నా వీర గాధ Part - I

డిస్కవరీ చానెల్లో 'మై స్టోరీ ' లెవెల్లో ఉండదు నాకధ. కానీ నాదీ ఒక మంచి కధే. నాకే పాఠాలు చెప్పిన బుజ్జి కధ. నాకు నా ప్రత్యేకతని గుర్తింపచేసే కధ. నన్ను అందరికీ దగ్గర చేసిన కధ. అదేదో అంటారే.. నన్ను మరింత మెరుగైన మనిషి గా తీర్చి దిద్దిన కధ.


నా కధ మొదలయ్యే నాటికి నేను ఒంటరిని. ఇంటి నుండీ దూరంగా, హాస్టల్ లో జీవితం. చాలా హాయి అయిన ఉద్యోగం, మంచి స్నేహితులూ, నింపాది గా నడిచే కాలం, హాబీలూ, కాలక్షేపాలూ, నాటకాలూ, సినిమాలూ, షాపింగ్ - బాడ్మింటన్ - వీటితో ఏదో మంచి జీవితాన్నే అనుభవించేస్తున్న తృప్తి. వీటి కన్నా ఏమి కావాలి ?


2004 లో నడుము నొప్పి మొదలయింది. అసలు 2003 నుండే మొదలైంది. కానీ అంత సివియారిటీ లేదు. నా మొహం చూసిన డాక్టర్లంతా ముందు బరువు తగ్గమ్మా.. నడుము నొప్పి అదే తగ్గుతుంది అని సలహా పడేసే వారు. బరువు తగ్గడానికి నడకా, డైటింగ్, బాడ్మింటన్ (నేను చాలా బాగా ఆడేదాన్ని - మా హాస్టల్లో & చిన్నపుడు కాలేజీ లో, నా ఆటని ప్రత్యేకంగా చూసేవారు) - ఆఫీసు నుండీ హాస్టల్ దాకా నడకా మొదలు పెట్టాను. ఫలితం లేదు. నీర్సం వచ్చేది. ఆయాసం కూడా శృతి మించేది. బరువు తగ్గుతూంది గానీ నడుము నొప్పి తగ్గట్లేదు.



ఈ లోగా పరీక్షలూ, ఇంటికి పోయి రావడాలూ, వైజాగ్ లో యూరాలజిస్ట్ (కిడ్నీ లో రాళ్ళుండడం వల్ల నొప్పి కావచ్చేమో అని) నుంచీ గైనకాలజిస్ట్ దాకా అందర్నీ చూసాం. మా పెద్దమ్మ ఇంట్లో వారాలు చేసుకుని చదివి పెద్దయ్యిపోయిన ఒక ఎముకల డాక్టరు దగ్గరికి వెళ్ళాను. ఈయనకి మా పక్క వీధి లోనే బ్రహ్మాండమైన మయ సభ లాంటి ఇల్లుంది. స్టేషన్ రోడ్ లో చెండాలమైన క్లినిక్ ఉంది. క్లినిక్ లో నన్ను చూసి, (మొత్తం చూసి - జస్ట్ చూసి) స్పాండిలైటిస్ అని నిర్ణయించేసి, మెడకో బెల్టు కొనిపించేసి పంపించేసాడీయన. ఈయన నన్ను పరీక్షించిన తీరు మర్చిపోలేను. ఇది విషాదాల్లోకెల్లా విషాదం అని ఇప్పటికీ నమ్ముతాను. శుష్కించి, క్షీణించి, నొప్పితో (ఆ నొప్పిని వర్ణించలేను - చాలా సీరియస్ నొప్పి. ఈ నొప్పికి కారణం తరవాత తెలిసింది) బాధపడుతున్న ఒక మహిళని హెల్ప్ లెస్ గా ఫీల్ చెయ్యడం ఇతనికే చెల్లింది.


ఈ నొప్పితోనే ఢిలీ నుండీ విశాఖ కు 36 - 38 గంటల ప్రయాణం, ఒక్కోసారి రెండు రైళ్ళు మారడం - చేసేదాన్ని. (సీరియస్ నెస్ తెలియక) ఆ రోజుల్ని తలచుకుంటే ఇపుడు కొంచెం భయం వేస్తుంది. ఆఖరు సారి మాత్రం, ట్రైన్ లో ఆర్.ఎ.సి టికెట్ మాత్రం దొరికి, విశాఖ కు ప్రయాణం కట్టాను. నాతో పాటూ ప్రాయాణించిన ఆర్.ఎ.సి ప్రయాణికురాలు బాలింత. పసి పిల్లాడితో ప్రయాణించిన ఆమె కోసం బెర్తు ని వొదిలి 30 గంటలు కూర్చుని ప్రయాణం చేశాను. అంతే.. ఈ ప్రయాణం తరవాత, నిటారుగా నిలబడలేదు. నా శరీరం 45 డిగ్రీ ల కోణంలో ఉండిపోయింది. నాకు మాత్రం, నేను నిటారుగా నించున్నట్టే అనిపించేది.



