గోదావరి సినిమాలో ఒక సీనుంది. హీరోయిన్ చెక్కగా ముస్తాబయ్యి, టూ వీలర్ మీద వెళ్తూంటే, దార్లో పోలీసులు పట్టుకుంటారు. హెల్మెట్ పెట్టుకోనందుకు ఫైన్ వేస్తామంటారు. అప్పుడు ఆ అమ్మాయి 'సర్ మా ఇంట్లో అమ్మ పెళ్ళి సంబంధాలు చూస్తూంది.. హెల్మెట్ పెట్టుకుంటే హైర్ స్టైల్ పాడైపోతుంది.. ' లాంటి ఎక్స్క్యూసెస్ ఇచ్చి, చివరికి లంచం ఇస్తున్నట్టు నటించి, ఇవ్వకుండానే, పారిపోతుంది.
అప్పట్లో ఈ సీన్ చాలా మంది ప్రేక్షకులకి నచ్చు ఉండొచ్చు. కానీ నాకు సరదాగానే ఉన్నా కొంచెం నచ్చని సీన్ ఇది. మా ఆర్మీ లొకాలిటీ లో టూ వీలర్ మీద రైడర్, మగ వారైతే, పిలియన్ రైడర్ కూడా తప్పకుండా హెల్మెట్ గానీ హెల్మెట్ లాంటి పదార్ధం గానీ తప్పకుండా ధరించాలి. లేక పోతే, అనవసరం గా బోల్డంత ట్రబుల్ (మహా అయితే నడిచి వెళ్ళిపోవల్సి రావడం) ఇచ్చేస్తారు. అదేంటో గానీ ఎంత ఆర్మీ వాళ్ళయినా, పిలియన్ రైడర్ ఆడవాళ్ళైయితే హెల్మెట్ పెట్టుకోక పోయినా వొదిలేస్తారు. అసలే స్త్రీ పక్షపాతినేమో - వాళ్ళు వొదిలేస్తున్నందుకు ఆనందం కాక బాధ కలుగుతుంది నాకు. అసలు ఆడవాళ్ళని ఆర్మీ వాళ్ళూ, పోలీసు వాళ్ళూ ఎందుకని వొదిలేస్తారు ? వాళ్ళకి ఎందుకు ఫైన్ వెయ్యరు ? ఇందులో సమానతని సాధిద్దామని నేను అనడం లేదు. ఇది కామన్ సెన్స్. దేవుడి దయ వల్ల అంతా సవ్యంగా జరిగితే పర్లేదు. ఏక్సిడెంట్ అయితే, స్త్రీ ల తలలకు దెబ్బలు తగలవా..? వారి తలలు పగలవా ? అసలు ఎందుకీ ఆడవాళ్ళు హెల్మెట్ పెట్టుకోవడానికి తెగ అవమానం ఫీల్ అయిపోతారో తెలియదు.
సౌందర్య పిపాస.. జుట్టు మీద అభిమానం, హెల్మెట్ పెట్టుకుంటే, ముగాంబో ల్లా ఉంటామని భయం, ఇలాంటివన్నీ బహుసా వీళ్ళని హెల్మెట్ కు దూరంగా ఉంచుతాయి. దీన్లో మగ వాళ్ళూ తక్కువ తిన్లేదు. హెల్మెట్ లేక పోతే, అడ్డమైన పోలీసూ, అడ్డమైన చోటల్లా పట్టుకొని లంచమో, ఫైనో గుంజబట్టి గానీ..(అప్పుడు కూడా పోలీసులూ, హెల్మెట్ డీలర్లూ కుమ్మక్కయ్యారని, హెల్మెట్ల సేల్స్ పెంచుకోవడానికే పోలీసులతో ఇలా రక రకాల రైడ్లు చేయిస్తున్నారనీ, సభ్య సమాజంలో మనుషులకి హెల్మెట్ లేకుండా తిరగ గలిగే స్వేచ్చ లేదనీ, పేపర్లో ఆరోపణలు వస్తాయి) నూటికి ఎనభయి శాతం ఇప్పటికీ హెల్మెట్ లు ధరించకపోయుణ్ణు. నాకు బైక్ మీద హెల్మెట్ పెట్టుకోవడం అలవాటు. దీని వల్ల రోడ్ రూల్స్ పాటించినట్టే కాకుండా, దుమ్మూ, ధూళీ నుంచీ నా ముఖ చర్మానికి రక్షణ దొరుకుతుంది. అసలే హైదరాబాదు. హెల్మెట్ లేకుండా రోడ్ మీదికి వెళ్తే, ఇంటికొచ్చీసరికీ, కాకి లా, కోయిలల్లా తయారై పూడుస్తాము. (దుమ్మూ, ఎండా.. ల కారణం గా) So helmet helps.
చావు గురించి ఒక్కొక్కరికీ ఒక్కొక్క ఫిలాసఫీ ఉండొచ్చు. చచ్చేది రోడ్ ప్రమాదం లో చచ్చిపోతే పైకి బానే ఉంటుంది (భార్యా పిల్లలూ.. ఇంట్లో వెయిట్ చెయ్యని రకాలకి) కానీ తలకి దెబ్బ తగిలి కోమాకో, కేంద్ర నాడీ వ్యవస్థ దెబ్బ తినడమో జరిగితే గానీ తమ నిర్లక్షం తమకి తెలియదు. హెల్మెట్ ప్రాణాల్ని కాపాడుతుంది. అసలే మనవి ప్రమాదకరమైన రోడ్లు. బైక్ నడపడం లో మన తప్పు లేక పోవచ్చు. ఎదుటి వాడి తప్పు వల్ల మనం జీవితాన్ని కోల్పోవాలసి రావడం, చాలా ట్రాజెడీ. దాన్ని మనం నివారించలేకపోవడం సిల్లీ.
హెల్మెట్ ధరించక పోతే, ఇంత ఫైన్, కార్ లో సీట్ బెల్ట్ పెట్టుకోక పోతే అంత ఫైన్ అని ప్రభుత్వం (పోలీస్) ప్రకటించేసి ఊరుకుంటుంది. ఫైన్ లు కూడా వేస్తుంది. కానీ ఎందుకు పెట్టుకోవాలో, పెట్టుకోకపోతే, దురదృష్టవశాత్తూ ప్రమాదం జరిగితే ఎలాంటి దెబ్బలు తగిలే సంభావన ఉందో, కొంచెం నిజం, కొంచెం హైప్ లతో చిన్న చిన్న ఏడ్ లు తయారుచేసి ప్రతీ సినిమా హాల్లోనీ, టీవీ చానెల్లోనీ ప్రదర్శించాలి. అప్పుడు గానీ సీన్ జనాలకి తలకెక్కదు.(దురదృష్టవశాత్తూ.. తాగుబోతు కి మనం తాగవద్దని ఎంత చెప్పినా తలకెక్కదు) మన పిచ్చి గానీ మంచి చెప్తే ఎవరికి నచ్చుతుంది చెప్పండి ?
