The Impossible

2004 - డిసెంబర్ 26. ఆరోజు నేను డిల్లీ లో వున్నాను.   కాలింగ్ కార్డు ల రోజులవి. హాస్టల్లో కిందకొచ్చి, క్యూ ప్రకారం, లాండ్ లైన్ దొరికాక, ఓ తొమ్మిది గంటలకి, ఇంటికి ఫోన్ చేసాను. అపుడు నాన్న గారు, 'పొద్దున్న కాఫీ కోసం లేచినపుడు  లైట్ గా భూకంపం వచ్చింది తెలుసా?' అన్నారు.  'అవునా' ! అన్నా.

వైజాగ్ లో బీచీ లో నీళ్ళన్నీ వెనక్కి వెళిపోయాయి. జనం వింతగా బీచ్ రోడ్ కి వెళ్ళి, ఖాళీ అయిపోయిన బీచ్ ని చూసారు కూడా. అపుడే టీవీ లు, సునామీ వికృత రూపాన్ని, చెన్నై బీచ్ లో నీళ్ళలో ఊగుతున్న కార్ల నూ చూపిస్తున్నారు. తరవాత పోలీసులు వచ్చి వైజాగ్ బీచ్ ని ఖాళీ చేయించారంట కూడా. అసలు ఆ మాట కొస్తే, బంగాళా ఖాతం తీర ప్రాంతాన్నంతా భారత ప్రభుత్వం ఖాళీ చేయించింది.


అండమాన్ దీవుల్లో అప్పుడు చాలా మంది వైమానిక దళాధికారులూ, నావికా దళం వాళ్ళూ, వాళ్ళ కుటుంబ సభ్యులూ అలల్లో కొట్టుకుపోయారు. దొరికిన వాళ్ళు దొరికారు, బ్రతికిన వాడు దురదృష్ట వంతుడు.   కృష్ణా జిల్లా లో అనుకుంటాను తీర ప్రాంతం లో ఉన్న ఓ పల్లె లో ఉంటూన్న మా ఎయిర్ మాన్ ఒకాయన తాతయ్యా, నానమ్మలు ఇంట్లో పడుకున్న వాళ్ళు పడుకున్నట్టే, అలల్లో కొట్టుకుపోయి చనిపోయారు.

సహాయం కోసం, బలగాలూ, ఆహారం వగైరాలతో డిల్లీ నుండీ అండమాన్ కు బైల్దేరిన, అప్పుడే కొన్న ఇల్ల్యూషన్      (IL-76)  విమానం (అతి పెద్ద multi-purpose విమానం) లో ఆయనా, అప్పటికపుడు చెన్నై వచ్చి వాలాడు.       ఎల్ టీ టీ యీ, శ్రీలంక ఉత్తరాన ఏర్పరచుకున్న సీ బేస్ ఆ దెబ్బకి విమానాల తో సహా తుడిచిపెట్టుకుపోవడం తో strategically దాని అంతం ఆరంభమైంది. 

ఇవన్నీ టీవీ లో నీ పేపర్లలోనీ చదివిన గుర్తులు ఈ మధ్యే ఈ సినిమా చూసి గుర్తొచ్చాయి.  అండమాన్ లో అమితవ్ ఘోష్ పర్యటన గుర్తొచ్చింది. ఆనాటికి మన లాంటి 'సునామీ' అన్న పదమే ఎరుగని జనానికి ప్రకృతి విలయ తాండవం నివ్వెరపరచింది.  ఆ రోజున  థాయిలాండ్ లో ఖావోలాక్ అనే పేరుపొందిన ప్రదేశంలో సముద్రతీర రిసార్ట్ లో క్రిస్మస్ సెలవులు గడపడానికి వస్తారు.  ఓ టూరిస్టు కుటుంబం. మారియా డాక్టర్, ఆమె  భర్త, ముగ్గురు మొగ పిల్లలు లూకాస్, థామస్, సైమన్లు.  క్రిస్మస్ నాడు తండ్రి వాళ్ళలో చిన్న పిల్లాడికి ఓ ఎర్ర రంగు బాలు ఇస్తాడు ఫాదర్ క్రిస్మస్ పేరు చెప్పి.  చాలా ప్రశాంతం గా హాయిగా స్విమ్మింగ్ పూల్ లో గడుపుతూన్న ఈ కుటుంబం వైపు భీకర మైన మృత్యు అలలు కొట్టుకొస్తాయి. అందరూ చెల్లా చెదురు అవుతారు.  తల్లి పెద్దబ్బాయి Lucas ని కాపాడగలుగుతుంది. మిగిల్న ముగ్గురి సంగతీ తెలీదు.


