Ball of Fat - Guy de Maupaassant

 ‘బౌల్ డి సూఫ్’  ప్రెంచు పేరు. దాన్ని  ఇంగ్లీష్ లోకి అనువదిస్తే బాల్ ఆఫ్ ఫాట్ (Ball-of-Fat) –  ఈమె చిక్కగా, లావుగా, ఆకర్షణీయమైన వొంటి  రంగూ,  నిండైన అవయవ సంపద తో  దొండపండు లాంటి  పెదవులు ఎపుడూ, తడితో మెరుస్తూ ముద్దుపెట్టుకోవాలనిపించేలా వుంటాయంట.  అయితే దురదృష్టవశాత్తూ ఈ అందగత్తె, ఒక వేశ్య!     వేశ్య కు మానాభిమానాలూ, ఆలోచించే విచక్షణా, దేశభక్తీ లాంటివి ఉంటాయని చెప్పే కధే ఇది. మోపాసా  కధల్లో అత్యుత్తమ కధ గా పేరెన్నిక పొందినది.

అవి ప్రష్యా, ఫ్రాన్సు ల మధ్య యుద్ధం జరుగుతున్న కాలం.  బాల్ ఆఫ్ ఫేట్ ఉన్న రోవెన్ అనే ఫ్రెంచు గ్రామం ప్రష్యా (జెర్మనీ) ఆక్రమణ లోకి వెళ్ళిపోయింది.  తలుపులు మూసుకుని, ఎవరి ఇళ్ళలో వారు బందీలయిన ప్రజలకు వీధుల్లో జెర్మన్ సైనికుల వీరత్వ ప్రదర్శన, వాళ్ళ రణగొణ ధ్వని,  ‘ఎపుడేమవుతుందో తెలీని’ అభద్రతా భావం,  కంటి మీద కునుకు లేకుండా చేస్తాయి.  గ్రామం శత్రు సైనికుల ఆక్రమణ లో వుంది. ఆ  మాటకొస్తే, చుట్టు పక్కల గ్రామాలన్నిట్లోనూ ఇదే పరిస్థితి.   ధనవంతులు శేర్ల కొద్దీ బంగారు, వెండి నాణాల్ని  దురాశాపరులైన శత్రు సైనికుల జోలెల్లో పోసి, స్వాతంత్ర్యాన్ని  ఘడియల లెక్కన కొనుక్కుంటున్నారు.  బీద వాళ్ళు కోళ్ళనూ, మేకల్నీ, ఆఖరికి ఆహార ధాన్యాల్ని కూడా దాచుకోవల్సిన పరిస్థితి. ఇలాంటి దీనమైన  యుద్ధపు రోజుల్లో వేశ్యల బ్రతుకు ఎంత దుర్భరం ?

బాల్- ఆఫ్-ఫాట్ వేశ్యే కావచ్చు. ఆమెకు  తానూ ఓ మొగవాడినయి ఉంటే, యుద్ధంలో చేరి జర్మన్లను చంపేసి వుందునే అనే నిస్సహాయపూర్వకమైన ఆవేశం కలుగుతూ ఉంటుంది. వేశ్యే అయినప్పటికీ, ఆమెలో దేశభక్తి కేమీ తక్కువ లేదు. జెర్మన్ సైనికుల విలాసాలు తీర్చేందుకు ఒప్పుకోదు. వాళ్ళతో ఆమెకు చచ్చే చావైంది.  వాళ్ళని ప్రతిఘటించడం వల్ల కాక, ఈ లోగా ఆవేశంతో ఒక సైనికుణ్ణి దేంతోనో మోది, చంపినంత పని చేసి, గత్యంతరం లేక, ఊరి నుండీ ఫ్రెంచు సేన్ల ఆధీనం లో ఉన్న ప్రాంతానికి పారిపోవాలని నిశ్చయించుకుంటుంది.