ఈ ప్రయాణం మాత్రం నా జీవితాన్ని మార్చేసింది. నన్ను రిసీవ్ చేసుకోవడానికి వచ్చిన నాన్న షాక్. నడుము నొప్పి, నడుము నొప్పి అని ఏడిచే నన్ను మరీ లైట్ తీసుకోకపోయినా - ఇంత భయంకరమైన నొప్పి ఉన్నట్టు తెలుసుకోలేక పోయారు.


ఈ ప్రయాణానికి ముందే నేను నాలో గమనించిన మార్పులు విపరీతంగా బరువు తగ్గడం, తిండి మీద ఆసక్తి నశించడం, రెండు కాళ్ళ లో కో-ఆర్డినేషన్ క్షీణించడం. ఉదా : బట్టలు వేసుకునేటప్పుడు నడుము మీది భాగానికి సులువు గా బట్టలు తొడగ గలిగే దాన్ని. నడుము కింది భాగానికోసం చాలా సర్కస్ చెయ్యాల్సొచ్చేది. అప్పటికీ నా నడుము కింది భాగం బలహీనమైన విషయం నాకు అర్ధం కాలేదు. బండి డ్రైవ్ చేసేటపుడు ఎపుడన్నా ఒక కాలు కిందికి దింపి నిలిపితే, ఆ కాలు తిరిగి పైకి తీసుకోలేకపోయేదాన్ని. ఏదో - సంథింగ్ రాంగ్ అనిపించేది గానీ ఇంత బాబోయ్-రాంగ్ అనిపించలేదు.


అందుకే దీన్ని వీరగాధ అంటాను. ఈ గొడవల్లోనే అత్యంత కష్టపడి గ్రూప్ వన్ పరీక్షలు రాశాను. హాల్లో కూర్చోలేక సర్కస్, నడవలేక సర్కస్, చదవలేక సర్కస్, ఏడుపూ - గోలా చూసి అమ్మా నాన్నా బాధపడే వారు. అందుకే బయటకు గోల పెట్టడం మానేసి మానసికంగా కృంగిపోవడం మొదలు పెట్టాను. బయటపడితే అమా, నాన్నా బాధపడతారని. ఊర్లో అందరు డాక్టర్లూ కవర్ అయిపోయారు. అందరూ చెప్పిన విషయం - అమ్మాయ్ - నువ్వు లావు తగ్గితే గానీ నీ నడుము నొప్పి తగ్గదు. ఇపుడు అర్జంట్ గా లావు ఎలా తగ్గాలి ? నడవడానికి కాళ్ళు సహకరిస్తే కదా.. అసలు నేను నిటారుగా నిలబడగలిగితే కదా...


నేను ఆ నొప్పికి చచ్చిపోతానేమో అని అనుకున్నాను. ఒక వేళ చచ్చిపోకపోతే, ఎలానో ఒక లా చచ్చిపోదామని కూడా నిర్ణయించేసుకున్నాను. పేపర్లో ఎపుడైనా కడుపునొప్పికో తలనొప్పికో ఎవరో ఆత్మ హత్యలు చేసుకుంటున్నారంటే ఏమిటో అనుకునే దాన్ని. ఇపుడు ఆ బాధ ఏమిటో తెలిసింది.


ఈ బాధ లో ఒక యూరాలజిస్ట్ నా స్కాన్ లూ అవీ పరీక్షించి డాక్టర్ విష్ణు ప్రసాద్ కు నన్ను రిఫర్ చేసారు. ఈ విష్ణు ప్రసాద్ గారు నన్ను చూడగానే - ఎం.ఆర్.ఐ. స్కాన్ తీయించుకోమని సలహా ఇచ్చారు. అప్పటికే నా ఆరోగ్యం చాలా పాడైంది. ఎం.ఆర్.ఐ. లాంటి గోల గోల రేడియేషన్ పరీక్ష సమయంలో స్పృహ కోల్పోయినట్టే నిద్ర పోయానంటే, చూడండి.



ఇంకా గ్రూప్ వన్ మెయిన్స్ లో ఆప్షనల్స్ పరీక్షలు జరగాల్సి ఉంది. నేనూ సిద్ధం అయ్యాను. అసలు వాటికోసమే వైజాగ్ వచ్చానప్పటికి. నా ఎం ఆర్ ఐ చూసి ఆ డాక్టర్ చూసిన చూపు, ఆయన పలికిన కైండెస్ట్ పదాలూ మర్చిపోలేను. 'ఇంత నొప్పి ఎలా భరించ గలిగావమ్మా?' అని అడిగారాయన. నాకు అపుడైతే కన్నీళ్ళు రాలేదు. బలహీనంగా కష్టాల్లో సావిత్రి లా నవ్వాను. ఇపుడు ఆ సీన్ తలుచుకుంటే ఏడుపొస్తుంది.