పోలీసులు ప్రజలకు వ్యతిరేకం అనే భావన పాతుకుపోయిన సమాజం మనది. అలానే మన లాంటి అలసత్వం జీర్ణించుకుపోయిన మనస్తత్వాలకి భద్రత అంటే ఏదో 'కొత్త ' సంగతి లా అనిపిస్తుంది. పెద్ద పెద్ద భవన నిర్మాణాల్లో కూలీలు కూడా ఒక హెల్మెట్టూ, బెల్టులూ లేకుండానే ఇక్కడ చాలా ప్రమాదకరమైన పరిస్థితుల్లొ పని చేస్తుంటారు. అంతెత్తునుండీ కాలు జారి పడితే..?!
ఇలాంటి ప్రమాదమే మన వెనుక కూడా పొంచి ఉంది. ఎంత నెమ్మదిగానో డ్రైవ్ చేసే నాకే మరీ అవమానకరంగా సైకిలు నడిపే చిన్న పిల్లల కారణంగా రెండు సార్లు ఏక్సిడెంట్ అయింది. (అవమానకరం అంటే, నన్ను గుద్దేసింది పిల్లకాయలు!! ఏ కారో, లారే నో, ఫెలో స్కూటరిస్టో అయితే.. ఈ పాటికి ఏ కాలో చెయ్యో విరిగి ఉండేది... ఇది హెల్మెట్ గురించి గాబట్టి, తలకి గాట్టి దెబ్బ కనీసం తగిలి మతి పోయి ఉండేది). ఇలాంటి కొన్ని ప్రత్యేక క్షణాల్లో నే నా జ్ఞాన చక్షువులు తెరుచుకున్నాయి. ఈ భూ ప్రపంచకంలో నూటికి 70 శాతం పిలియన్ రైడర్లూ ఆడవాళ్ళూ, పిల్లలే! మిగతా దేశాల సంగతి పక్కన పెడితే, మన ప్రభుత్వానికి ఆడవాళ్ళ రక్షణ గురించి చింత లేదు.
ఏ పోలీసు (సినిమాల్లో హీరో పోలీసులకి సైతం) కూడా.. హెల్మెట్ పెట్టుకోని ఆడ డ్రైవర్ని పట్టుకుని ఝాడించడు. (కనీసం మందలించే రకం పోలీసెంకటసాములు కూడా, చాలా తక్కువాతి తక్కువ లెండి) అంత ధైర్యవే ?! అది కూడా కాదు.. వాళ్ళకి పిలియన్ రైడర్ స్త్రీ అయితే ఆవిడ హెల్మెట్ పెట్టుకోకపోవడం అసలు ఒక పాయింట్ లా అనిపించదు.
ఇక నుంచీ అందరు పిలియన్ రైడర్లూ (పోనీ కనీసం ఆడ డ్రైవర్లు) స్త్రీ పురుష భేదం లేకుండా హెల్మెట్ పెట్టేసుకోవాలని మన మహిళా సంఘాలు పోరాటం చెయ్యకపోతే మహిళా సాధికారత కి అర్ధం లేదు. :D
కొంచెం చించితే - ప్రమాదం జరిగినపుడు దెబ్బలు ఆడ వారికీ మగ వారికీ ఒకేలా తగుల్తాయి ! అందుకే అందరూ హెల్మెట్ పెట్టుకోవాలి. హైర్ స్టైయిల్ కన్నా సేఫ్టీ మిన్న ! అవునా కాదా ?
24/09/2008
23/09/2008
మనసు రాజు గారు !
In the picture : King Jigme Khesar Namgyel Wangchuk, Bhootan's new King.
జిగ్మే సింగే వాంగ్ చుక్ - భూటాన్ రాజు - ప్రపంచం లో మొట్ట మొదటి సారి గా స్వచ్చందంగా తన రాజ్యాన్ని ప్రజా స్వామ్యం వైపు నడిపించారు. భారత దేశం నుండీ పారిపోయి, తమ భూభాగం లో తలదాచుకున్న ఉగ్రవాదుల పైకి సైన్యాన్ని నడిపించిన మన మొట్ట మొదటి పొరుగు వీరుడు. ఈయన మరీ ఎంత మంచి మనసున్న మారాజంటే - ఈయన తెచ్చిన సంస్కరణల లో స్వచ్చందంగా ప్రజాస్వామ్యాన్ని ఆహ్వానించడం, (March 08 ఎన్నికల లో గెలిచిన పార్టీ భూటాన్ పీస్ అండ్ ప్రాస్పరిటీ - గెలిచింది జిగ్మే థిన్లే), పార్లమెంట్ కు సార్వభౌమత్వం, రాజుని తొలగించే అధికారాన్నివ్వడం, కొత్త రాజు గారికే రిటైర్మెంట్ వయసు - అరవైగా నిర్ణయించడం లాంటివి ముఖ్యమైనవి. ఇక్కడ ప్రజల ఆనందమే - రాజు కి ఆనందం ! ఆనందమే జీవిత మకరందం అని గట్టి గా నమ్మిన రాజు వాంగ్ చుక్ !
భూటాన్ రాజు గారు ఈ విధంగా రిటైర్ అయ్యాక, వారి అబ్బాయి రాజా జిగ్మే ఖేసార్ నమ్గఎల్ వాంగ్చుక్ - కి వచ్చే నెల పట్టాభిషేకం జరగనుంది. ఈయన వయసు ఇరవై తొమ్మిది ! ఈయన ప్రపంచం లో కెల్లా చిన్న వయసున్న రాజు గారు కానున్నారు.
భూటాన్ లో ఈ 'మొదటి' సారి రికార్డులు ఇంకా ఉన్నాయి. ప్రపంచం లో, కేవలం ఈ దేశం లోనే, అభివృద్ధిని, ప్రజల ఆనందం తో కొలుస్తారు. (Bhutan is the only country that measures its Prosperity by the gross national happiness) చందమామ కద లా ఉన్నా, ఇది నిజం. ప్రజల శాంతి, ఆనందం, భద్రత లే పరిపాలన లో వారు విధించుకున్న ప్రమాణాలు !
మొదటి సారి (బహుసా చివరి సారి) స్వచ్చందంగా రాజు పదవీ విరమణ చెయ్యడం, తన అధికారాలన్నిటినీ గుత్తంగా ప్రజలకు కట్టబెట్టడం, ఇక్కడే జరిగింది.
కొత్త రాజు గారు సినిమాలు ఎక్కువ గా చూస్తారుట! అందుకే ఆయన పట్టాభిషేకానికి రాష్ట్రపతి ప్రతిభా పాటిల్, సోనియా, రాహుల్, తో పాటూ, షారుఖ్ ఖాన్ కూడా వెళ్తున్నారు. అక్కడ థింపూ సాకర్ స్టేడియం లో షారుఖ్, కత్రినా ల స్టేజ్ షో ఉంది. ఈ షో - రాజు గారి రాయల్ రిక్వెస్ట్ మీద ఏర్పాటు చేసారట. ఈ న్యూస్ చదవగానే నాకు వావ్ అనిపించింది. అందుకే పోస్ట్ చేస్తున్నా!
భూటాన్ కి మరియు కొత్త రాజు గారికి శుభాకాంక్షలు !