ఆమె లానే కొందరు పౌరులు  – ఒక బండి మాట్లాడుకుని, తెల్లవారకముందే ఊరు విడిచి పోయేందుకని సిద్ధం అవుతారు. వాళ్ళలో ఇద్దరు క్రైస్తవ సన్యాసినులు (నన్ లు), ఒక వ్యాపారస్థుడూ, అతని భార్య, ఒక విద్యా వేత్త – ఒక చిన్న సైజు జమీందారూ (కౌంటు), అతని భార్యా,  వగైరాల మినీ ఫ్రెంచు బూర్జువా సమాజం, ఈ వేశ్య తో కలిసి ఒక మంచు కురుస్తున్న చల్లని శుభోదయాన ఆరు గుర్రాలు పూనిన బండి లో ఆవల ఫ్రెంచు సేనల అదుపులో ఉన్న ప్రాంతానికీ, ఇంకా వీలైతే ఇంగ్లండ్  కీ పారిపోదామని బైల్దేరతారు.


నిజానికి  వీళ్ళు తమ పలుకుబడిని ఉప్యోగించి  ఆ ప్రాంతానికి రాజు లాంటి జెర్మన్ సైనికాధికారి దగ్గర ప్రయాణానుమతి పత్రం తీసుకుని వుంటారు. అయినా ఏదో భయం, టెన్షన్!   తెల్లారి బయల్దేరిన వీళ్ళ బండి, రాత్రంతా కురిసిన మంచు గడ్డగట్టడం వల్లా,  దూదిలా ఇంకా జల జలా రాలే మంచు, అది  కలిగించిన బురద, జారుడూ, వల్ల నెమ్మదిగా సాగి,  బ్రేక్ ఫాస్ట్ టయానికి చేరాల్సింది కాస్తా అనుకున్న గ్రామం చేరుకోవడానికి రాత్రి అవుతుంది. అంత  వరకూ,  తినడానికి గానీ, తాగడానికి గానీ ఏమీ తెచ్చుకోని ఈ బూర్జువా ప్రాణుల్ని ఈ           వేశ్యే తను దారి కాపు కని తెచ్చుకున్న ఆహార పదార్ధాలిచ్చి, వైను,  ఇచ్చి నిలబెడ్తుంది.  


బండి లో కూర్చుని, తము వొదిలి వచ్చిన గ్రామ వాసుల దేశభక్తిని పొగుడుకుంటారు.  తాము స్వయంగా యుద్ధం నుండీ పారిపోతున్నా కూడా !  ఓ వేళ  పరిస్థితులు ఇంతకన్నా దారుణమౌతాయేమో చెప్పలేం అని తమ  చర్యల్ని తామే సమర్ధించుకుంటారు.   Ball-of-Fat  తన అనుభవాల్నీ చెప్తుంది.   'నన్లు'  తాము గాయపడిన ఫ్రెంచు సైనికుల సేవ చెయడానికి వెళ్తున్నామని చెప్తారు.  ఇలా  తమ తమ కారణాలు చెప్పుకుని, తాము  గ్రామం నుంచీ కదలాల్సిన అవసరాన్ని సమర్ధించుకుంటారు. 


మొదట బండి బైల్దేరగానే,  తమ తోటి ప్రయాణీకురాలు గ్రమం లో పేరు పొందిన వేశ్య అని తెలవగానే,  ఆ భద్ర మహిళలూ, మర్యాదా పురుషోత్తములైన పురుషులూ, గుసగుసలు పోతారు. మహిళల గుస గుసలు కాస్తా అవమాన కరంగా, పెద్దగానే వినిపిస్తాయి.  అవమానం  భరిస్తూ, చిర్నవ్వుతో నిర్లక్షమైన చూపుల్ని విసిరి, బాల్ ఆఫ్ ఫేట్ తన సహజ ప్రవృత్తి తో నిలకడ గా కూర్చుంటుంది.      రోజు  కొంత గడిచీ సరికీ గొంతెండిపోయి, ఆకలికి కరకర లాడిపోతున్న  వాళ్ళకి మొహమాటంగా తన తో తెచ్చుకున్న ఆహారాన్ని  ఆఫర్ చేస్తుంది. మొదట ‘మర్యాద’, ‘సంస్కారం వగైరాలు అడ్దొచ్చినా, ఆకలి భరించలేక, అందరూ వాట్ని తీసుకుంటారు, నిర్లజ్జగా లాగిస్తారు. వాళ్ళ కడుపులు నిండేసరికీ, బాల్- ఆఫ్- ఫేట్  కూడా సంత్రుప్తి చెందుతుంది.


