ఆదివారం

హాస్టల్ రోజుల్నుంచీ సండే అంటే ఏదో పర్వదినంలాగా గడపడం నాకు చాలా ఇష్టం. అన్నిపనులూ.. బట్టలుతకడం, ప్రెస్ చేసుకోవడం, బ్యూటీ పార్లర్ కు వెళ్ళడం, బండి సర్వీసింగ్, ఇలాంటి చెత్త పనులన్నీ శనివారమే ముగించుకుని, ఆదివారం మాత్రం నాకు, కేవలం నాకే కేటాయించుకోవడం, మెహెందీ పెట్టుకోవడం, గుడికి వెళ్ళడం, ఆ వారం న్యూస్ పేపర్లన్నీ ఒకే రోజు చదవడం, వీలయినంత సేపు నిద్ర పోవడం, రాత్రి మాత్రం ఫోన్లు చేసుకుని, కాసేపు ఆడుకుని, గుడ్ నైట్ కల్లా ఈ విశ్రాంతి తీస్కోవడంలో అలిసిపోయిన శరీరానికి ఆరాంగా మంచి మ్యూసిక్ వినిపిస్తూ నిద్రపోవడం అలవాటు.


ఇప్పుడు ఆదివారం అంటే ఏదో బెడద లా వుంది. అసలే ఇక్కడ 6 రోజుల వీక్ లో దొరికిపోయాను. శనివారం అసలు టైం వుండదు. ఆదివారం వంట, తంటా - ఇవన్నీ. అయినా వీలయినంత వరకూ ఆదివారం ఇంట్లోనే ఉండటానికి ప్రయత్నిస్తాను. మా ఆయన కి ఈ తినడం, పడుకోవడం స్కీం అస్సలు నచ్చదు. ఇదే నా పీకలమీదికొచ్చింది. పొద్దున్న లేట్ గా లేస్తానని, తీరిగ్గా బజారుకెళ్దామని, తీరిగ్గా వంట చేసుకుని, సినిమాకో, షికారుకో.. అంటే - నాకు గుండెలో రాయి పడేది. పొద్దున్న లేట్ అంటే నా ప్రోగ్రాం అంతా అప్సెట్ అయిపోతుంది. అస్సలే ఆదివారం అంటే నాకు పరమ పవిత్ర దినం. ఈ రోజు ఏదో కాస్త 'బ్రతకడానికి ' తిని పడుకోరాదా అని నా బాధ. అప్పటికీ ఆదివారం అసలు ఏ పనీ పెట్టుకోను. ఎందుకంటే ఆరోజు ఈయన వుంటే, ఎవర్నన్నా పిలవడం లేదా ఎవరింటికన్నా వెళ్ళడం ప్లాన్ చేస్తాం (నాకు ఇష్టం ఉండదు) ఆదివారం మాత్రం పొద్దున్నే చక చకా పనులు ముగించుకుని, ఇల్లు అద్దంలా సర్దేసుకుని, ఎండ ఫెళ ఫెళ లాడే వేళ అన్నం తినేసి, తలుపులూ, కర్టెన్లూ వేసేసి, కాసేపు పేపరూ చూసేసి నిద్ర పోదామని నా పిచ్చి కల !


కానీ పెళ్ళయ్యాకా.. అందరి కోరికలూ, నా సామాజిక భా ద్యతలూ తీర్చడానికి ఈ ఆదివారమే వచ్చేది. వంటా, వార్పూ, ఇల్లు సర్దుకోవడం, అతిధులూ, నవ్వులూ, కాపీలూ, టిపినీలూ, మళ్ళీ నవ్వులూ... కాసేపటికి 'బైటికి బైల్దేరడాలూ ' ! ఇవే నాకు చాలా చిరాకు. అదేంటో, ఆదివారం హైదరాబాద్ లో మాత్రం ఎక్కడికెళ్ళినా కిక్కిరిసిపోయి ఉంటుంది. అసలు Sunday రోడ్లమీద ట్రాఫిక్ ఉండకూడదు. కానీ ఆరోజే విపరీతమైన ఔటింగ్! బళ్ళూ, కార్లూ.. ఆటోలూ, పట్టుచీరలూ, చర్చికి పోయే వాళ్ళూ, రైతు బజార్ కి వెళ్ళేవాళ్ళూ, సంగీత్ జంక్షన్ లో లేదా క్లాక్ టవర్ దగ్గర చేపల దుకాణానికి వెళ్ళే వాళ్ళూ, గుడికి పోయే భక్తులూ.. వీళ్ళతో రోడ్లు హడావుడి గా వుంటాయి. పొద్దున్న 12ఇంటి దాకా ఇదే హడావుడి. ఆ తరవాత ఇంకో రకం హడావుడి. రెస్టారెంట్లూ, సినిమా హాళ్ళూ - సాయంత్రం అవుతుండగా ఊర్లో ఉన్న రెండే రెండు పార్కులూ, ఒక్కే ఒక్క ఐమాక్సూ - జనం తో గింజుకుపోతూ ఉంటాయి. హైదరాబాద్ లో రెస్టారెంట్ అనుభవాలు కూడా రక రకాలు. భోజన శాలలు కిక్కిరిసిపోవడం. యాత్రీ నివాస్ లో పార్కింగ్ ప్లేస్ దొరకకపోవడం.. ఇలాంటి సిత్రాలన్నీ ఆదివారమే.