06/09/2008
ఈద్గా - మున్షీ ప్రేంచంద్
ఇది మున్షీ ప్రేంచంద్ రచించిన చిన్ని కధ. హమీద్ అనే నాలుగేళ్ళ బీద పిల్ల వాడు - తన అమ్మమ్మ తో కలిసి ఉంటూ ఉంటాడు. 30 రోజుల పవిత్ర రోజా పాటించిన తరవాత తరవాత ఈద్ పర్వదినం వచ్చింది. వీధి లో అందరు పిల్లలూ బొమ్మలూ, మిఠాయిలూ కొనుక్కుంటున్నారు. పెద్దలు కొత్త బట్టలు కుట్టించుకుంటున్నారు. ఇంట్లో చిన్న చితకా వస్తువులూ కొనుక్కుంటున్నారు. చంకీలు ఉన్న తమ టోపీల చిరుగులు కుట్టుకుంటున్నారు. పండగ కాబట్టి చిన్న పిల్లలందరికీ వారి పెద్దలు ఈదీ (బహుమానంగా కొంచెం డబ్బు) ఇచ్చేరు. ఆ డబ్బుతో పిల్లలంతా బజారులో / ఈద్ సంత లో ఎంజాయ్ చేస్తున్నారు. హమీద్ అమ్మమ్మ కడు బీదది, నిస్సహాయురాలైన వృద్ధురాలు! ఆవిడ పాపం హమీద్ కు 3 నయా పైసలు మాత్రం ఇవ్వ గలుగుతుంది.
ఈద్ కోసం నిజానికి ఈ పిల్లల బేచ్ లో చాలా రోజుల నుండీ ప్లానింగ్ నడుస్తూ ఉంది. వీళ్ళంతా ఈదీ తో ఫలానా బొమ్మలు కొనుక్కుంటామనీ, ఇంకేదో చిరుతిండి కొనుక్కుంటామనీ కలలు కంటున్నారు. హమీద్ కు ఇవన్నీ కొనుక్కునే స్థోమత లేదు. మిగతా పిల్లల ముందు చిన్నబుచ్చుకుంటాడని అమ్మమ్మ ఎలానో మూడు పైసలు ఇచ్చింది.
వీటితో ఏమి కొనుక్కోగలడు ? ఏదీ మూడు పైసలకు రాదు. మిగతా పిల్లలు కొనుక్కున్న రక రకాల బొమ్మలు చూస్తూ, నిరుత్సాహ పడుతూ సంత లో ప్రతీ ఆట వస్తువ విలువా అడుగుతూ తిరుగుతూ ఉంటాడు హమీద్. ఉన్నట్టుండి వాడికి చిమ్మ్ టా (పట్టకారు / Tong ) అమ్మేవాడు కనపడ్డాడు. వెంటనే హమీద్ కు అమ్మమ్మ గుర్తొచ్చింది. హమీద్ కు ఈ ప్రపంచంలో ఉన్నదల్లా ఆ ముసలి అమ్మమ్మే. ఆవిడ వంట చేసే టప్పుడు / రోటీలు చేసేటప్పుడూ, చేతితోనే రొట్టెలు పట్టుకు కాలుస్తూ ఉంటుంది. ఆవిడకు రొట్టెను పట్టుకునే ఆ పట్టకారు లాంటి చింటా లేదు మరి.
వెంటనే బేరం జరుగుతుంది. మూడు నయాపైసలకు చింటా ఇవ్వనంటాడు దుకాణదారు. అయితే, అంతకన్నా ఎక్కువ డబ్బు హమీద్ దగ్గర లేదు. నిరుత్సాహ పడి వెనుతిరిగి పోతున్న పిల్లవాడిని పిలిచి, ఎలాగో ఆ మూడు పైసలకే చింటా ఇచ్చేస్తాడు దుకాణదారు !
సంత నుండీ తిరిగి వస్తున్న హమీద్ ను మిగిలిన స్నేహితులు ఆటపట్టిస్తారు. బొమ్మలు కొనుక్కోమని డబ్బు ఇస్తే, చింటా కొంటావా అని ఏడిపిస్తారు. ఆ నాలుగేళ్ళ బుడ్డోడు మాత్రం ఈ వేళాకోళాలకు అదరడు - బెదరడు. పైగా తన చింటా అందరికన్నా గొప్ప ఆటవస్తువ అని, భుజం మీద పెట్టుకుంటే, గద అవుతుందనీ, విల్లు లా సంధిస్తే, విల్లు అవుతుందనీ.. ఇలా ఎలా కావాలంటే అలా దానితో ఆడుకోవచ్చని వాదిస్తాడు.
పిల్లలు - అమాయకులు. మొదట కాసేపు హమీద్ మాటలు నమ్మక పోయినా, కొంత సేపటికి తమ తమ బొమ్మలతో ఆడి, బోరు కొట్టి, వాళ్ళకి హమీద్ దగ్గరున్న చింటా ఆకర్షణీయంగా కనపడుతుంది. ఒక్కొక్కరూ.. 'ఒరే, నీకు నా బొమ్మ ఇస్తాను - కాసేపు నీ చింటా నాకివ్వరా..!' అని అడుగుతూ.. ఎక్స్చేంజ్ చేసుకుని చింటాతో ఆడుకుంటారు. మొదట టాం సాయర్ చచ్చిన ఎలకని ఇవ్వడానికి బెట్టు చేసినట్టు కాసేపు బెట్టు చేసినా... చింటా ఇచ్చి, తను ముచ్చట పడిన స్నేహితుల బొమ్మలతో తనూ కాసేపు ఆడుకుని తన సరదా తీర్చుకుంటాడు హమీద్.
ఇలా... సాయంత్రం ఇల్లు చేరేసరికీ, హమీద్ తన స్నేహితులందరి బొమ్మలతోనూ ఆడేసుకునుంటాడు. సరదాగా.. ఉల్లాసంగా ఇంటి సావిట్లోకి అడుగుపెట్టీసరికీ, తన కోసం ఆందోళన తో ఎదురుచూసిన అమ్మమ్మ..'ఇంత ఆలస్యమైందేమిరా.. ఈదీ తో కొన్న బొమ్మ ఏదీ ?' అని అరుస్తుంది. ఆవిడకి చింటా చూపిస్తే.. మొదట కోపగించుకుంటుంది. 'నీకు బొమ్మ కొనుక్కోమని డబ్బులిస్తే, ఇలంటి వస్తువ కొన్నావేమి రా?' అని విరుచుకుపడుతుంది. ఆవిడకి పాపం తల్లీ తండ్రీ లేని తన మనవడంటే, చాలా ముద్దు. ఎన్నడూ వాడి సరదాలు తీర్చగలిగే శక్తి ఆమెకు లేకపోయింది. ఈ ఈద్ కి ఎలా అయినా వాడికి ఏదో ఒకటి కొనిపెట్టాలని ఆమె తాపత్రయం.
వెంటనే.. 'నీకు చింటా లేదు కదా అమ్మమ్మా.. రొట్టెలు చేస్తున్నప్పుడు నీ చేతులు కాలడం నాకు తెలుసు. అందుకే ఈ చింటా నీ కోసం తీసుకొచ్చాను !' అని హమీద్ అనగానే, తన పట్ల మనవడికున్న ప్రేమకూ, అభిమానానికి నోట మాట రాక మ్రాన్ పడిపోయి, కొంత సేపటికి కన్నీళ్ళపర్యంతం అవుతుంది ఆ అమ్మమ్మ !