ఏదో కొద్ది రోజుల పర్యటనకొచ్చిన వేలాది మంది టూరిస్టులు విషాదం లో మునిగిపోతారు. వాళ్లలో చనిపోయినవారు, తప్పిపోయినవారు - భాష రాక, ఊరు తెలీక, దొరుకుతారేమో అంటూ ఊర్లో పడి, పిచ్చిగా తిరుగుతున్న వేలాది మంది విదేశీయులు.   చాలామంది స్థానికులు తమ వాళ్ళనూ, ఇళ్ళనూ, ఆస్థుల్నీ, పంటల్నీ, జీవనోపాధుల్నీ, అన్నిట్నీ కోల్పోయినా, మానవత్వం తో ఈ విదేశీయుల్ని దొరికిన వాళ్ళని దొరికినట్టుగా, తీస్కెళ్ళి స్థానిక హాస్పిటళ్ళలో చేరుస్తుంటారు. 


రోడ్ల మీద విరిగి పడిన చెట్లూ, పొగిలిన వరి, జొన్న చేళ్ళలో ఇరుక్కున్న శవాలూ, వాట్ని రోడ్డు వార పెట్టి ఏడుస్తున్న వాళ్ళ వాళ్ళూ, హృదయ విదారకం గా వుంటుంది పరిస్థితి.  ఈ తల్లీ కొడుకులు కూడా సునామీ వెనక్కి మళ్ళుతుండగా ఎక్కడికో కొట్టుకుపోయి, ఎలాగో ఒక చెట్టు పైకెక్కి ప్రాణాలు నిలుపుకుంటారు. ఇంతలోగా వాళ్ళకో మూడేళ్ళ బాబు కూడా దొరుకుతాడు, వాడికి మాటలు కూడా సరిగ్గా రావు. వాడిపేరు డేనియెల్ అని మాత్రం చెప్పగలుగుతాడు.  ఆ బాబు ని రక్షించి, వీళ్ళు ముగ్గురూ ఎలాగో ఆ చెట్టు మీద ఆ రాత్రి అంతా గడుపుతారు. 


తెల్లారాకా, ఎప్పుడో ఎవరో ఒక వృద్ధుడు, ఎవరినా బ్రతికి ఉన్నారేమో అని వెతుక్కుంటూ వచ్చి, వీళ్ళని రక్షిస్తాడు.  అప్పటికే తల్లి కాలు ఎముక విరిగి వుంటుంది. ఈ ముసలాయన ఎలాగో ఈమెను ఆ నీళ్ళలోంచీ, బురద లోంచీ,  దారిలో ముళ్ల కంపలలోంచీ, రక రకాల శకలాల్లోంచీ ప్రాణాలతో ఎలానో లాక్కొస్తాడు.  తాను స్వయంగా డాక్టర్ కావడంతో ఆమె, తన కాలు, తీవ్ర గాయాల తో సెప్టిక్ కాబోతున్నదని గ్రహిస్తుంది.  గ్రామం లో కి వచ్చాక, ఒక రవాణా ఆటో లో చెక్క మీద పడుకోబెట్టి, పెద్ద ఆస్పత్రికి తరలిస్తారు. ఈ హడావిడి లో గ్రామం చేరే వరకూ వాళ్ళతో కూడా వున్న డేనియల్ కనిపించకుండాపోతాడు.

మారియా నిస్సహాయ స్థితిలో, భర్తా, మిగిల్న ఇద్దరు చిన్న పిల్లల్నీ తలచుకుని భయపడుతూ, ఆస్పత్రి లో ఇంకా టీనేజ్ కి కూడా రాని లూకాస్, డేనియల్ కనిపించడం లేదని చెప్పినపుడు చాలా బాధపడుతుంది. ఆ ప్రజా ప్రవాహంలో ఎవరు ఎక్కడ తప్పిపోయినా వెతకడం చాలా కష్టం.  తన ని వెన్నండి రోజు అంతా కూర్చుండిపోయిన లూకాస్ ని హాస్పిటల్ లో మిగిల్న వాళ్ళకి ఏదో ఒక సాయం చెయమని చెప్పి పంపిస్తుంది.