వాళ్ళు ఆఖరికి 'టౌటస్' అనే ఆ ఫ్రెంచు గ్రామం చేరి అక్కడ రాత్రి బస చెయ్యడానికో విడిది (హోటలు/Inn) ముందు ఆగుతారు. వాళ్ళకి బయట జెర్మను భాషలో సైనికుల బూట్ల టక టకలు స్వాగతం చెప్తాయి. నిజానికి  ఈ విడిది ని జర్మన్లు  పట్టుకుని, అక్కడ బస చేసి వుంటారు.  సరిహద్దుల్లో పారిపోతున్న పౌరుల్ని నిలువరించేదుకే ఈ ఎత్తుగడ.


వాళ్ళని ఆ 'ఇన్' లో వుండనిస్తారు. అయితే  అక్కడి దళాధికారికి ‘ఫెయిత్’ కి  'బాల్-ఆఫ్-ఫేట్' వచ్చిన సంగతి ఆకర్షిస్తుంది.   ఆమె అసలు పేరు 'ఎలిసబెత్ రౌసెట్'.  ' ఫెయిత్' హోటెలు యజమాని ద్వారా 'మిస్ ఎలిసబెత్ రౌసెట్' ని రమ్మని కబురు చేస్తాడు. ఆమె  సంకోచిస్తూనే వెళ్ళి,  భుగ భుగలాడుతూ వెనక్కి వస్తుంది.  నిజానికి  ఆమె అతన్ని తిరస్కరించి వస్తుంది. 

బండి లో వచ్చిన మిగిల్న వాళ్ళకి కధ అర్ధం అవదు. మర్నాడు వాళ్ళు తీరా అక్కడ్నించీ బైల్దేరబోయే వేళకి గుర్రాలు పూనని  బండి వాడు తనను జెర్మన్లు బండి కట్టొద్దన్నారని చెప్తాడు.  వాళ్ళు ఫెయిత్ దగ్గరకెళ్ళి, అక్కడ్నించీ బైల్దేరడానికి పెర్మిషన్ అడుగుతాడు.  అతను ఒప్పుకోడు.  పిల్లీ ఎలుకా ఆట లా అవుతుంది.

అక్కడ అలా ఓ రెండు మూడ్రోజులు ఆపబడ్డాకా, వాళ్ళకి తాము ఫెయిత్ చేతిలో బందీలమని, రౌసెట్ అతన్ని తృప్తి పరిస్తే గానీ అతను తమని వదల్డనీ స్పష్టంగా అర్ధం అవుతుంది. రోజూ  పొద్దున్న ఫెయిత్ రోసెట్ కోసం కబురు పెట్టడం, ఆమే అతన్ని తిరస్కరించడం జరుగుతూ ఉంటాయి. 

ఆమె ధోరణి మిగిల వాళ్ళని చిరాకు పుట్టిస్తుంది.  ఊరిలో బండి తోలే వాళ్ళను సైతం విడిచిపెట్టక అందరితోనూ సుఖాన్ననుభవించిన వ్యభిచారికి ఈ జెర్మన్ దళాధిపతి తో సమస్య ఏమిటో వాళ్ళకర్ధం కాదు.   విసుక్కుంటారు.  ఆమెను నయానా భయానా ఒప్పిస్తారు. ససేమిరా అన్న ఆ యువతి ని, క్లియో పాత్రా పేరు చెప్పీ, చరిత్ర లో త్యాగధనులైన  ఇతర స్త్రీమూర్తుల్ని గురించి చెప్పీ వొత్తిడి తెస్తారు.