కధ నాకు గుర్తున్న మటుకూ స్థూలంగా ఇది. ఈ కధ నాకు మామూలుగా తెలియక పోను. నాకు హిందీ సాహిత్యం తో (లోగ్ లుగాయీ తరహా..) తో పరిచయం అంతంత మాత్రం. అయితే ఈ కధ ను ఎన్నో సంవత్సరాలు స్కూల్ టీచర్ గా పని చేసి రిటైర్ అయిన ఒక స్నేహితురాలు చెప్పారు. ఇది ఎప్పుడో 5 ఏళ్ళ క్రితం సంగతి. ఆవిడ, స్వతహాగా టీచర్ మరియూ మంచి పాఠకురాలు గాబట్టి ఈ కధను చిన్న పిల్లలకు చెప్పినట్టు, రసరమ్యంగా చెప్పారు.
మున్షీ ప్రేంచంద్ రచించిన ఈ కధ (ఈద్ వస్తున్నది గాబట్టి గుర్తొచ్చింది. తప్పులు / మరచిపోవడాలూ ఉండొచ్చు ! కానీ హృద్యమైన ఈ కధని అందరితో పంచుకుందామని చెప్పానిక్కడ) ఎన్నో సంవత్సరాలుగా ఉపవాచకంగా స్కూలు పిల్లల కు చెప్పబడుతూంది. అసలు మంచి కధలు కావాలంటే, పిల్లల ఉపవాచకాలు వెదకడం మంచిది.
ఈద్ కోసం నిజానికి ఈ పిల్లల బేచ్ లో చాలా రోజుల నుండీ ప్లానింగ్ నడుస్తూ ఉంది. వీళ్ళంతా ఈదీ తో ఫలానా బొమ్మలు కొనుక్కుంటామనీ, ఇంకేదో చిరుతిండి కొనుక్కుంటామనీ కలలు కంటున్నారు. హమీద్ కు ఇవన్నీ కొనుక్కునే స్థోమత లేదు. మిగతా పిల్లల ముందు చిన్నబుచ్చుకుంటాడని అమ్మమ్మ ఎలానో మూడు పైసలు ఇచ్చింది.
వీటితో ఏమి కొనుక్కోగలడు ? ఏదీ మూడు పైసలకు రాదు. మిగతా పిల్లలు కొనుక్కున్న రక రకాల బొమ్మలు చూస్తూ, నిరుత్సాహ పడుతూ సంత లో ప్రతీ ఆట వస్తువ విలువా అడుగుతూ తిరుగుతూ ఉంటాడు హమీద్. ఉన్నట్టుండి వాడికి చిమ్మ్ టా (పట్టకారు / Tong ) అమ్మేవాడు కనపడ్డాడు. వెంటనే హమీద్ కు అమ్మమ్మ గుర్తొచ్చింది. హమీద్ కు ఈ ప్రపంచంలో ఉన్నదల్లా ఆ ముసలి అమ్మమ్మే. ఆవిడ వంట చేసే టప్పుడు / రోటీలు చేసేటప్పుడూ, చేతితోనే రొట్టెలు పట్టుకు కాలుస్తూ ఉంటుంది. ఆవిడకు రొట్టెను పట్టుకునే ఆ పట్టకారు లాంటి చింటా లేదు మరి.
వెంటనే బేరం జరుగుతుంది. మూడు నయాపైసలకు చింటా ఇవ్వనంటాడు దుకాణదారు. అయితే, అంతకన్నా ఎక్కువ డబ్బు హమీద్ దగ్గర లేదు. నిరుత్సాహ పడి వెనుతిరిగి పోతున్న పిల్లవాడిని పిలిచి, ఎలాగో ఆ మూడు పైసలకే చింటా ఇచ్చేస్తాడు దుకాణదారు !
సంత నుండీ తిరిగి వస్తున్న హమీద్ ను మిగిలిన స్నేహితులు ఆటపట్టిస్తారు. బొమ్మలు కొనుక్కోమని డబ్బు ఇస్తే, చింటా కొంటావా అని ఏడిపిస్తారు. ఆ నాలుగేళ్ళ బుడ్డోడు మాత్రం ఈ వేళాకోళాలకు అదరడు - బెదరడు. పైగా తన చింటా అందరికన్నా గొప్ప ఆటవస్తువ అని, భుజం మీద పెట్టుకుంటే, గద అవుతుందనీ, విల్లు లా సంధిస్తే, విల్లు అవుతుందనీ.. ఇలా ఎలా కావాలంటే అలా దానితో ఆడుకోవచ్చని వాదిస్తాడు.
పిల్లలు - అమాయకులు. మొదట కాసేపు హమీద్ మాటలు నమ్మక పోయినా, కొంత సేపటికి తమ తమ బొమ్మలతో ఆడి, బోరు కొట్టి, వాళ్ళకి హమీద్ దగ్గరున్న చింటా ఆకర్షణీయంగా కనపడుతుంది. ఒక్కొక్కరూ.. 'ఒరే, నీకు నా బొమ్మ ఇస్తాను - కాసేపు నీ చింటా నాకివ్వరా..!' అని అడుగుతూ.. ఎక్స్చేంజ్ చేసుకుని చింటాతో ఆడుకుంటారు. మొదట టాం సాయర్ చచ్చిన ఎలకని ఇవ్వడానికి బెట్టు చేసినట్టు కాసేపు బెట్టు చేసినా... చింటా ఇచ్చి, తను ముచ్చట పడిన స్నేహితుల బొమ్మలతో తనూ కాసేపు ఆడుకుని తన సరదా తీర్చుకుంటాడు హమీద్.
ఇలా... సాయంత్రం ఇల్లు చేరేసరికీ, హమీద్ తన స్నేహితులందరి బొమ్మలతోనూ ఆడేసుకునుంటాడు. సరదాగా.. ఉల్లాసంగా ఇంటి సావిట్లోకి అడుగుపెట్టీసరికీ, తన కోసం ఆందోళన తో ఎదురుచూసిన అమ్మమ్మ..'ఇంత ఆలస్యమైందేమిరా.. ఈదీ తో కొన్న బొమ్మ ఏదీ ?' అని అరుస్తుంది. ఆవిడకి చింటా చూపిస్తే.. మొదట కోపగించుకుంటుంది. 'నీకు బొమ్మ కొనుక్కోమని డబ్బులిస్తే, ఇలంటి వస్తువ కొన్నావేమి రా?' అని విరుచుకుపడుతుంది. ఆవిడకి పాపం తల్లీ తండ్రీ లేని తన మనవడంటే, చాలా ముద్దు. ఎన్నడూ వాడి సరదాలు తీర్చగలిగే శక్తి ఆమెకు లేకపోయింది. ఈ ఈద్ కి ఎలా అయినా వాడికి ఏదో ఒకటి కొనిపెట్టాలని ఆమె తాపత్రయం.
వెంటనే.. 'నీకు చింటా లేదు కదా అమ్మమ్మా.. రొట్టెలు చేస్తున్నప్పుడు నీ చేతులు కాలడం నాకు తెలుసు. అందుకే ఈ చింటా నీ కోసం తీసుకొచ్చాను !' అని హమీద్ అనగానే, తన పట్ల మనవడికున్న ప్రేమకూ, అభిమానానికి నోట మాట రాక మ్రాన్ పడిపోయి, కొంత సేపటికి కన్నీళ్ళపర్యంతం అవుతుంది ఆ అమ్మమ్మ !