నాకీ రోజు బిజీ గా గడిచినా బాధే, లేజీ గా గడిచినా బాధే - ఎందుకని ? లేజీ గా అంటే - అయ్యో ఈ రోజు ఎన్నో పనులు అయి ఉండేవి గా అనిపిస్తూ ఉండటం వల్ల. నాలాంటి కన్ ఫ్యూషన్ ఇంకెవరికైనా ఉంటుందా అని నా సందేహం ! ఇక్కడ శనివారాలు కూడా పనిదినాలు కావడం వల్ల, ఆదివారం బయటికి వెళ్ళాలంటే ఇల్లంతా ఏవో పనులు కనిపిస్తూనే ఉంటాయి. ఏదో ఇన్స్పెక్షన్ టీం వస్తున్నట్టూ, బోల్డంత పని పెండింగ్ ఉన్నట్టూ మనసు బెంబేలెత్తుతుంది. అయినా 'పని తరవాత చెయ్యొచ్చులే - పద బైల్దేరదాం !' అంటారు. ఈ రోజే ఎవరింటికో వెళ్ళాలి. కష్టపడి ఉతికి ఇస్త్రీ చేసిన బట్టలు తీసి కట్టుకోవాలి. వాళ్ళు బయటికెళ్దాం అంటే బయల్దేరాలి. వాళ్ళ పిల్లల అల్లరి భరించాలి. ఇలా పొద్దున్నుంచీ నటించీ నటించీ, అలిసిపోయి, ఆదివారం కూడా ఆఫీసు ఉండుంటే బావుణ్ణు అనేలా అయిపోతూ ఉంటాను.


ఆదివారం ఇల్లు కదల బుద్ది వెయ్యదు సరే ! కానీ సాయంత్రాలు వ్యాహ్యాళి కో ఆడుకోవడానికో వెళ్ళాలనుంటుంది. ఎక్కడా ? నేనేమన్నా ఆర్మీ వాళ్లలాగ అదృష్టవంతురాలినా ? నా వయసు కి ఇక్కడ ఆటలు అయితే కుదరదు. గోల్ఫ్, గిల్లీ డండా, క్రికెట్, బాస్కెట్ బాల్ లాంటి పెద్ద ఆటలు కాకపోయినా షటిల్ ఆడాలనుంటుంది. చుట్టుపక్కల ఎవరూ ఆడేవాళ్ళు లేరు. నేనస్సలు టీవీ చూడను. ఒక్కో సారి వారాల తరబడి అటు వైపు చూడను. ఎప్పుడో బుద్ధి పుడితే చూస్తాను. కానీ ఎక్కువసేపు కూర్చోలేను. పడుకుని చూడాలనుంటుంది. పెద్ద వాళ్ళ ముందు ఎలా ? అందుకే టీవీ బంద్ అయిపోయింది. ఆదివారం ఇంట్లో ఉండుంటే, అమ్మ, నాన్నగార్ల తో కలిసో, మా చెల్లి ఉంటే క్రికెట్ చానెల్ మార్చవే అని గొడవ పడుతూనో టీవీ చూడడంలో ఉన్న మజా ఇప్పుడు రాదు. అంతగా చిరాకేస్తే బీచ్ కి వెళిపోవడమే !