ఆఖరికి  'నన్లు' తాము ఇన్ని రోజులు గా టోటెస్ లో నిలువరింపబడడం వల్ల అవతల యుద్ధం లో గాయపడ్డ సైనికుల్ని రక్షించలేకపోతున్నామనీ, ఇదంతా రోసెట్ తలచుకుంటే ఆపగలదనీ అంటూ తెగ బాధపడిపోతారు. ఆఖరికి  ఎలిసబెత్ రౌసెట్ దళాధికారితో రాత్రి గడపడానికి  ఒప్పుకుంటుంది.  ఆ రోజు ఇంక తౌటెస్ నుండీ బైల్దేరొచ్చని ఈ బూర్జువాలంతా ఆనందిస్తారు. పార్టీ జరుపుకుంటారు.  మర్నాడుదయం రౌసెట్, కమిలిన దేహంతో, భంగపడిన హృదయం తో, వెర్రిదాన్లా వస్తుంది. ఆమె తో ఎవరూ మాట్లాడరు. వాళ్ళ ఓదార్పేమీ లభించదు.   బాల్-ఆఫ్-ఫేట్  నివ్వెర పోతుంది. 

తీరా  'రౌసెట్' చేసిన త్యాగం గురించి ఎవరూ మాట్లాడరు. ఆమె మానాన ఆమెను వదిలేస్తారు.  బండి బైల్దేరాకా, ఎవరి భోజనం వాళ్ళు తెచ్చుకుని ఆరగిస్తారు. 'నన్లు' కూడా తాము తెచ్చుకున్న సాసేజ్ మిగిలిపోతే, కాయితం లో చుట్టుకుని దాచుకుంటారు తప్ప రౌసెట్ కి ఆఫర్ చెయ్యరు.  అసలు ఆకలి కన్నా వాళ్ళు తనని మలినమైన దానిలాగా, దూరంగా ఉంచడం, అవమానించడం కలిగించిన బాధ వల్ల రోసెట్ అనగా ఈ 'బాల్-ఆఫ్-ఫేట్'  వెర్రి గా  మూగబోతుంది. కళ్ళ  లోంచీ  నీళ్ళు కారిపోతుంటాయి.  దళాధిపతి చేతిలో పడి తన మనసుకు విరుద్ధంగా జెర్మను వాడ్ని సుఖపెట్టినందుకు తనని తాను నిందించుకుంటూ, ఈ పరిస్థితి లోకి చాకచెక్యంగా నెట్టిన ఈ నాగరికులు తనను పురుగు లా చూస్తూ, వాళ్ళలో వాళ్ళు మాత్రమే నాగరీకమైన సొగసు మాటలు మాట్లాడుకుంటూంటే, తన బ్రతుకు  మీద తనకే అసహ్యం పుట్టి దారంతా ఆ స్త్రీమూర్తి పొగిలి పొగిలి ఏడుస్తూనే వుంటుంది.  ఇదీ  కధ.

సరిగ్గా ఇలాంటి తెలుగు కధనే చదివిన జ్ఞాపకం రావచ్చు చాలా మందికి. విజయనగరం, బొబ్బిలీ ప్రాంతాల వర్ణనతో ఫ్రెంచు బుస్సీ మూక బొబ్బిల్ని దండెత్తగా అక్కడి వేశ్యామణి ఒకతె, ఇలానే బండి లో కొందరు బ్రాహ్మణులూ, కోమట్లూ.. వగైరా అగ్ర వర్ణాల వారితో కలిసి పారిపోతుండగా, సరిగ్గా ఇలానే మోసగింపబడి ఆఖరికి గుక్కెడు నీళ్ళకు కూడా నోచుకోక అవమానపడుతుంది. నిజానికి  ఆమె దయ తలచడం వల్లనే, మిగిల్న వాళ్ళకి ప్రాణాపాయం తప్పుతుంది.  లేకపోతే, యుద్ధంలో మదమెక్కిన సైనికుల మతి చలించితే, మాన ప్రాణాలు పోవడమెంతసేపు ?  ఈ  తెలుగు కధ ని గుడిపాటి వెంకటాచలం బహుశా ఈ మొపాసా కధ నుండే ప్రేరణ పొంది రాసుండాలి.  