కధ నాకు గుర్తున్న మటుకూ స్థూలంగా ఇది. ఈ కధ నాకు మామూలుగా తెలియక పోను. నాకు హిందీ సాహిత్యం తో (లోగ్ లుగాయీ తరహా..) తో పరిచయం అంతంత మాత్రం. అయితే ఈ కధ ను ఎన్నో సంవత్సరాలు స్కూల్ టీచర్ గా పని చేసి రిటైర్ అయిన ఒక స్నేహితురాలు చెప్పారు. ఇది ఎప్పుడో 5 ఏళ్ళ క్రితం సంగతి. ఆవిడ, స్వతహాగా టీచర్ మరియూ మంచి పాఠకురాలు గాబట్టి ఈ కధను చిన్న పిల్లలకు చెప్పినట్టు, రసరమ్యంగా చెప్పారు.
మున్షీ ప్రేంచంద్ రచించిన ఈ కధ (ఈద్ వస్తున్నది గాబట్టి గుర్తొచ్చింది. తప్పులు / మరచిపోవడాలూ ఉండొచ్చు ! కానీ హృద్యమైన ఈ కధని అందరితో పంచుకుందామని చెప్పానిక్కడ) ఎన్నో సంవత్సరాలుగా ఉపవాచకంగా స్కూలు పిల్లల కు చెప్పబడుతూంది. అసలు మంచి కధలు కావాలంటే, పిల్లల ఉపవాచకాలు వెదకడం మంచిది.
04/09/2008
మా ట్యూషన్ మేస్టారు
టీచర్స్ డే ! భారత రత్న సర్వేపల్లి రాధాక్రిష్ణన్ స్మృతికి అంకితమైన ఆయన పుట్టిన రోజు. విద్య దేశాన్ని ఉద్ధరించగలిగే ఒకే ఒక సాధనం అని నమ్మిన అయ్యోరు - సర్వేపల్లి. నిరంతర విద్యార్ధే మంచి గురువు కాగలడు. ఎప్పటికప్పుడు తనను తాను మెరుగుపరచుకుంటుకుంటూ, తన జ్ఞానాన్ని నలుగురికీ పంచే వాడే మంచి టీచర్. టీచింగ్ లాంటి అద్భుతమైన వృత్తిని ప్రేమించీ, రాణించే అత్భుతమైన వ్యక్తులందరికీ టీచర్స్ డే శుభాకాంక్షలు.
అబ్దుల్ కలాం చూడండి - ఇప్పటికీ తన స్కూల్ టీచర్ల పట్ల ఎంత ప్రేమనీ అభిమానాన్ని ప్రదర్శిస్తారో ! మంచి శిష్యుడంటే కూడా అలానే ఉండాలి.
చిన్నప్పుడు స్కూల్లో నాకు ఆత్భుతమైన టీచర్లు తారసపడలేదు. నా దృష్టిలో నా అసలుసిసలు టీచర్ మా ట్యూషన్ మాస్టర్. ఆయన పేరు నాకు ఎప్పటికీ తెలియలేదు. అప్పటికే ఆయన వృద్ధులు. నడిచి, తనంతట తానే మా ఇంటికి వచ్చి నాకు ట్యూషన్ చెప్పేరు. నాకొచ్చిన తెలుగు అక్షరాలూ, లెక్కలూ, గుణింతాలూ, ఇంగ్లీషు వర్ణమాల, చిన్నా చితకా చదువుకు సంబంధించిన విషయాలూ ఆయన ఇచ్చిన దానమే. స్కూల్ సిలబస్ లో లేకపోయినా పిల్లలకి మంచిదని అమ్మతో మాటాడి, తెప్పించిన పెదబాలశిక్ష, దాన్లోంచీ నేర్పించిన వేమన పద్యాలూ, సుమతీ శతకంలోని పద్యాలూ గుర్తున్నాయింకా.
నేను పెద్దయ్యాక, ఆయన దగ్గర ట్యూషన్ మానేసేం. స్కూల్ మారిపోయాం, ఇల్లు మారిపోయాం. కొన్నాళ్ళకి ఆయన వేరే కాలనీ లో కనిపించారు. వారి అబ్బాయి అప్పుడపుడూ అమ్మకి ఆయన వార్తలు చేరవేసేవారు. మేము పెద్దయ్యాక కూడా ఆయన అదే ఆరోగ్యం తో పిల్లల ఇళ్ళకు నడిచి వెళ్ళి, ట్యూషన్ చెప్పేవారు. కొన్నాళ్ళకు ఆయన పోయేరని కబురు కూడా వాళ్ళబ్బాయి ద్వారానే తెలిసింది.
ఆయన పాఠాల కన్నా, ఆయనిచ్చిన ఆత్మ విశ్వాసం నాకు ఎంతగానో పనిచేసింది. నేను ఏకసంతాగ్రాహి నని తరచూ పొగుడుతుండేవారు. నా తెలివితేటల పట్ల ఆయన కున్న నమ్మకం, నాకే నమ్మశక్యంగా ఉండేది కాదు. పెద్దయ్యాకా, చదువులో చాలా కష్టాలు పడ్డాను. ఏ టీచర్నూ .. ముఖ్యంగా లెక్కల టీచర్నూ ఇష్టపడ్లేదు. ఆయన తప్ప ఎవరూ నన్ను తెలివైనదాన్నని అనలేదు. నా తెలివి తేటలు, నా సక్సెస్ - అన్నీ టీచర్ల గుర్తింపు కి అనులోమానుపాతంలో (Directly proportionate) ఉండేవనుకుంటాను !
మా తాతగారు నా రెండున్నరేళ్ళకే పోయారు. మీ ట్యూషన్ మేస్టారే నా చేతి రాత కి ఒక షేప్ ఇచ్చారు. ఈయన బూస్ట్ చేసినంతగా ఎవ్వరూ నా మొరేల్ ను బూస్ట్ చెయ్యలేదు. ఇప్పటికీ నేను పరీక్షలకో, ఇంకో వేటికో నిరాశ చెందితే అమ్మ వెంటనే ఈ మేస్టారి ప్రస్తావన తెచ్చి... నువ్వు తెలివైన దానివే.. నువ్వు చెయ్యగలవు ! అని తెగ ఉత్సాహ పరిచేస్తారు. నిజమే అనుకుని, నేను ఉప్పొంగిపోయి.. హేపీ గా ఫీల్ అవుతాను.
అంత మంచి మేస్టార్ని టీచర్స్ డే న ఇంకోమారు గుర్తుచేసుకుంటూ....
అబ్దుల్ కలాం చూడండి - ఇప్పటికీ తన స్కూల్ టీచర్ల పట్ల ఎంత ప్రేమనీ అభిమానాన్ని ప్రదర్శిస్తారో ! మంచి శిష్యుడంటే కూడా అలానే ఉండాలి.