ఇంక నువ్వు బెడ్ రెస్ట్ తీసుకోవాలి - మంచం మీద నడుము వాల్చి పడుకోవడమే.. అర్జంటుగా నువ్వు బెడ్ రెస్ట్ కి వెళ్ళకపోతే నీ కాళ్ళు మరింత బలహీనం అయిపోతాయి చూసుకో మరి అని ఆయన వార్నింగ్ ఇచ్చారు. అప్పటికి ఎంత నొప్పి ఉన్నా.. మరి పరీక్షలో - ఆఫేసో - నా ప్రయాణమో - అని భయపడ్డాను. నొప్పికి విపరీతంగా డైక్లో ఫినాక్ వాడటం అలవాటైంది. ఒక్కోసారి రోజుకు 5 - 6 మందులు బిగించేసి, పరీక్ష ఇచ్చేదాన్ని. అప్పుడే నాకు హై.బీ.పీ మొదలైంది.


కానీ ఆయన అవన్నీ రూల్ ఔట్ చేసేసారు. బెడ్ రెస్ట్ అంటే బెడ్ రెస్ట్ - స్ట్రిక్ట్ బెడ్ రెస్ట్ ! ఇంకో మాట - నీకు సర్జరీ అవసరం. మీరు సిద్ధంగా ఉండండి ! అని నాన్నకి ఆల్టిమేటం ఇచ్చారు. ఆ మరుసట్రోజే హీరో నన్ను చూడటానికి వచ్చారు.


మా నాన్న కి అప్పటి జీవిత లక్ష్యం నా పెళ్ళి చెయ్యడమే. అందుకే వైజాగ్ నేను వస్తున్నానంటే పెళ్ళి సంబంధాలు చూసేవారు - నేనొచ్చే రోజుల్లో షూటింగ్ లు (పెళ్ళి చూపులు) జరిపేవారు. వాటికి హంగామా, ఇల్లు సర్దుకోవడం, మనసులో నానా తిట్లూ తిట్టుకుంటూ ముస్తాబవడం - అమ్మా, నాన్నల గోల - ఇవన్నీ మామూలే. సో, ఈ హడావుడిలో మా హీరో రావడం ముందే నిర్ణయం అయిపోయి ఉంది. కాబట్టి ఆపరేషన్ అనగానే మా అమ్మా, నాన్నలు ముఖాలు చూసుకున్నారు. సరే - ఆ రోజు ఇంటికొచ్చేసా. రాత్రి జ్వరం, తెల్లారి ముహూర్తానికి షూటింగ్, పెళ్ళికొడుకు రావడం, నేను ఎదురుగా వచ్చి కూర్చున్నా కన్ ఫ్యూస్ అయిపోయి ఇంకా 'వధువు వస్తున్నదీ !' అని ఎదురు చూడటం, అంత లోనే పెళ్ళి చూపులు అయిపోవడం - నేనూ 'ఆ - వీడేం చేసుకుంటాడ్లే అనుకోవడం' లోపలి గది కి పోయి ముణగదీసుకు పడుకోవడం జరిగిపోయాయి. తీరా ఈ సంబంధమే కుదిరింది.


పెళ్ళి కుదిరింది.. మా నాన్న గారి జీవితాశయం నెరవేరబోతుండగా - ఆపరేషన్ సమస్య ముందుకొచ్చింది. పెళ్ళిచూపుల రోజు ఎలా నడిచేనో గానీ మరుసట్రోజు అసలు లేవలేకపోయాను. కాలకృత్యాల దగ్గర్నించీ తిండి దాకా నిస్సహాయ స్థితి లోకి జారిపోతున్నాను. నాకు పెళ్ళీ గిళ్ళీ వొద్దు అని గాట్టి గా అందరికీ ట్యూషన్ చెప్పేసాను.


ఈ లోగా నాన్న గారు నన్ను సెకండ్ ఒపీనియన్ కని వేరే వేరే స్పెషలిస్టులకూ చూపించారు. కొందరు ఆపరేషన్ అవసరమనీ, కొందరు కేవలం బెడ్ రెస్ట్ (స్నానపానాదులతో సహా మంచం మీదే) ఒక ఆరు నెల్లు తీసుకుంటే చాలనీ చెప్పడంతో ఒక వైపు ఆరునెలల తరవాత పెళ్ళి ముహూర్తం పెట్టుకోవాలా / పెళ్ళి మానుకోవాలా / సంవత్సరం ఆగాలా అని డైలమా లో ఉండగా డా.సుబ్బారావు గారు నాన్న గారికి మంచి సలహా ఇచ్చారు.