లూకాస్ కాస్త బయటికి వచ్చి చూసేసరికి, అతనికి, తమ వాళ్ళని వెతుక్కుంటూ పిచ్చి పట్తినట్తు తిరుగుతున్న వందలాది మంది కనిపిస్తారు. అతను ఓ కాగితం, పెన్ను పట్టుకుని, వీలైనన్ని పేర్లు రాసుకుని, ఆ అయిదంతస్తుల ఆస్పత్రి లో పరుగులు పెడుతూ, అన్ని బెడ్ల దగ్గరకూ వెళ్ళి పేర్లు అడుగుతూ, ఒక తండ్రీ కొడుకుల్ని కలిపిన దృశ్యం అత్భుతం గా వుంటుంది. ఇదే హాస్పిటల్లో లూకస్ కి డేనియల్ కూడా తన తండ్రి తో కనిపిస్తాడు. మూడేళ్ళ పిల్లాడు, ఒక పెద్ద అతనితో చాలా స్వేచ్చగా ఆడుకుంటూండడం, అతను డేనియల్ ని ప్రేమగా గాల్లోకి ఎగరవేస్తూ ముద్దాడడం చూసి, అతనే డేనియల్ తండ్రి అయి ఉంటాడని గ్రహిస్తాడు. డేనియల్ కుటుంబం తో సేఫ్ గా ఉండడం చూసి ఆనందం తో అతని కళ్ళు చిప్పిల్లుతాయి.   అప్పటికి తండ్రినీ, తమ్ముళ్ళనూ మిస్స్ అవుతున్న లూకస్ ఆనందం తోనూ, విషాదం తోనూ ఉక్కిరిబిక్కిరవుతాడు.


ఈ లోగా అదృష్ట వశాత్తూ మారియా భర్తా, పిల్లలూ బ్రతికే వుండి, వీళ్ళని వెతుకుతూ వుంటారు. అంత చిన్నపిల్లల్ని వెంటపట్టుకుని తిప్పలేక, ఎవరికో అప్పగించి వెళ్తాడు భర్త.  అతను, మరి కొందరు, ట్రక్ లలో గుంపులుగా ఆ ప్రాంతం  లో ఉన్న ఆస్పత్రులన్నీ వెతుకుతూ వుంటారు.  చాలా చాలా గ్రిప్ తో రాసుకున్న సంఘటనల పూస గుచ్చితే,  దాదాపు అందరూ అనాధలు కావల్సింది,  లూకాస్ అదృష్టం కొద్దీ తండ్రి కాలునిమాత్రం చూసి గుర్తుపట్టి, తండ్రి వెనుక పరిగెట్టి, చేరలేక, ఈ లోగా తమ్ముళ్ళని కలిసి, దైవ ప్రేరణ లా, అసలు అందరూ కలవడం ఇంక అసాధ్యం అనుకునే వేళ కి  తండ్రి కూడా కొడుకుల్ని చేరడం జరుగుతాయి.  ఇంతలో అరకొర సదుపాయాల్తో ఉన్న ఆ హాస్పటల్లో, రెండోసారి సర్జరీ లోకివెళ్ళిన తల్లి తో సహా అందరూ చాలా అదృష్టవశాత్తూ కలుస్తారు.


మారియా భర్త, సర్వం కోల్పోయిన తోటి టూరిస్ట్ సహాయంతో ఇంటికి ఫోన్ చేసి మాట్లాడగలుగుతాడు. ఆ ఫోన్ కాల్ సీన్ చాలా బావుంటుంది. నిజానికి అతనికి సహాయం చేసిన వాళ్ళు, అతని కంటే దీనమైన స్థితి లో ఉన్న వాళ్ళే.  బానే ఉన్నవాళ్ళు' ఫోన్ మాక్కావాలి, బాటరీ అయిపోతుంది'  అని ఫోన్ ఇవ్వడానికి నిరాకరిస్తారు కూడా.  మొత్తానికి అన్నీ కలిసొచ్చి, వీళ్ళ కుటుంబం, బ్రతుకుతుంది -  బ్రతికాక, కలుస్తుంది.


తరవాత చార్టర్డ్ ఫ్లైట్ లో మారియా ని సింగపూర్ చికిత్స కోసం తీసుకు వస్తారు. అపుడు పూర్తి స్పృహ లో వున్న తల్లికి లూకాస్ డేనియల్ కనిపించిన విషయం చెప్తాడు. మారియా చాలా ఆనందిస్తుంది. అయితే, టేక్ ఆఫ్ జరుగుతున్నపుడు, కిటికీ లోంచీ సునామీ భీభత్సాన్ని చూసి మాత్రం దుఃఖం ఆపుకోలేకపోతుంది. 
ఈ సినిమా కి ఒక నిజ జీవిత గాధ స్పూర్థి.