చిన్నప్పుడు స్కూల్లో నాకు ఆత్భుతమైన టీచర్లు తారసపడలేదు. నా దృష్టిలో నా అసలుసిసలు టీచర్ మా ట్యూషన్ మాస్టర్. ఆయన పేరు నాకు ఎప్పటికీ తెలియలేదు. అప్పటికే ఆయన వృద్ధులు. నడిచి, తనంతట తానే మా ఇంటికి వచ్చి నాకు ట్యూషన్ చెప్పేరు. నాకొచ్చిన తెలుగు అక్షరాలూ, లెక్కలూ, గుణింతాలూ, ఇంగ్లీషు వర్ణమాల, చిన్నా చితకా చదువుకు సంబంధించిన విషయాలూ ఆయన ఇచ్చిన దానమే. స్కూల్ సిలబస్ లో లేకపోయినా పిల్లలకి మంచిదని అమ్మతో మాటాడి, తెప్పించిన పెదబాలశిక్ష, దాన్లోంచీ నేర్పించిన వేమన పద్యాలూ, సుమతీ శతకంలోని పద్యాలూ గుర్తున్నాయింకా.
నేను పెద్దయ్యాక, ఆయన దగ్గర ట్యూషన్ మానేసేం. స్కూల్ మారిపోయాం, ఇల్లు మారిపోయాం. కొన్నాళ్ళకి ఆయన వేరే కాలనీ లో కనిపించారు. వారి అబ్బాయి అప్పుడపుడూ అమ్మకి ఆయన వార్తలు చేరవేసేవారు. మేము పెద్దయ్యాక కూడా ఆయన అదే ఆరోగ్యం తో పిల్లల ఇళ్ళకు నడిచి వెళ్ళి, ట్యూషన్ చెప్పేవారు. కొన్నాళ్ళకు ఆయన పోయేరని కబురు కూడా వాళ్ళబ్బాయి ద్వారానే తెలిసింది.
ఆయన పాఠాల కన్నా, ఆయనిచ్చిన ఆత్మ విశ్వాసం నాకు ఎంతగానో పనిచేసింది. నేను ఏకసంతాగ్రాహి నని తరచూ పొగుడుతుండేవారు. నా తెలివితేటల పట్ల ఆయన కున్న నమ్మకం, నాకే నమ్మశక్యంగా ఉండేది కాదు. పెద్దయ్యాకా, చదువులో చాలా కష్టాలు పడ్డాను. ఏ టీచర్నూ .. ముఖ్యంగా లెక్కల టీచర్నూ ఇష్టపడ్లేదు. ఆయన తప్ప ఎవరూ నన్ను తెలివైనదాన్నని అనలేదు. నా తెలివి తేటలు, నా సక్సెస్ - అన్నీ టీచర్ల గుర్తింపు కి అనులోమానుపాతంలో (Directly proportionate) ఉండేవనుకుంటాను !
మా తాతగారు నా రెండున్నరేళ్ళకే పోయారు. మీ ట్యూషన్ మేస్టారే నా చేతి రాత కి ఒక షేప్ ఇచ్చారు. ఈయన బూస్ట్ చేసినంతగా ఎవ్వరూ నా మొరేల్ ను బూస్ట్ చెయ్యలేదు. ఇప్పటికీ నేను పరీక్షలకో, ఇంకో వేటికో నిరాశ చెందితే అమ్మ వెంటనే ఈ మేస్టారి ప్రస్తావన తెచ్చి... నువ్వు తెలివైన దానివే.. నువ్వు చెయ్యగలవు ! అని తెగ ఉత్సాహ పరిచేస్తారు. నిజమే అనుకుని, నేను ఉప్పొంగిపోయి.. హేపీ గా ఫీల్ అవుతాను.
అంత మంచి మేస్టార్ని టీచర్స్ డే న ఇంకోమారు గుర్తుచేసుకుంటూ....
03/09/2008
లక్కీ మిట్టల్ విజయాలు
ఇండియా కు మూడు ఒలింపిక్ పతకాలు. వాటిల్లో ఒకటి, స్వర్ణం.. అందరూ ఖుష్ ! వీటి వెనుక ఒక ఉక్కు స్నేహ హస్తం ఉంది. తెలుసా ? ఆ హస్తమే లక్ష్మీ మిట్టల్.
క్రికెట్ - ఆర్ధికంగా, భారత దేశాన్ని శాసించే క్రీడ ! క్రికెట్ మీద కాసులు కురిపిస్తే నష్టపొయ్యేదేమీ లేదు. క్రికెట్ లో గ్లామరుంది. క్రికెట్ (భారత దేశపు టీం అంటూ ఏమీ లేదు) దేశాన్ని ముందుకు నడిపిస్తుంది అని వెఱ్రిగా నమ్మే భారతీయ కోర్పరేట్ ప్రపంచాన్ని లక్కీ మిట్టల్ చిన్న కుదుపు కుదిపాడు.
స్పాన్సర్ షిప్ - ప్రోత్సాహం, మెఱికల్లాంటి క్రీడాకారుల ఎంపిక, కోచింగ్, అత్యుత్తమ ఫిశియో థెరపీ - ఎమోషనల్ సపోర్ట్ - మనకి ఈ సారి బీజింగ్ ఒలింపిక్స్ లో ఈ విజయాల్ని సాధింప జేసాయి. క్వార్టర్ ఫైనల్ వరకూ అయినా మన క్రీడా కారులు చేరగలిగారంటే వారి విజయం వెనుక ఉన్న అదృశ్య హస్తం మిట్టల్ !
విజెందర్ మినహా అభినవ్, సైనా సహా అందరు క్రీడా కారులకూ మిట్టల్ సహకారాన్ని అందించారు. However, విజెందర్ కూడా మిట్టల్ స్పాన్సర్షిప్ లో పని చేసిన వారే - కాకపోతే, ఒలింపిక్స్ కు కాస్త ముందుగా బయటకు వచ్చారు. కాబట్టి విజెందర్ కూడా మిట్టల్ ప్రోత్సాహం వల్ల లాభ పడినట్లే చెప్పుకోవచ్చు.
2004 ఏథెన్స్ ఒలింపిక్స్ లో భారత్ అపజయాల్ని చూసి నొచ్చుకున్న మిట్టల్ కుటుంబం 2005 లో లండన్ లో వింబుల్డన్ లో మహేష్ భూపతి ని కలిసారు. మిట్టల్ చాంపియన్స్ ట్రస్ట్ ను స్థాపించడానికి నాంది పలికారు. 10 మిలియన్ డాలర్లు, 40 మంది క్రీడాకారులు, 2012 ఒలింపిక్స్ లో మంచి ఫలితాలను సాధించాలన్న లక్ష్యం తో మొదలయిన ఈ ఎం.సీ.టీ (మిట్టల్ చాంపియన్స్ ట్రస్ట్) ఈ బీజింగ్ ఒలింపిక్స్ లో తన టీం లోని 14 గురు క్రీడాకారులతో సాధించిన అత్బుతాలు చెప్పుకోదగ్గవే!