అసలు నాకొచ్చిన రోగం ఏమిటీ అంటే, నా వెన్నెముక లో రెండు వెర్టిబ్రా అరిగి పోయి, కుళ్ళిపోయి - ముక్కలయి, వెనక్కి జరిగి (రెండు చోట్ల) వెన్ను పాము ను నొక్కేస్తున్నాయి. ఈ రెండు వెర్టిబ్రా లూ లంబార్డ్ స్పైన్ అనగా నడుము లో కింది భాగానికి చెందిన్వి కావడం వల్ల నాలో మొబిలిటీ (నడక) ని ఎఫెక్ట్ చేస్తున్నాయి. ఈ వెన్ను భాగం నుండీ బయటకు వచ్చే నరాలు డైరెక్ట్ గా పెల్విస్ కూ, కాళ్ళకూ సంబంధించినవి. ఇలా అంత పెద్ద విషయం అక్కడ జరగడానికి నాకు 2002 లో జరిగిన రోడ్ ఆక్సిడెంట్ కారణం అయి ఉండొచ్చని ఒక విశ్లేషణ కూడా చేశారు. ఆ ఆక్సిడెంట్ లో నేను బండి మీంచీ ఎగిరి రోడ్ మీద సరిగ్గా నా వీపు మీద పడ్డాను. అందుకని నా వెన్నుకి ఆరోజు దెబ్బ తగిలి ట్రూమా కారణంగా వెర్టిబ్రే డీజెనెరేషన్ మొదలయి ఉంటుందని అంచనా. ఇంకో 3 వారాల్లో ఆపరేషన్ చెయ్యకపోతే కొన్ని నరాలు పూర్తిగా దెబ్బతిని నాకు పేరాప్లీజియా వచ్చే అవకాశాలున్నాయి. పేరా ప్లీజియా కు చికిత్స అందుబాటులో లేదు. (స్టెం సెల్ టెక్నాలజీ ద్వారా చికిత్స చెయ్యగలమని అంచనా. స్టెం సెల్ టెక్నాలజీ కి కొన్ని నైతిక, ధార్మిక న్యాయపరమైన అవరోధాలు ఇంకా ఉన్నాయి). దీనివల్ల నడుము క్రింది భాగం పూర్తిగా చచ్చుబడిపోతుంది. అదీ సంగతి.


అందుకే ఆలస్యం చెయ్యకుండా పెళ్ళి మాట పక్కనుంచి ఆపరేషన్ చేయించండి - అని ఆయన సలహా ననుసరించి నాకు ఈ రిపేర్ వర్క్ చేయించారు నాన్నారు. మొత్తానికి జూన్ 23, 2005 న, వైజాగ్ సెవెన్ హిల్ల్స్ హాస్పిటల్ లో నాకు ఆపరేషన్ జరిగింది. ఈ రోజు నా జీవితంలో మర్చిపోలేని మంచి రోజు. నా జీవితాన్నే మార్చేసిన రోజు. నాకెందుకొచ్చిందబ్బా ఈ జబ్బు అని నన్ను నేను తిట్టుకున్న రోజు. డా.విష్ణు ప్రసాద్ కి మనసులో పెద్ద దణ్ణం పెట్టుకున్న రోజు. మా అమ్మ కీ నాన్న గారికీ నాకు ఇంకో జన్మనిచ్చినందుకు పదే పదే కృతజ్ఞతలు చెప్పుకున్న రోజు.


నాదో కోతి మనస్తత్వం కాబట్టి ఆపరేషన్ అంటే నాకు చాలా థ్రిల్లింగ్ గా అనిపించింది. ఈ సర్కస్ లో నాకెన్ని బాధలున్నాయో అపుడు నాకు తెలియలేదు. మా చుట్టాల్లో, నా ఫ్రెండ్స్లో నా వొంకర నడుమూ, నొప్పీ కలిగించిన ఆత్రుత నాకో సూడో స్పెషాలిటీ ని కలిగించి, భలే కిక్ ఇచ్చింది. ఆపరేషన్ కు వెళ్ళేటపుడు గౌన్ వేయించినపుడు సర్కస్ మొదలయింది. బయట అమ్మకూ నాన్న కూ చేతులూపి వెళ్ళాను. అంత మంచి సోఫిస్టికేటెడ్ ఆపరేషన్ థియేటర్ ను కళ్ళారా చూడనే లేదు - ముఖానికి మాస్కు పెట్టి ఎనెస్థీషియా ఇచ్చారు. చేతికి బీ.పీ మానిటరు చాలా టైట్ గా కట్టేసేరబ్బా.. నొప్పుడుతూంది అని చెబ్దామనుకుంటూనే నిద్ర పోయాను.