సినిమా హాలు కెళ్ళి సినిమా చూసి ఏడాదిన్నర పైగా అయింది. సినిమా అంటే ఇష్టం లేక కాదు. నాకిష్టమైన / నేను చూడాలనుకునే సినిమాలు ఎక్కడో మాళ్ళ లో చూపిస్తుంటారు. మా నానమ్మ కి భలే ఇంటరెస్ట్ ఉండేది. తను ఒక్కత్తీ రిక్షా కట్టించుకుని సినిమాకి వెళిపోయేది. బన్ను ముడి వేసుకుని, జరీ చీర కట్టుకుని, మెరుస్తూ, చటుక్కున తెరుచుకునే చిల్లర పర్సూ,ఒక రుమాలూ పట్టుకుని, రిక్షా ఎక్కి మేటనీకి చెక్కేసేది. తను అపుడు ఒక్కర్తీ ఉండేది. అయినా కోలనీ అంతా స్నేహితులూ ఉన్న, ఒంటరినన్న బాధ లేకపోవడం - ఎవరో తీస్కెళ్తారని ఎదురు చూడకుండా, తన పని తానే చేసుకునే మనస్తత్వం వల్ల అలా వెళిపోయేది. కానీ నేను ఒక్కర్తినీ వెళ్ళలేను. ఆదివారం ఎవరన్నా తోడు దొరుకుతారు. కానీ ఆదివారం సినిమా చూడటం నా అంతరాత్మని ఖేదపరుస్తుంది. ఆదివారం సినిమా ఏమిటి, తిని బజ్జోకుండా ?! అయినా వైజాగ్ లా కాదు కదా. ఊళ్ళో సినిమా చూడ్డానికీ ఈ మహానగరంలో చూడ్డానికీ చాలా అంతరం ఉంది. ఇది అవస్థ. అది అనుభవం.


జీవితంలో మొనాటనీ విసుగు కలిగిస్తుంది. ఈ మధ్య ఇంట్లో నా సెలెబ్రేషన్స్ కూడా నచ్చట్లేదు. అప్పటికీ చెక్కేస్తూ ఉన్నా మా కజిన్ ఇంటికో, ఫ్రెండ్ ఇంటికో. కానీ వాళ్ళ 'ఆదివారాన్ని ' ఖరాబు చేస్తున్నానేమో అని భయం. వాళ్ళూ ఉద్యోగాలు చేస్తున్న వాళ్ళే. వాళ్ళకీ ఏవో ప్లేన్లు ఉంటాయిగా ! ఒంటరితనం నాకు చాలా ఇష్టం. నేనో ఇంట్రావర్ట్ ని. అందుకే నా ఆదివారాలు నా కోసం గడపడం నాకు చాలా ఇష్టం. డాబా మీదికెక్కి, రాత్రి వేళ వెనక రోడ్లో విరగబూచిన నాగమల్లి చెట్టును చూస్తూ, దీపాల కళకళల్తో మెరిసిపోతున్న నగరాన్ని చూడటం చాలా ఇష్టం. ఇంతకు ముందు విమానాలు వచ్చి వాలుతూండేవి. ఇపుడు ఒకటీ అరా మాత్రమే కనిపిస్తూంటాయి.


ఇన్ని ప్లాన్లూ, సిద్ధాంతాలూ ఉన్నా, ఆదివారం చక్కగా నిద్ర పోవడానికుండదు. ఏదో పని, ఎవరిదో పని. ఎందుకో ఒకందుకు ఏదో ఒక చెత్త పని తగుల్తుంది. సాయంత్రం ఆ ప్రమదావనం చాటింగ్ సమయానికే ఎక్కడికో వెళ్ళాల్సి వస్తుంది. లేదా ఎవరో అతిధులు వస్తారు. అన్నీ బావుంటే కరెంట్ పోతుంది. లేదా ఇంటర్నెట్ ఉండదు. సరే ! అనుకుంటే ఇంకోటి, ఇంకోటి. చూస్తూండగానే ఆదివారం గడిచిపోతుంది. రేపు ఆఫీసులో చెయ్యాల్సిన పనులు గుర్తొస్తాయి. ఎందుకోలే గానీ నాకు ఆఫీసంటే కొంచెం ఇష్టమే. అయినా ఆదివారం ఎంత తొందరగా ముగిసిపోతుంటే - కాస్త ఆశ్చర్యం కలుగుతుంది. అపుడే చీకటి పడింది - ఇదుగో అయిపోయింది.. అని! ఇంక నా జీవితం అంతా ఆదివారాలంటే ఇలానే ఉంటాయ్యేమో !