భారత దేశంలో త్వరలో బాక్సింగ్ లీగ్ లను మొదలు పెట్టబోతున్నారు ! బాక్సింగ్ మీద యువత లో క్రేజ్ మొదలయింది. కరణం మల్లీశ్వరి గుర్తున్నారా? మల్లీశ్వరి కు మన రాష్ట్రం లో లభించిన ఘన స్వాగతం గుర్తుందా ? ఆ తరవాత చాలా మంది అమ్మాయిలు వెయిట్ లిఫ్టింగ్ పట్ల ఆసక్తి పెంచుకున్నారుట. క్రికెట్ తో విబేధించే ఉద్దేశ్యం నాకు లేదు. భారత దేశంలో నిజంగా మైదానానికి వెళ్ళి పరుగులు పెట్టి, క్రికెట్ ఆడినా, ఆడకపోయినా, టీవీ లో క్రికెట్ కు అతుక్కుపోయే జనాభా అత్యధికం. క్రికెట్ తనకు తానే సాయపడగలదు. మరి మిగతా క్రీడల మాటేమిటి ? ఒలింపిక్స్ రాగానే వాటి మీద ఆందోళన చెందడం, ఆ రెండు వారాలు కాగానే, యధావిధి గా ఈ.ఎస్.పీ.ఎన్. చూడటం, మన అలవాటు.
అమిత్ భాటియా - [ మిట్టల్ అల్లుడు ] కూడా క్రికెట్ లో డబ్బు పెట్టడానికి పూర్తిగా వ్యతిరేకం. మిట్టల్, భాటియాలు కలిసి చేసిన ఈ అత్భుతం మాత్రం ఖచ్చితంగా స్వర్ణ పతకాన్ని గురించి కాదుట (కనీసం బీజింగ్ లో). కానీ సాధించిన విజయాలువారినే ఆశ్చర్య పరచినా, frankly ఖచ్చితంగా స్పూర్తిదాయకాలు ! విజేతలు ( జరా హట్ కే..) విభిన్నంగా ఆలోచిస్తారేమో ! మిట్టల్ చాంపియన్స్ ట్రస్ట్ 2005 నుండీ ఇదే పని లో ఉంది ! మూడేళ్ళ పాటూ అకుంఠిత దీక్ష, లక్ష్యాల పట్ల చిత్త శుద్ధి తో లక్ష్మీ మిట్టల్ సాధించిన ఈ విజయం లక్ష్మీ ని భారతీయ క్రీడల లక్కీ ఐకన్ గా మార్చింది. మిట్టల్ కేవలం స్పాన్సర్ మాత్రమే కాదు. ఆయన దేశానికోసం ఏదో చెయ్యాలనుకుని ఉబలాటపడ్డారు. సో... భారత దేశం 2012 ఒలింపిక్స్ కోసం ఎదురుచూడొచ్చు !
క్రికెట్ - ఆర్ధికంగా, భారత దేశాన్ని శాసించే క్రీడ ! క్రికెట్ మీద కాసులు కురిపిస్తే నష్టపొయ్యేదేమీ లేదు. క్రికెట్ లో గ్లామరుంది. క్రికెట్ (భారత దేశపు టీం అంటూ ఏమీ లేదు) దేశాన్ని ముందుకు నడిపిస్తుంది అని వెఱ్రిగా నమ్మే భారతీయ కోర్పరేట్ ప్రపంచాన్ని లక్కీ మిట్టల్ చిన్న కుదుపు కుదిపాడు.
స్పాన్సర్ షిప్ - ప్రోత్సాహం, మెఱికల్లాంటి క్రీడాకారుల ఎంపిక, కోచింగ్, అత్యుత్తమ ఫిశియో థెరపీ - ఎమోషనల్ సపోర్ట్ - మనకి ఈ సారి బీజింగ్ ఒలింపిక్స్ లో ఈ విజయాల్ని సాధింప జేసాయి. క్వార్టర్ ఫైనల్ వరకూ అయినా మన క్రీడా కారులు చేరగలిగారంటే వారి విజయం వెనుక ఉన్న అదృశ్య హస్తం మిట్టల్ !
విజెందర్ మినహా అభినవ్, సైనా సహా అందరు క్రీడా కారులకూ మిట్టల్ సహకారాన్ని అందించారు. However, విజెందర్ కూడా మిట్టల్ స్పాన్సర్షిప్ లో పని చేసిన వారే - కాకపోతే, ఒలింపిక్స్ కు కాస్త ముందుగా బయటకు వచ్చారు. కాబట్టి విజెందర్ కూడా మిట్టల్ ప్రోత్సాహం వల్ల లాభ పడినట్లే చెప్పుకోవచ్చు.
2004 ఏథెన్స్ ఒలింపిక్స్ లో భారత్ అపజయాల్ని చూసి నొచ్చుకున్న మిట్టల్ కుటుంబం 2005 లో లండన్ లో వింబుల్డన్ లో మహేష్ భూపతి ని కలిసారు. మిట్టల్ చాంపియన్స్ ట్రస్ట్ ను స్థాపించడానికి నాంది పలికారు. 10 మిలియన్ డాలర్లు, 40 మంది క్రీడాకారులు, 2012 ఒలింపిక్స్ లో మంచి ఫలితాలను సాధించాలన్న లక్ష్యం తో మొదలయిన ఈ ఎం.సీ.టీ (మిట్టల్ చాంపియన్స్ ట్రస్ట్) ఈ బీజింగ్ ఒలింపిక్స్ లో తన టీం లోని 14 గురు క్రీడాకారులతో సాధించిన అత్బుతాలు చెప్పుకోదగ్గవే!
భారత దేశంలో త్వరలో బాక్సింగ్ లీగ్ లను మొదలు పెట్టబోతున్నారు ! బాక్సింగ్ మీద యువత లో క్రేజ్ మొదలయింది. కరణం మల్లీశ్వరి గుర్తున్నారా? మల్లీశ్వరి కు మన రాష్ట్రం లో లభించిన ఘన స్వాగతం గుర్తుందా ? ఆ తరవాత చాలా మంది అమ్మాయిలు వెయిట్ లిఫ్టింగ్ పట్ల ఆసక్తి పెంచుకున్నారుట. క్రికెట్ తో విబేధించే ఉద్దేశ్యం నాకు లేదు. భారత దేశంలో నిజంగా మైదానానికి వెళ్ళి పరుగులు పెట్టి, క్రికెట్ ఆడినా, ఆడకపోయినా, టీవీ లో క్రికెట్ కు అతుక్కుపోయే జనాభా అత్యధికం. క్రికెట్ తనకు తానే సాయపడగలదు. మరి మిగతా క్రీడల మాటేమిటి ? ఒలింపిక్స్ రాగానే వాటి మీద ఆందోళన చెందడం, ఆ రెండు వారాలు కాగానే, యధావిధి గా ఈ.ఎస్.పీ.ఎన్. చూడటం, మన అలవాటు.