Note : చలం రాసిన తెలుగు కధ పేరు మరచితిని.  తెలిసినట్టైతే, దయచేసి సూచించగలరు.  

    

Les Miserables (1998)

లెస్ మిసెరబుల్స్ - నిజానికి ఫ్రెంచు పదం - దాన్ని సరిగ్గా 'లే మిసారబ్'  అని పలకాలి. ఈ సినిమా కి చాలా వెర్షన్లు ఉన్నాయి. ప్రముఖ రచయిత విక్టర్ హ్యూగో 1862 లో రాసిన నవల ఇది. దీన్ని ఇదే పేరుతో సినిమాగా తీసారు. కొన్ని సార్లు కొంచెం కొంచెం మార్చారు. ఇలాంటి క్లాసిక్ ని పరిచయం చెయ్యబోయే ముందు 'ఏమైనా తప్పులు ఉంటే మన్నించమని మిమ్మల్ని కోరుకొంటూ, మొదలు పెడతాను. 

ఇపుడు చెప్పబోయేది, 1998 లో తీసిన సినిమా గురించి. అసలు మూల కధ ఇది. అసమానమైన బలవంతుడు - వాన్ షువాన్, ఆకలికి తట్టుకోలేక, రొట్టె దొంగతనం చేసినందుకు గాను 19 ఏళ్ళ పాటూ, భయంకరమైన కారాగార శిక్ష అనుభవించి, పెరోల్ మీద విడుదల అవుతాడు. నిర్దాక్షిణ్యమైన జైలు జీవితం, బాల్య చాంపల్యం వల్ల తరచుగా తప్పించుకునేందుకు చేసే ప్రయత్నాల మూలంగా కూడా, అనుభవించిన శిక్షలూ, అతన్ని జంతువులా మారుస్తాయి. పెరోల్ మీద వచ్చిన నేరస్తుడికి ఎవరూ నిలువ నీడనివ్వరు. ఆకలితో, చలితో దారుణమైన పరిస్థితుల్లో ఒక క్రైస్తవ మత గురువు, అతనికి భోజనం పెట్టి, ఆశ్రయం ఇస్తాడు. 

రాత్రి ఆ ఇంట్లోనే వాన్ షువాన్ కొన్ని వెండి వస్తువులు దొంగిలించి, అడ్డొచ్చిన మత గురువుని కొట్టి పారిపోతాడు. ఆ రాత్రే దొంగని పోలీసులు పట్టుకుంటారు. అతను ఆ వస్తువులు మతగురువు ఇచ్చాడని చెప్పడం వల్ల, అతన్ని తీస్కొచ్చి మతగురువు ముందు నిలబెడతారు. మతగురువు అప్పుడు ఆ దొంగతనాన్ని వెల్లడించకుండా, వాన్ షువాన్ ను క్షమించి, ఆ వెండి ని తనే ఇచ్చినట్టు చెప్పి, మరి రెండు వెండి దీపపు సమ్మెలు ఇచ్చి పంపేస్తాడు. మతగురువు చూపిన కరుణ, అతని క్షమాగుణం, జీవితం లో మొదటిసారి అనుభూతికొచ్చిన మానవత్వం, వాన్ ను మారుస్తాయి. గతాన్ని మరీచి, కొత్త జీవితాన్ని ఆరంభిస్తూ, కొత్త వూరికి పారిపోయి మంచి వాడిగా స్వతంత్రం గా బ్రతుకుతూ, చిన వ్యాపారాన్ని కూడా ప్రారంభించి, అంతలోనే మంచిపేరు సంపాయించి, ఆ వూరికి మేయర్ అవుతాడు కూడా.