మారియా గా నియోమీ వాట్స్, 10-12 ఏళ్ళుంటాయేమో అనిపించే లూకాస్ గా టోం హాలండ్ అనే అబ్బాయీ, చాలా బాగా నటించారు. అసలు సినిమా అంతా నిజంగా సునామీ మన కళ్ళెదుటే వచ్చినట్టు అత్భుతంగా తీసారు. సునామీ కొద్ది సేపట్లో  వచ్చి వెళ్ళిపోతుందేమో గానీ, అది మిగిల్చిన భీభత్సం, ఎకరాల కొద్దీ మృత్యువు, కూలిన తాటి చెట్లూ, రక రకాల చెట్లూ, కొట్టుకుపోయిన శవాలూ, ఎక్కడో కొట్టుకెళ్ళి, ఇంకెక్కడో తేలిన శవాల గుట్టలూ - ఇలా వీట్ని సినిమా కోసం పునర్నిర్మించడం ఎంత గ్రాఫిక్స్ వాడినా కూడా అత్యత్భుతమైన ప్రతిభతో చేయడం బావుంతుంది. 

హాలీ డే కి వెళ్ళిన టూరిస్టులు, దిక్కు లేని అనాధల్లా, రోడ్ల మీద, టెంట్ల లోనూ, హాస్పత్రి వరండాల్లోనూ, బొక్కి మంచాల్లో, ఈగల గోల లో, అపరిశుభ్రత లో వందలాదిగా నేల మీద పడుకొనో, షాక్ లో ఎటో చూస్తూనో, కనిపిస్తూంటారు.  ఇలాంటి ఒక హాస్పత్రి టెంట్ లో తన కొడుక్కిచ్చిన ఎర్ర బాల్ తో పిల్లలు ఆడుకుంటూండగా చూసి, తృటిలో బైల్దేరుతున్న ట్రక్ మీద నుండీ దిగి లూకాస్ ని చేరుతాడు తండ్రి. ప్రతి సన్నివేశమూ అవసరంగా, ప్రతీ డీటైలూ నిష్పాక్షికంగా సునామీ నాటి థాయిలాండ్ ని మన కళ్ళముందుంచుతాయి. దీన్ని ఇంత అత్భుతంగా తీసినందుకైనా, ఒంటి చేత్తో సినిమాను తన భుజాలపై నడిపించిన నియోమీ వాట్స్ కోసమైనా చూడాలి.

వాట్స్ కు ఈ సినిమా లో అత్భుత నటన కు గానూ ఆస్కార్ నామినేషన్ లభించింది. సినిమా నిజ జీవిత కధ ని ఆధారం గా చేసుకుని తీసినది కాబట్టి, నిజమైన సునామీ బాధితులు, ఆనాటి పరిసరాల్ని సినిమాలో పునర్నిర్మించడం చూసి, దాని ఆక్యురసీ కి నివ్వెరపోయార్ట.  దాదాపు ఇలాంటి భయంకరమైన సర్వైవల్ కధ నే తెలుగులో మంచు లక్ష్మీ ప్రసన్న 'గుండెల్లో గోదారి' గా తీసారు.  దాని గురించి ఇంకోసారి. 

చావుకు దగ్గరగా వెళ్ళడం అనుభవమైన వాళ్ళకి, ఆ క్షణం లో జీవితపు విలువ తెలిసొస్తుందంట.  జీవిత కాంక్ష గెలిచి, చావును ఎదిరించగలిగిన మనిషి కొద్దో గొప్పో మారతాడంట. బ్రతుకు అర్ధవంతంగా అనిపిస్తుందంట.  ఆ క్షణాన జీవితం మారినట్టు ఉంటుంది. దేవుడు మనకిచ్చిన అవకాశం కదూ ఇది అనిపిస్తుందిట. అలాంటి జీవితానుభవాన్ని చవి చూసిన 'మారియా బెలోన్' అనే మహిళ కధ ఇది.  అదేదొ మనకే జరిగినంతగా ఇన్వాల్వ్ చేసి, ప్రేక్షకులకి కూడా ఇదే అనుభూతిని మిగల్చడం ఈ సినిమా గొప్పతనం.