అమిత్ భాటియా - [ మిట్టల్ అల్లుడు ] కూడా క్రికెట్ లో డబ్బు పెట్టడానికి పూర్తిగా వ్యతిరేకం. మిట్టల్, భాటియాలు కలిసి చేసిన ఈ అత్భుతం మాత్రం ఖచ్చితంగా స్వర్ణ పతకాన్ని గురించి కాదుట (కనీసం బీజింగ్ లో). కానీ సాధించిన విజయాలువారినే ఆశ్చర్య పరచినా, frankly ఖచ్చితంగా స్పూర్తిదాయకాలు ! విజేతలు ( జరా హట్ కే..) విభిన్నంగా ఆలోచిస్తారేమో ! మిట్టల్ చాంపియన్స్ ట్రస్ట్ 2005 నుండీ ఇదే పని లో ఉంది ! మూడేళ్ళ పాటూ అకుంఠిత దీక్ష, లక్ష్యాల పట్ల చిత్త శుద్ధి తో లక్ష్మీ మిట్టల్ సాధించిన ఈ విజయం లక్ష్మీ ని భారతీయ క్రీడల లక్కీ ఐకన్ గా మార్చింది. మిట్టల్ కేవలం స్పాన్సర్ మాత్రమే కాదు. ఆయన దేశానికోసం ఏదో చెయ్యాలనుకుని ఉబలాటపడ్డారు. సో... భారత దేశం 2012 ఒలింపిక్స్ కోసం ఎదురుచూడొచ్చు !
02/09/2008
ఉండ్రాళ్ళు / & / కుడుములు చెయ్యడం ఎలా ?!
హైదరాబాద్ లో వినాయక చవితి పందిళ్ళూ, పెద్ద పెద్ద ప్లాస్టర్ ఆఫ్ పేరిస్ విగ్రహాలూ,పందిళ్ళ నిండా పిల్లలూ, సినిమా పాటలూ, రంజాన్ ప్రార్ధనలూ, రోజా, హలీం దుకాణాలూ.. ఊరంతా పండగ వాతావరణం వుంది.
అన్ని వస్తువుల ధరలూ అదిరిపోతున్నాయి. హుస్సేన్ సాగర్ లో మునగలేక, మునగలేక మునిగే వినాయకుళ్ళను తలచుకుంటే బాధ కలుగుతుంది. బుజ్జి బంగారు గణపతి ని ఆ చెత్త హుస్సేన్ సాగర్ లో ముంచీ, దేవుణ్ణీ ; కృత్రిమ రంగులూ, రసాయనాలూ, వ్యర్ధాలూ కలిపి చేసిన విగ్రహాల్ని ముంచి హుస్సేన్ సాగర్ నూ ; ఇబ్బంది పెట్టేసే అతి పెద్ద పండగ మొదలయింది.
ఇన్ని సంబరాల మధ్య ఒక ఎత్తుకొచ్చిన టపా (link only) రాసేందుకు సాహసిస్తున్నాను. నిజానికి -రేపటికి సిద్ధంగా ఉంచుకున్న నా కిచెన్ నోట్స్ ఇది. 'ఉండ్రాళ్ళు / & / కుడుములు చెయ్యడం ఎలా ? ' - ఈ ఐడియా తట్టగానే, మా ఊరమ్మాయి శైలజ రాసే శైలూస్ కిచెన్ అనే ఫుడ్ బ్లాగ్ లో ఈ రెసిపీ దొరకబుచ్చుకుని, ఇక్కడ పోస్ట్ చేస్తున్నాను.
Note : [మా శైలూస్ కిచెన్ నాకు చాలా నచ్చుతుంది. ఆంధ్రా వంటలూ, ముఖ్యంగా మా విశాఖ వంటలూ శుభ్రంగా దొరుకుతాయి] ఇది నా బ్లాగ్ లో అతికించడానికి కారణం, ఇది నాకు విపరీతంగా నచ్చడమే. నాకు నచ్చిందల్లా నా బ్లాగ్ లో పెట్టీసి, కుంచెం ఇంగ్లీష్ లో పొగడడం నాకు అలవాటు. దీని వల్ల ప్రమాదం ఏమైనా ఉందేమో నాకు తెలియదు.
ఉండ్రాళ్ళ గొడవ పక్కన పెడితే, నా వైపునుంచీ ఒక నాగరికమైన ఉచిత సలహా ఏమిటంటే, చిన్న, మట్టితో చేసిన విగ్రహాన్ని కొని (రంగులు పూయనివి) పూజ చేసుకోండి. కొంచెం పర్యావరణం గురించి ఆలోచించండి. నా బ్లాగ్ చదివే వాళ్ళకు వినాయక చవితి మరియు రోజా శుభాకాంక్షలు. అందరూ, శ్రద్దాసక్తుల తో, భగవంతుని మీద ప్రేమతో, సమాజం పట్ల కొంచెం బాధ్యత తో ఈ పండగలను సెలెబ్రేట్ చేసుకోవాలని ఆశిస్తున్నా !
అన్ని వస్తువుల ధరలూ అదిరిపోతున్నాయి. హుస్సేన్ సాగర్ లో మునగలేక, మునగలేక మునిగే వినాయకుళ్ళను తలచుకుంటే బాధ కలుగుతుంది. బుజ్జి బంగారు గణపతి ని ఆ చెత్త హుస్సేన్ సాగర్ లో ముంచీ, దేవుణ్ణీ ; కృత్రిమ రంగులూ, రసాయనాలూ, వ్యర్ధాలూ కలిపి చేసిన విగ్రహాల్ని ముంచి హుస్సేన్ సాగర్ నూ ; ఇబ్బంది పెట్టేసే అతి పెద్ద పండగ మొదలయింది.
ఇన్ని సంబరాల మధ్య ఒక ఎత్తుకొచ్చిన టపా (link only) రాసేందుకు సాహసిస్తున్నాను. నిజానికి -రేపటికి సిద్ధంగా ఉంచుకున్న నా కిచెన్ నోట్స్ ఇది. 'ఉండ్రాళ్ళు / & / కుడుములు చెయ్యడం ఎలా ? ' - ఈ ఐడియా తట్టగానే, మా ఊరమ్మాయి శైలజ రాసే శైలూస్ కిచెన్ అనే ఫుడ్ బ్లాగ్ లో ఈ రెసిపీ దొరకబుచ్చుకుని, ఇక్కడ పోస్ట్ చేస్తున్నాను.
Note : [మా శైలూస్ కిచెన్ నాకు చాలా నచ్చుతుంది. ఆంధ్రా వంటలూ, ముఖ్యంగా మా విశాఖ వంటలూ శుభ్రంగా దొరుకుతాయి] ఇది నా బ్లాగ్ లో అతికించడానికి కారణం, ఇది నాకు విపరీతంగా నచ్చడమే. నాకు నచ్చిందల్లా నా బ్లాగ్ లో పెట్టీసి, కుంచెం ఇంగ్లీష్ లో పొగడడం నాకు అలవాటు. దీని వల్ల ప్రమాదం ఏమైనా ఉందేమో నాకు తెలియదు.
ఉండ్రాళ్ళ గొడవ పక్కన పెడితే, నా వైపునుంచీ ఒక నాగరికమైన ఉచిత సలహా ఏమిటంటే, చిన్న, మట్టితో చేసిన విగ్రహాన్ని కొని (రంగులు పూయనివి) పూజ చేసుకోండి. కొంచెం పర్యావరణం గురించి ఆలోచించండి. నా బ్లాగ్ చదివే వాళ్ళకు వినాయక చవితి మరియు రోజా శుభాకాంక్షలు. అందరూ, శ్రద్దాసక్తుల తో, భగవంతుని మీద ప్రేమతో, సమాజం పట్ల కొంచెం బాధ్యత తో ఈ పండగలను సెలెబ్రేట్ చేసుకోవాలని ఆశిస్తున్నా !