అయితే అతని కారాగార వాస శిక్షా సమయం లో, జావెర్ అనే ఓ పోలీసు తో వృత్తిపరమైన  పరిచయం - దొంగా పోలీసు బంధం ఏర్పడుతుంది. వాన్ షువాన్ పెరోల్ మీద విడిదలయి, తిరిగి అంతూ పొంతూ లేని తన శిక్ష ని అనుభవించడం మాని, ఎటో పారిపోవడం ప్రభుత్వానికి, పోలీసులకూ కిట్టదు. అందుకే వాన్ గొంతు మీద కాలం అనే కత్తి వేలాడుతూనే వుంది. అతను ఎప్పటికైనా చట్టానికి పట్టుబడే అవకాశాలున్నాయి. 

ఇలాంటి పరిస్థితుల్లో  వాన్ నెలకొల్పిన ఒక ఫాక్టరీ లో ఫోంటైన్ అనే బీద అమ్మాయి పని చేస్తూ ఉంటుంది.  ఓ రోజు వాన్ ఉండే ఊరికే జావర్ ఇన్స్పెక్టర్ గా రావడం, ఈ మేయర్ గా ఉన్న వాన్ ని కలుసుకోవడం జరుగుతుంది. మేయర్ వాన్ చూస్తూనే జావర్ ని గుర్తుపడతాడు. ఇన్స్పెక్టర్ కూడా ఈ పెద్దమనిషి ని ఎక్కడో చూసినట్టుందే అనుకుంటాడు. ఈ టెన్షన్ లో ఉండడం వల్ల ఓ రోజు ఫోంటైన్ కి గ్రామం లో ఒక కూతురుందని, ఇలాంటి శీలం లేని పెళ్ళి కాని పిల్ల తమ ఫాక్టరీ లో పనిచెయ్యడం  మంచిది కాదనీ, వర్కర్లు కంప్లైంటు చెయ్యడం తొందరపడి ఫోంటైన్  ని ని పని లోంచీ తొలగిస్తాడు.

ఒంటరి తల్లి ఫోంటైన్, తన ఏకైక కుమార్త కోసెట్ గురించి ఎలా గో ఒక లా సంపాదించవలసిందే. ఈ పని పోవడం వల్ల దాదాపు రోడ్డు మీదికొచ్చిన ఆమె బ్రతుకు,  ఆమే ను వ్యభిచారి గా మారుస్తాయి. అందేమైన తన పళ్ళనూ, జుట్టు నూ కూడా అమ్ముకుంటుంది. చలి లో, అనారోగ్యం తో సతమతమవుతూ, విటుల కోసం బజార్లో నిలబడ్డ ఆమెను ఓ  జులాయి అవమానిస్తాడు.  చిన ఘర్షణ జరుగుతుంది. అయితే ఈ బక్కచిక్కిన ఆడది, ఆ మృగం తో పోరాడలేకపోయినా సరే, ఆ అహంకారి, అక్కడే డ్యూటీ లో వున్న జావెర్ కు కంప్లైంట్ చెయ్యడం, జావెర్ ఆమె ను అర్రెస్ట్ చేసి తీసుకుపోవడం జరుగుతాయి. ఈ లోగా అతని మేలు కోరే ఒక వర్కర్ వాన్ షువాన్ కు ఫోంటైన్ దీనత ని చెప్పడంతో చలించిపోయిన  వాన్ షువాన్ ఉన్నపళంగా ఇన్స్పెక్టర్ వద్దకు పోయి, మేయ్హర్ గా  తన విచక్షణాధికారాన్ని ఉపయోగించి ఆమెను విడుదల చేయిస్తాడు 

