నుండి తిన్నగా బెరియా కేఫ్ కి చేరుకుని డైరెక్టరీ తీసుకున్నాను.  ఇంటి నెంబరు ఆధారంగా, గామెల్ కొంగవీ.. ఇంకా.. ఆ పేరు మీద ఆగాను.  ఆతరవాత, మర్నాటి పొద్దుటి వార్తా పత్రికలు      వచ్చే దాకా కాసింత సమయం వేచి చూసాను.   పత్రిక చేతిలోకి రాగానే  చావు ప్రకటనల పేజీని        వెతుక్కున్నాను. సరిగ్గా అక్కడ ఆమె ఇచ్చిన ప్రకటన కూడా చూసాను. వరుసలో మొట్ట మొదటి      ప్రకటన! దళసరి అక్షరాల్లో..

“యాభై మూడేళ్ళ నా భర్త, చాలా రోజులుగా అనారోగ్యంతో బాధపడి ఈరోజు మరణించారు. ”

ఆ ప్రకటన తేదీ, మొన్నటిది.

 

చాలాసేపు కూర్చుండిపోయి, చుక్కల్ని కలుపుతూ, అంతటినీ సమీక్షించుకున్నాను.

 

ఒక ధనిక పురుషుడు పెళ్ళి చేసుకుంటాడు. అతని భార్య,  అతని కన్నా ముప్ఫయి (లేదా నలభై)  ఏళ్ళు చిన్నది.  అతనికి ఏదో వ్యాధి సోకి,  పట్టు విడవకుండా పీడిస్తుంది.  చివరికి ఒక మంచిరోజున అతను మరణిస్తాడు. అప్పుడు ఆ యువ వితంతువు హాయిగా ఊపిరి పీల్చుకుంటుంది.

 

Original Story : Call of Life (translated to English by Auders Orbeck)

Written by  :  Knut Hamsun (Norway)

***