 ఫోంటైన్ కూతురు కోసెట్ ఒక ఫ్రెంచు గ్రామం లో ఒక స్వార్ధపరులైన దంపతుల సంరక్షణ లో వుంటుంది.  వాళ్ళు కోసెట్ ని బాగా చూసుకుంటున్నామని తల్లిని నమ్మిస్తూ, డబ్బు కావాలనీ అదనీ ఇదనీ, ఫోంటైన్ కు ఉత్తరాల మీద ఉత్తరాలు రాస్తుంటారు.  నిజానికి వాళ్ళు కోసెట్ ను బానిస లాగా వాడుకుంటూ, తిండి కూడా పెట్టకుండా ఆ చిన పిల్లను నానా కష్టాలకు గురి చేస్తూ ఉంటారు. వాళ్ళకో పూటకూళ్ళిల్లు వుంటుంది. అక్కడ కోసెట్టే పనిమనిషి.  అయితే ఈ విషయాలు తెలీని ఫోంటైన్, సంపాయించి పంపేది. 

 తన మూలంగానే నిర్భాగ్యురాలైన ఫోంటైన్ సంరక్షణ బాధ్యత ను   స్వీకరిస్తాడు వాన్ షువాన్.  అయితే, అనారోగ్యురాలైన ఫోంటైన్, చావు ముంచుకొస్తోందని గ్రహించి, కోసెట్ గురించి బాధపడుతూ ఉంటుంది.  ఈ లోగా జావెర్ 'మేయర్ వాన్' వద్దకు వచ్చి, అసలయిన 'వాన్ షువాన్' దొరికాడనీ, తమర్ని అనుమానించినందుకు మన్నించవలసిందనీ కోరుతాడు.  అయితే, తన స్థానంలో ఎవరో అమాయకుడు జైలు పాలయి, దారుణమైన జీవితం గడపడం ఇష్టం లేని వాన్ షువాన్ ,తిన్నగా కోర్టు కి వెళ్ళి, తన అసలు అస్థిత్వాన్ని వెల్లడిస్తాడు. 


చకితులైన కోర్టు వారినీ, పోలీసులనీ, తనే వాన్ షువాన్ అనీ, ఈ విషయాన్ని చట్టపరంగా ప్రూవ్ చేసి, తనని అరెస్టు చెయ్యొచ్చనీ చెప్పి, అమాయకుణ్ణి విడుదల చేయించి, ఇంటికొస్తాడు.  ఈ సంఘటన తో కుపితుడైన ఇన్స్పెక్టర్ జావెర్,  ఆఘమేఘాల మీద మేయర్ ఇంటికొచ్చి, అతన్నీ, అతను విడుదల చేసిన ఫోంటైన్ నీ అరెస్టు చెయడానికి వస్తాడు. ఆ షాక్ లో ఆ నిర్భాగ్యురాలు ప్రాణాలు విడుస్తుంది. ఆమెకు కోసెట్ ను సొంత తండ్రి లా చూసుకుంటానని వాగ్దానం చేస్తాడు వాన్. అప్పటికి కొన్ని రోజులు గ ఆమె తో గడపడం వల్ల  వాన్ కు ఫోంటైన్ అంటే ప్రేమ కలుగుతుంది.

ఆ తరవాత తన్ను పట్టుకోవడానికొచ్చిన పోలీసుల్ని తప్పించుకుని, కోసెట్ ఉన్న గ్రామానికి వెళ్ళి, అక్కడ్నించీ ఆమెను రక్షించి, పారిస్ తీస్కొచ్చి, తనని ఒక కాన్వెంటు లో సాకి, ఆ తరవాత మెల్లగా వేరే జీవితం ప్రారంభిస్తాడు. ఈ కోసెట్ పెరిగి పెద్దవడం, ఆమె ప్రేమ,  ఫ్రాన్సు లో విప్లవం (ఫ్రెంచు విప్లవం కాదు)  జావెర్ కూ, వాన్ కూ మధ్య ఘర్షణా.. ఇవన్నీ చాలా పెద్ద కధ. 

To be continued...

Note : I invite 'corrections' if any,  from the kind hearted readers, because my memory is poor.